นี่เปนการเขียนกระทู้ครั้งแรกหากเขียนผิดจ้องขอโทษด้วยนะค่ะ
เริ่มแรกตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ ใครเคยเปนแบบเราบ้าง เราเคยเจ็บกับเรื่องๆนึงมากๆจนมันเจ็บจนถึงขีดสุดแล้ว สุดท้ายเราเจ็บจนทนไม่ไหว จนปิดกั้นตัวเองมานานเป็นปี เราเฉยชากับทุกสิ่ง และเนื่องจากเราปิดกั้นตัวเอง นั้นหมายถึงปิดกั้นทุกอย่างที่จะทำให้เราเจ็บปวด
เราอยากเล่าตั้งแต่แรกเผื่อใครเข้าใจเรา และจะรู้วิธีทำให้หายจากอาการไม่มีความรู้สึกนี้ได้
ตอนนี้เราอายุประมาณสิบหก อาจดูยังไม่ค่อยโตอะไรมาก คือครอบครัวเรามีลูกหลายคน เราเปนลูกคนกลาง มีพี่สาวคนนึงอายุห่างจากเราปีเดียว
ตั้งแต่เด็กพี่สาวคนนี้มักเปนที่รักของทุกคน ทั้งแม่ ญาติ เพื่อนแม่ หรือใครที่เหนพี่สาว ก้อจะรักมัน เราจึงกลายเป็นคนที่ถูกลืม เราไม่เคยเปนที่จดจำของใครเหมือนพี่สาว เรามักอยากได้ของของพี่สาวเพราะมันมักสวยกว่าของเราเสมอ บางทีพี่สาวได้ แต่เราไม่ได้ มันเปนแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆซึ่งในตอนนั้นเราไม่เคยคิดหรือเอะใจกับเรื่องแบบนี้เลย เราคิดเพียงว่าเรามีเพื่อนมีความสุขเหมือนเด็กทั่วไป จนจบป.หกเพื่อนเราค่อยๆหายไป เราไปเรียนโรงเรียนใหม่ ยังไม่ค่อยมีเพื่อนหรือแทบไม่มีเลย เพราะเราเปนคนที่ถ้าไม่สนิทก้อจะกลายเปนคนเงียบ พอเราเข่าสู่สังคมที่กว้างขึ้นใหญ่ขึ้น จากที่เคยมีความสุขอย่างเดียว ไม่เคยรู้จักความเจ็บปวดว่สมันเปนยังไง แต่พอไม่มีเพือน ความรู้สึกเหมือนขาดอะไรไป ไม่มีความสุขเหมือนแต่ก่อน กลับบ้านมาก้อโดนแม่บ่นเรื่อยๆชอบเอาเราไปเปรียบกับพี่สาว ว่าทำไมไม่ทำอย่างพี่บ้าง ไม่เปนแบบพี่บ้าง หลังจากนั้นช่วงแรกๆที่โดนบ่นเราน้อยใจ เสียใจมาก ต้องแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำเพราะกลัวใครรู้ว่าเราร้อง เป็นอย่างนี้มานาน จนเริ่มเจ็บมากขึ้น เราคิดอยากหนีออกจากบ้านทุกครั้งที่เจ็บปวด ร้องไห้ พอเวลาผ่านไปอีกมันเจ็บมาก เจ็บจนทนไม่ไหว ไม่มีใครอยู่ข้างๆไม่มีเพื่อนที่จะรับฟัง เหมือนเราตัวคนเดียว ทุกครั้งที่เราคิดเรื่องนี้เราจะเจ็บมาก ในตอนนั้นกำแพงเราเริ่มสูงขึ้น เริ่มไม่ค่อยคุยกับใคร ไม่ยุ่งกับใคร ไปไหนเดินคนเดียว เพียงแค่คำพูดนึง หรือสิ่งบางสิ่งมากระทบจิตใจ ที่ทำให้เราเจ็บ เราจะปิดกั้นตัวเองอัตโนมัต ท