ผมแค่สังเกตและชั่งใจในความเปลี่ยนแปลงของตัวผมเองว่ามีเปอร์เซนในการอยากเข้าสังคมและยินดีปรีดากับวันสำคัญต่างๆทั้งของตัวผมเองและผู้อื่น.
โดยการตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเป็นเพราะผมสงสัยจริงๆ(เพื่อนในที่นี้หมายถึงเพื่อนสนิทและเพื่อนอื่นๆ ไม่รวมคนรุ้จักกันทั่วไปนะครับ) ซึ่งการใช้ชีวิตของผมไม่ได้ต่างจากผุ้อื่นมากนักแต่ผมรุ้สึกว่าการสูญเสียหรือความลำบากทั้งใจและกายเป็นเรื่องที่ท้าทายและทุกคนควรมีภูมิต้านทาน จนทำให้ผมรู้สึกว่าผมจมอยุ่กับตัวเองและปัญหามากไปทั้งเรื่องเล็กเรื่องน้อยอาจจะบอกว่าเสพติดมันเลยก็ได้ เพราะเวลาลงไปสุดแล้วพุ่งขึ้นมาผ่านกระบวนการต่างๆในการแก้เป็นหาจนสุดท้ายมันสำเร็จและผ่านไปได้อากาศด้านบนมันช่างสดชื่นและรุ้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
ถ้าเปรียบได้กับการจมน้ำและตะเกียกตะกายเพื่อจะอยุ่รอด หมดแรง และแสงที่ผ่านเปลือกตาค่อยๆหายไปแล้วรุ้สึกอีกทีคุณโช็คอากาศเข้าไปในปอดอีกคร้งพร้อมสำลักน้ำนอนอยุ่บนดินแล้วกลับมามีสติ ฟ้าที่คุณมองตอนนั้นมันจะสวยมากๆอย่างบอกไม่ถูกไม่ใช่ว่าผมจะไม่รักสบายน่ะ555 แต่ผมจะนำปัญหาเข้ามาให้ชีวิตเสมอโดยที่ไม่ต้องรอrandom หรืออาจจะเป็นเพราะความกลัวการrandomนี่แหละ ทำให้ผมเป็นคนพูดตรง ให้ความรุ้สึกกับทุกสิ่งมากไปจนเหมือนจะมีความคาดหวังสูงในเรื่องความจริงใจและความรุ้สึกที่มีให้กับใครหลายๆคน จนเรื่อยมาผมกลับรุ้สึกว่าการไม่มีเพื่อน สังคม และคนรัก มันไม่ได้เป็นปัญหาอะไรเลย หรือจริงๆแล้วมันมีในแง่ที่ผมไม่เคยเห็น หรือผมเข้าค่ายการเป็นโรคซึมเศร้า (ขอบคุณครับสำหรับความคิดเห็น)
การที่ผมไม่มีทั้งเพื่อนและแฟนจะทำให้ผมเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ได้หรือไม่ครับ?
โดยการตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเป็นเพราะผมสงสัยจริงๆ(เพื่อนในที่นี้หมายถึงเพื่อนสนิทและเพื่อนอื่นๆ ไม่รวมคนรุ้จักกันทั่วไปนะครับ) ซึ่งการใช้ชีวิตของผมไม่ได้ต่างจากผุ้อื่นมากนักแต่ผมรุ้สึกว่าการสูญเสียหรือความลำบากทั้งใจและกายเป็นเรื่องที่ท้าทายและทุกคนควรมีภูมิต้านทาน จนทำให้ผมรู้สึกว่าผมจมอยุ่กับตัวเองและปัญหามากไปทั้งเรื่องเล็กเรื่องน้อยอาจจะบอกว่าเสพติดมันเลยก็ได้ เพราะเวลาลงไปสุดแล้วพุ่งขึ้นมาผ่านกระบวนการต่างๆในการแก้เป็นหาจนสุดท้ายมันสำเร็จและผ่านไปได้อากาศด้านบนมันช่างสดชื่นและรุ้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ถ้าเปรียบได้กับการจมน้ำและตะเกียกตะกายเพื่อจะอยุ่รอด หมดแรง และแสงที่ผ่านเปลือกตาค่อยๆหายไปแล้วรุ้สึกอีกทีคุณโช็คอากาศเข้าไปในปอดอีกคร้งพร้อมสำลักน้ำนอนอยุ่บนดินแล้วกลับมามีสติ ฟ้าที่คุณมองตอนนั้นมันจะสวยมากๆอย่างบอกไม่ถูกไม่ใช่ว่าผมจะไม่รักสบายน่ะ555 แต่ผมจะนำปัญหาเข้ามาให้ชีวิตเสมอโดยที่ไม่ต้องรอrandom หรืออาจจะเป็นเพราะความกลัวการrandomนี่แหละ ทำให้ผมเป็นคนพูดตรง ให้ความรุ้สึกกับทุกสิ่งมากไปจนเหมือนจะมีความคาดหวังสูงในเรื่องความจริงใจและความรุ้สึกที่มีให้กับใครหลายๆคน จนเรื่อยมาผมกลับรุ้สึกว่าการไม่มีเพื่อน สังคม และคนรัก มันไม่ได้เป็นปัญหาอะไรเลย หรือจริงๆแล้วมันมีในแง่ที่ผมไม่เคยเห็น หรือผมเข้าค่ายการเป็นโรคซึมเศร้า (ขอบคุณครับสำหรับความคิดเห็น)