ชื่นชมน้องพนักงงานในรูปค่ะ เป็นคนดีมีน้ำใจมากๆ

เจอเหตุการณ์คล้าย ๆ กันเมื่อวานเราไปทาน eat am are สาขาเซ็นจูรี่ เห็นคนตาบอด 3 คนเข้ามาทานในร้าน
ยังคุยกับเพื่อนที่ไปด้วยกันว่าเค้าจะทานได้มั้ย พอพนักงานเอาอาหารมาเสริฟก็หั่นไส้กรอกให้คนตาบอด
แล้วก็คอยหั่นเนื้อ หั่นอาหารให้ทุกคน เห็นแล้วยังปลื้มใจแทน

ตอนที่ผมไปฝึกอบรมการใช้ไม้เท้าขาว ทางผู้ฝึกสอนจะให้ทำภาระกิจครับ

ผมนี่บ้านนอกคอกนาเข้ากรุงฯโดยแท้ ผู้ฝึกสอนจะให้เดินจากห้อง ไปป้ายรถประจำทาง ขึ้นรถประจำทางลงที่ป้ายหน้าห้าง แล้วให้เข้าไปซื้อของที่กำหนดไว้ให้

ตัวผมเองไม่เคยขึ้นรถประจำทางในเมืองกรุงฯ ถึงกับมึนตึ้บครับ แต่มีคนใจดีแถวนั้นช่วยเหลือ พี่สาวกระเป๋ารถก็ให้บริการดี จนผมสามารถไปยืนมึนอยู่หน้าห้างที่กำหนดไว้ในภาระกิจสำเร็จ

หลังจากนั้นผมก็เปลี่ยนสาว ๆ นำทางเป็นว่าเล่นครับ ขอบอกว่าคนมีน้ำใจในสังคมมีมาก ทำให้ผมถึงกับซาบซึ้งน้ำตาคลอ สาวคนสุดท้ายพาผมมาทิ้งไว้ที่บริเวณไหนสักแห่ง ผมคาดว่าน่าจะเป็นเคาเตอร์ครับ

ตอนนี้สิครับทำให้ผมคิดหนัก เดินปรกติผมก็ชนกำแพงที สะดุดตอที แล้วผมจะไปเลือกซื้อของตามที่ครูฝึกสาวขาโหดสั่งมายังไงกันละเนี่ย?

ผมกำลังหมกมุ่นคิดลึก ก็มีน้องพนักงานคนหนึ่งเข้ามาสอบถาม น้องพนักงานเค้าคงเห็นว่าผมกำลังทำสีหน้าหมดอาลัยซึมเศร้ากลัวจะไปทำอะไรไม่ดีไม่งามเลยรีบเข้ามาสอบถาม จากนั้นน้องพนักงานเค้าก็จด ๆ ๆ ๆ แล้วก็ชิ่งออกไปหาของให้ จัดใส่ถุงมายื่นส่งให้พร้อม แต่หากให้ดีกว่านั้นน้องเค้าน่าจะจ่ายเงินแทนผมไปด้วยเลย

จากนั้นน้องพนักงานคนเดิมก็เดินมาส่งผม ซึ่งผมก็เรื่องมากครับ บอกน้องไปว่าพี่ไม่ได้รับประทานซีเอฟเคนานแล้วไปส่งพี่ซื้อหน่อยได้หรือเปล่า? แหม่~ น้องพนักงานเค้าก็ใจดีครับ ไปส่งจริง อ่านรายการให้ฟังพร้อม แถมยังแนะนำอีกต่างหาก สุดท้ายก็ต้องร่ำลากันที่ป้ายรถประจำทางครับ...

ขากลับก็เช่นเคยครับ คนรอบข้างใจดีมาก มีน้ำใจช่วยเหลือผมจนผมสามารถกลับมาส่งภาระกิจให้กับครูฝึกสาวขาโหดได้ในที่สุด ไม่ต้องไปทำภาระกิจซ่อม

ผมว่าในสังคมยังมีคนมีน้ำใจอีกแยะ และไม่จำเป็นต้องมีอะไรตอบแทน เพียงแค่กล่าวคำ "ขอบคุณ" ครับ