เหมือนมันเปนธรรมดาของหัวใจ หากเราคุยกับใคร อยู่แล้วมีอะไรมากระทบเรา เราจะกลายเปนเงียบทันที สายตาเราจะเยนชาจนน่ากลัว และหลังจากเวลานั้นเราจะเงียบตลอดทั้งวันจนกว่าจะถึงอีกวัน ยิ่งเจ๋บเรายิ่งตั้งกำแพงสูงขึ้น จนถึงจุดนึงที่เราเจ็บจนทนไม่ไหว มันไม่ไหวแล้วจิงๆ เราคิดจะฆ่าตัวตาย ทุกครั้งที่เจบ ตอนนั้นเราเข้าใจเลยว่าทำไมคนเราถึงฆ่าตัวตาย เพราะมันเจบจนคิดว่ามีแค่ความตายที่จะทำให้เราหายเจ็บได้ ใช่สำหรับเรามีแค่ทางเดียวเท่านั้น เราอธิบายไม่ถูกว่ามันเจ็บยังไง ถ้าจะให้พูดออกมา เราก้อคงจะพูดซ้ำๆว่ามันเจ็บ หากคนที่รู้จักความเจ็บปวดจิงๆจะเข้าใจโดยไม่ต้องอธิบายอะไร เวลาผ่านไปเราก้อยังคงเจ็บซ้ำๆๆๆๆ จนวันนึงความเจ็บมันค่อยๆน้อยลง ทุกอย่างยังคงเปนเหมือนเดิม เพียงแต่เราชินแล้ว เราร้องไห้จนเบื่อ พอมีอะไรมากระทบจิตใจ เราก้อไปแอบร้องไห้ ทแปปนึงเราก้อจะหยุด แล้วบอกกับตัวเอง ว่าร้องอีกและ น่าเบื่อ แล้วเราก้อจะทำอย่างอื่นต่อไป โดยที่ไม่ได้เจ็บจนเงียบทั้งวันเหมือนแต่ก่อน เวลาผ่านไปประมานหนึ่งปี เราก้อชินชา ไม่รู้สึกเจ็บอะไรเลยสักนิดเดียวทั้งๆที่แม่ก้อย่งว่ายังบ่นเราอยู ถ้าเปนแต่ก่อนเราคงแอบไปร้องไห้ แต่นี่ไม่เลย แรกๆที่ไม่รู้สึกเจ็บกับเรื่องนี้มันก้อรู้สึกดีนะ แต่ไปๆมาๆเราไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่สุข ไม่เจ็บ ไม่โกรท ไม่เกลียด ไม่กลัวไม่ตื่นเต้น ไม่อะไรเลย ไม่มีจุดมุ่งหมายอะไรเลย เหมือนเดินไปเรื่อยๆจนกว่าจะถึงทางสิ้นสุดหรือพูดง่ายๆคือจนกว่าเราจะตาย เรากลับลืมและไม่เข้าใจว่าอะไรทำให้คนนึงรู้สึกมีความสุข ความสุขมันรู้สึกแบบไหน แต่เราขำนะพอได้ยินอะไรตลกๆแต่หลังขำเสร็จเราก้อไม่รู้สึดอะไร เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราไม่ตื้นเต้นตอนยืนต่อหน้าคนเยอะแล้วต้องออกมาพูด ท้งที่แต่ก่อน เราจะปากสั่น ตัวสั่น หน้าแดง แต่ตอนนี้เรากลับไม่รู้สึกอะไร แต่ออกไปยืนพูด พูดเสร็จก้อกลับมานั่งที่เดิน เหมือนไม่มีอะไรเดิดขึ้น เราไม่กลัวผีทั้งๆที่แต่ก่อนแค่รู้สึกอะไร นิดหน่อย เห็นเหมือมีอะไรผ่านไป หรือได้ยินอะไรเราก้อจะวื่งหนีและกลัวมาก แต่ตอนนี้เหนอะไรได้ยินอะไรก้อเฉยๆ ไม่รู้สึกอะไร กลับไปทำงานทำการบ้านต่อ โดยทีาเร่าในหัวไม่คิดอะไรเลยเกี่ยวกันมัน เรากลายเปนคนไม่คิดอะไรเยอะ ใครจะทำไร