บ้านเราอยู่ที่วิเชียรบุรี อำเภอที่มีไก่ย่าง วันพฤหัสบดีและวันศุกร์ที่ผ่านมานี้ เราต้องไปประชุมที่จังหวัดพิษณุโลก

วันพฤหัสบดีเราออกเดินทางตั้งแต่เช้ามืด ไปประชุมที่พิษณุโลกโดยไม่มีกระเป๋าสตางค์ รู้ตัวก็ตอนจะใช้แล้วหาไม่เจอ น่าจะลืมไว้ที่บ้าน แต่นึกไม่ออกว่าลืมไว้ส่วนไหนของบ้าน เหมือนเป็นความทรงจำที่หายไป 5555

วันนี้(วันศุกร์)กลับมาถึงบ้าน หากระเป๋าสตางค์ทั่วบ้าน ในรถ ในกระเป๋าเสื้อผ้า ในตะกร้าผ้า ในตู้เย็น ใต้โต๊ะ.....  ไม่เจอ  หาบนบ้าน ลงไปหาในรถ บนบ้าน ในรถ วนไปวนมาอยู่หลายรอบ ไม่มีแน่ๆ.....  แล้วมันอยู่ไหน

ไม่เป็นไร คงลืมไว้ที่บ้านป้าตั้งแต่เย็นวันพุธ พรุ่งนี้ค่อยไปเอาก็ได้ นึกไปนึกมา อ้าวเฮ้ย วันพุธเราไม่ได้ไปบ้านป้านะ แวะซื้อของที่โลตัสเอ็กเพรส แล้วเข้าบ้านเลย ภาพสุดท้ายที่นึกออกคือวางของไว้ แล้วชั่งน้ำหนักที่หน้าโลตัส แล้วก็ขับรถกลับบ้าน

แต่ก็ยังไม่เชื่อว่าตัวเองจะลืมขนาดที่ถือมาแต่ถุงใส่ของแล้ววางกระเป๋าสตางค์ทิ้งไว้ แต่เมื่อนึกอย่างอื่นไม่ออกจริงๆ เลยขับรถไปโลตัส ทั้งที่ก็ไม่รู้ว่าลืมไว้ที่นั่นมั้ย ใจก็คิดว่าถ้าไปถามหากระเป๋าสตางค์ เขาจะว่าอะไรเรามั้ย ถ้าไม่ได้ลืมไว้แล้วเราไปถามหา แล้วมันไม่มี พนักงานจะไม่สบายใจมั้ย แต่ก็ถามเถอะ จะได้จบๆไป ถ้าไม่มีจะได้กลับไปหาต่อ

เรา : ขอโทษนะคะ มีใครเห็นกระเป๋าสตางค์สีชมพูบ้างมั้ยคะ
พนักงาน : วันไหนคะ
เรา : เมื่อวาน....น่าจะวันก่อนค่ะ (นี่ก็ยังนึกและตอบไปแบบงงๆ)

เมื่อถามไปแล้ว ใจเต้น ตุบๆๆๆ ลุ้นมาก และไม่อยากจะเชื่อกับคำตอบที่ได้ พนักงานก้มไปหยิบกระเป๋าสตางค์สีชมพูมาส่งให้ บอกว่าผู้จัดการเก็บไว้ให้ รู้สึกดีใจน้ำตาจะไหล และรู้สึกขอบคุณมากๆจริงๆ ขอบคุณในความดีของพนักงานและผู้จัดการโลตัสเอ็กเพรส

ลืมไว้ตั้งแต่ประมาณ สองทุ่ม วันพุธ ไปถามหาตอน สี่ทุ่ม วันศุกร์ ทุกอย่างยังอยู่ในสภาพเดิมครบถ้วน

สิ่งดีๆยังมีอยู่จริง

สิ่งเลวร้ายก็สติของเรานี่แหละค่ะ ช่วงนี้พักผ่อนน้อย สติขาดๆเกินๆ 5555