มีใครรู้จักผู้หญิงชื่อ โม พรชิตา บ้านอยู่บางขุนนนท์ บ้าง? คือ อยู่ๆ เค้าก็เงียบหายไป ขาดการติดต่อกับเรา ไม่ทราบเหตุผลจริงๆ คุณคิดว่าเราควรออกตามหาด้วยตัวเอง หรือพยายามทำอะไรมากกว่านี้ไหม รอให้เค้าติดต่อกลับมา หรือควรตัดใจ

  ความคิดแรกที่ตัดสินใจตั้งกระทู้ คือ อยากได้ความเห็นเพื่อมาสนับสนุนความคิดบางอย่างของตัว แต่ตั้งมาสักพัก ดูเหมือนจะเป็นไปได้ยากที่จะได้รับความคิดเห็น หรือคำตอบบางอย่าง
  จึงเปลี่ยนความคิด เป็นตอนนี้แค่อยากแชร์ บันทึกไว้ เพื่อเผื่อจะเป็นประโยชน์กับใครบ้าง
  แต่ถ้าไม่ อย่างน้อยก็เขียนเก็บไว้ให้มันเป็นเครื่องเตือนใจ แทนความคิดถึง หรืออะไรก็ตาม ระลึกที่ครั้งนึงมันเคยเกิดขึ้นในความรู้สึก มากมายจนกลายเป็นความรักสำหรับคนคนหนึ่ง แด่ความรู้สึกที่ยังมี และที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้ต่อไป..

  อาจเป็นเรื่องราวของความสัมพันธ์ที่ดูจะงี่เง่า โง่ๆ แต่มันเกิดขึ้นจริงแล้ว

(เพิ่มเติม แก้ไข ตามสมควรด้วยเวลา และโอกาส)

  ย้อนไป เรื่องราวเริ่มต้นที่ Twitter เมื่อประมาณ 4 ปี ที่แล้ว
  คืนหนึ่งระหว่างเล่นทวิตเตอร์มาหลายปี
  เราเมนชั่นเข้าไปคุยกับเค้า ถ้าจำไม่ผิดครั้งแรกน่าจะเรื่องเกี่ยวกับการกลับบ้านหลังจากการปาตี้ของเธอ.. เวลานั้นน่าจะดึกมากแล้ว คร่าวๆ  ตอบโต้ด้วยบทสนทนาสั้นๆ ลอยๆ แนวห่วงๆ ที่เล่นทีจริง หยอดๆ จนเธอตะหงิดใจหรืออะไรทำนองนี้ว่าเราอยากคุยกับเธอ เลย Follow กลับมา.. มั้ง555
  เอาไงล่ะทีนี้ สัญญาณที่ดีก็มีแล้ว.. ทักสิครับ ส่วนตัวเลยใน DM ใกล้จะเช้าละ อีกเดี๋ยวเธอคงนอน(คิดในใจ) ต้องกระชับ ก็นะ ทักไป.. เฮ้ย! ตอบครับ ไม่นาน ก็คุยๆ ถามๆ ปกติทั่วไป แต่ใจนี่แบบเต้นรัว โคตรยิ้ม โคตรแบบ.. ดีอ่ะ คือไม่มีใครอยู่แล้วเป็นทุน ไม่ได้มีท่าทีแบบนี้กับใครมานาน ก็เป็นแบบนั้นโดยไม่รู้เหมือนกันว่าเธอกำลังคิดยังไง
  นู่นนั่นอยู่พักนึงก็แยกย้าย ทิ้งท้ายไว้ว่าจะได้คุยกันอีก..(แหละนั่นคือการมีความหวังอย่างจริงจังครั้งแรกกับเธอ) -