เป็นยังไงเราจะไม่สนใจอละเฉยๆผ่านเลยไป และเราก้อดูเชื่องช้ามาก ไม่รีบอะไร เหมือนไม่ว่าผลจะเปนยังไงก้อไม่สนใจ จะโดนลงโทษที่ช้า หรือครูเหนเราทำอะไรที่ผิด เราก้อจะทำต่อไป ถ้าเพืรอนวิ่งหนี เราก้อจะไม่วิ่ง ถ้าครุจะลงโทษ ก้อแค่ลงโทษ และอีกอย่างเตาหยิกตัวเอง ให้เพือนหยิก หรือแม้แต่เพื่อนจะใช้มือตีเรา เราก้แจะไม่เจ็บมาก หรือแทบไม่เจ็บเลย ถ้าเราบอกกับความรู้สึกตัวเองว่าไม่เจ็บ เราก็จะไม่รู้สึดเจ็บอะไร ไม่มีผลอะไรกับความรู้สึก เราจะรู้สึกเฉพาะแค่สมองบอกว่าเจ็บเพราะมีคนมาหยิกหรือตี แต่ในความจิง เราไม่รู้สึกอะไรเลย
เราไม่รู้ว่าใครเปนแบบเราบ้าง เราไม่รู้ว่าคนอื่นทำแบบเราได้ไหม ที่บอกกับควมรู้สึกว่าฉันไม่เจ็บ แล้วเขาก้อไม่รู้สึกเจ็บอะไร หรือถ้ารู้สึก กอแค่นิดเดียว
ใครรุ้บ้างว่าเราเปนไร ทำยังไงถึงทำให้กลับมามีความรู้สึก ทำยังไงเราถึงจะรุ้ว่าความรู้สึกที่เรารู้สึกนี้เรียกว่าความรู้สึกอะไร และไอที่ว่าความรู้สึกนั้น มันรู้สึกยังไง
ใครรู้ช่ยวบอกที บางทีการไม่มีบางควาใรู้สึกมันดีก้อจิง แต่บางความรู้สึกมันก้อจำเป็นต้องมีถึงจะอยู่ในสังคมได้โดยเข้าใจความรู้สึกของคนอื่น
เคยเจ็บจนถึงขีดสุด หลังจากนั้นก็เฉยชากับทุกสิ่งไหม เหมือนไม่มีความรู้สึกอะไรเลย
เริ่มแรกตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ ใครเคยเปนแบบเราบ้าง เราเคยเจ็บกับเรื่องๆนึงมากๆจนมันเจ็บจนถึงขีดสุดแล้ว สุดท้ายเราเจ็บจนทนไม่ไหว จนปิดกั้นตัวเองมานานเป็นปี เราเฉยชากับทุกสิ่ง และเนื่องจากเราปิดกั้นตัวเอง นั้นหมายถึงปิดกั้นทุกอย่างที่จะทำให้เราเจ็บปวด
เราอยากเล่าตั้งแต่แรกเผื่อใครเข้าใจเรา และจะรู้วิธีทำให้หายจากอาการไม่มีความรู้สึกนี้ได้
ตอนนี้เราอายุประมาณสิบหก อาจดูยังไม่ค่อยโตอะไรมาก คือครอบครัวเรามีลูกหลายคน เราเปนลูกคนกลาง มีพี่สาวคนนึงอายุห่างจากเราปีเดียว
ตั้งแต่เด็กพี่สาวคนนี้มักเปนที่รักของทุกคน ทั้งแม่ ญาติ เพื่อนแม่ หรือใครที่เหนพี่สาว ก้อจะรักมัน เราจึงกลายเป็นคนที่ถูกลืม เราไม่เคยเปนที่จดจำของใครเหมือนพี่สาว เรามักอยากได้ของของพี่สาวเพราะมันมักสวยกว่าของเราเสมอ บางทีพี่สาวได้ แต่เราไม่ได้ มันเปนแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆซึ่งในตอนนั้นเราไม่เคยคิดหรือเอะใจกับเรื่องแบบนี้เลย เราคิดเพียงว่าเรามีเพื่อนมีความสุขเหมือนเด็กทั่วไป จนจบป.