สวัสดีครับ
ผมขอเล่าเรื่องราวของผมและขอความเห็นจากผู้ที่เข้ามาอ่านด้วยนะครับ

ผมกับเพื่อนผม เรารักกันครับ รักกันมากพอที่จะฝากชีวิตข้างหน้าไว้ให้กันและกันดูแลได้ แต่ด้วยความที่เราทั้ง2คน เป็นผู้ชาย และครอบครัวของพวกผมไม่เคยรับรู้ เพื่อนร่วมงาน และผู้คนรอบข้างก็ไม่เคยรับรู้มาก่อนด้วยเช่นกัน ที่ผมพูดมาผมเพียงแค่จะบอกว่า เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้มันอาจเป็นความผิดของผมเอง หริอเพื่อนของผม ที่ไม่กล้าพอที่จะบอกให้พวกเค้าเหล่านั้นครับ

ด้วยความที่ความรักของผมกะเพื่อนผมคนนี้ไม่เคยได้เปิดเผยกับบุคคลรอบข้าง มันจึงเกิดเป็นความคาดหวังขึ้นมาครับ คาดหวังว่า เมื่อไหร่ก็แล้วแต่ที่มีความพร้อมเกิดขึ้น ทั้งด้านการศึกษา หน้าที่การงาน สถานะทางสังคม  และอายุ

เป็นธรรมดาที่พ่อแม่ทุกคนก็หวังให้ลูกแต่งงานมีครอบครัว มีหลานให้ได้อุ้ม และยิ่งด้วยแรงกดดันจากเพื่อน เพื่อนร่วมงาน เครือญาติร่วมด้วยแล้วละก็ ต่อให้เรารักกันมากขนาดไหนมันก็พังทลายลงได้ (ไม่รู้ว่ามันเป็นข้ออ้างหรือว่าเพราะผมกะมันยังรักกันไม่มากพอกันแน่ก็ไม่รู้)

พอครอบครัวเร่งรัดมากขึ้น ประจวบเหมาะกับการที่มีผู้หญิงเข้ามาชอบเพื่อนผมพอดี เพื่อนผมก็เลยตัดสินใจคบและคาดหวังที่จะสร้างครอบครัวกับผู้หญิงคนนี้ในอนาคตครับ โดยที่ผู้หญิงก็ไม่ทราบเรื่อง ผมเห็นใจผู้หญิงนะ แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้

ในวันที่เพื่อนผมเลือกทางเดินนี้ผมโครตเสียใจเลยครับ มันยังอยากที่จะมีผมอยู่ข้างๆแบบนี้ต่อไปด้วย เป็นเพื่อนแบบนี้ต่อไป

คำตอบของผมคือผมทำไม่ได้ครับ และตัดสินใจก้าวออกมา

คำถามของผมคือ
1.ถ้าคุณเป็นผมคุณจะทำอย่างไร
2.ถ้าคุณเป็นเพื่อนผมคนนั้นคุณจะตัดสินใจแบบเดียวกันไหม
3.คุณคิดว่าสังคมรอบๆตัวคุณ และสังคมไทยเปิดกว้างเรื่องพวกนี้หรือยัง และมากน้อยขนาดไหนครับ

#ผมว่าบทเรียนนี้มันเจ็บด้วยกันทุกฝ่าย แต่สุดท้ายคนที่เจ็บที่สุดคงเป็นผู้หญิงคนนั้น

#ตอนนี้ผมคิดว่าผมคงต้องการใครสักคนที่มีปัญหาแบบเดียวกัน หรือใครก็ได้เพื่อระบายความรู้สึกที่มันอัดอั้นครับ