ขอเล่าเรื่องเล่าของ จขกท นะคะ
เราเป็นลูกเลี้ยง ท่ี่แม่แท้ๆทิ้งเราตั้งแต่เด็กๆ ตอนเด็กๆ เราคิดว่าแม่ที่เราเลี้ยงคือแม่แท้ ๆแต่ก็มีหลายเหตุการณ์ที่ทำให้เราสงสัยว่านี่ใช่แม่แท้ๆหรอ ทำไมชอบเข้าข้างน้องตลอด พอมต้นเรามารู้ความจริงว่าไม่ใช่แม่ เราอึ้งที่อึ้งนี่คือตกใจแต่อึ้งเพราะเราคิดถูก

แต่เราคิดมาตั้งนานแล้วว่าเราใช่ลูกเค้ารึป่าว เราถามตัวเองมานานตั้งแต่เด็ก ทั้งๆที่เราหน้าเหมือนแม่เลี้ยงมากๆ
เวลาทะเลาะกับน้องแม่ชอบเข้าข้างน้องมาตลอด แต่เวลาน้องทำผิดกลับบ้านดึก แม่จะเงียบไม่บ่นให้พ่อได่ยิน
แต่เวลาเราทำผืดอะไรแม่ชอบบ่นให้พ่อได้ยิน เหมือนตั้งใจให้เราโดนด่า แล้วพอเราพูดน้อยใจตัดพ้อพ่อด่าเราอีก
หาว่าอคติ ไม่น่าไปบอกมันเลยว่าไม่ใช่แม่แท้ๆ แต่เรารุ้มาตั้งนานแล้วล่ะ จากการกระทำ คือพ่อไม่เห็นอย่างที่เราเห็น
เค้ามองในมุมมองของเค้า แม่เลี้ยงเราดีนะคะ แต่ชอบลำเอียงเวลาผืดนี่เราผิดตลอด มันปกติหรือป่าวที่แม่จะรักลูกตัวเองมากกว่า

แต่ทำไมไม่ให้ความยุติธรรมกับเรา เราก็คนเหมือนกัน อยากหนิออกจากบ้านไปตั้งตัวจะผิดไหม จะบาปไหม กลัวไปหมด เราอยู่บ้านแล้วอยากตายทุกนาที ไม่มีความสุขเลย เสียสุขภาพจิตมากๆ เราอยากตายจริงๆไม่ได้พูดเล่น ทั้งๆที่เราฝึกจิตแล้วแต่ทำไมมันยากขนาดนี้เราขี้น้อยใจ เราถูกพ่อมองว่าเราเลวเพราะแม่กับน้องชอบเข้าข้างกัน เบื่อจริงๆ เรากลัวคนข้างบ้านมองว่าเราใจแตกด้วยที่หนีออกจากบ้าน เครียดด