หกเพื่อนเราค่อยๆหายไป เราไปเรียนโรงเรียนใหม่ ยังไม่ค่อยมีเพื่อนหรือแทบไม่มีเลย เพราะเราเปนคนที่ถ้าไม่สนิทก้อจะกลายเปนคนเงียบ พอเราเข่าสู่สังคมที่กว้างขึ้นใหญ่ขึ้น จากที่เคยมีความสุขอย่างเดียว ไม่เคยรู้จักความเจ็บปวดว่สมันเปนยังไง แต่พอไม่มีเพือน ความรู้สึกเหมือนขาดอะไรไป ไม่มีความสุขเหมือนแต่ก่อน กลับบ้านมาก้อโดนแม่บ่นเรื่อยๆชอบเอาเราไปเปรียบกับพี่สาว ว่าทำไมไม่ทำอย่างพี่บ้าง ไม่เปนแบบพี่บ้าง หลังจากนั้นช่วงแรกๆที่โดนบ่นเราน้อยใจ เสียใจมาก ต้องแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำเพราะกลัวใครรู้ว่าเราร้อง เป็นอย่างนี้มานาน จนเริ่มเจ็บมากขึ้น เราคิดอยากหนีออกจากบ้านทุกครั้งที่เจ็บปวด ร้องไห้ พอเวลาผ่านไปอีกมันเจ็บมาก เจ็บจนทนไม่ไหว ไม่มีใครอยู่ข้างๆไม่มีเพื่อนที่จะรับฟัง เหมือนเราตัวคนเดียว ทุกครั้งที่เราคิดเรื่องนี้เราจะเจ็บมาก ในตอนนั้นกำแพงเราเริ่มสูงขึ้น เริ่มไม่ค่อยคุยกับใคร ไม่ยุ่งกับใคร ไปไหนเดินคนเดียว เพียงแค่คำพูดนึง หรือสิ่งบางสิ่งมากระทบจิตใจ ที่ทำให้เราเจ็บ เราจะปิดกั้นตัวเองอัตโนมัต ท เหมือนมันเปนธรรมดาของหัวใจ หากเราคุยกับใคร อยู่แล้วมีอะไรมากระทบเรา เราจะกลายเปนเงียบทันที สายตาเราจะเยนชาจนน่ากลัว และหลังจากเวลานั้นเราจะเงียบตลอดทั้งวันจนกว่าจะถึงอีกวัน ยิ่งเจ๋บเรายิ่งตั้งกำแพงสูงขึ้น จนถึงจุดนึงที่เราเจ็บจนทนไม่ไหว มันไม่ไหวแล้วจิงๆ เราคิดจะฆ่าตัวตาย ทุกครั้งที่เจบ ตอนนั้นเราเข้าใจเลยว่าทำไมคนเราถึงฆ่าตัวตาย เพราะมันเจบจนคิดว่ามีแค่ความตายที่จะทำให้เราหายเจ็บได้ ใช่สำหรับเรามีแค่ทางเดียวเท่านั้น เราอธิบายไม่ถูกว่ามันเจ็บยังไง ถ้าจะให้พูดออกมา เราก้อคงจะพูดซ้ำๆว่ามันเจ็บ หากคนที่รู้จักความเจ็บปวดจิงๆจะเข้าใจโดยไม่ต้องอธิบายอะไร เวลาผ่านไปเราก้อยังคงเจ็บซ้ำๆๆๆๆ จนวันนึงความเจ็บมันค่อยๆน้อยลง ทุกอย่างยังคงเปนเหมือนเดิม เพียงแต่เราชินแล้ว เราร้องไห้จนเบื่อ พอมีอะไรมากระทบจิตใจ เราก้อไปแอบร้องไห้ ทแปปนึงเราก้อจะหยุด แล้วบอกกับตัวเอง ว่าร้องอีกและ น่าเบื่อ แล้วเราก้อจะทำอย่างอื่นต่อไป โดยที่ไม่ได้เจ็บจนเงียบทั้งวันเหมือนแต่ก่อน เวลาผ่านไปประมานหนึ่งปี เราก้อชินชา ไม่รู้สึกเจ็บอะไรเลยสักนิดเดียวทั้งๆที่แม่ก้อย่งว่ายังบ่นเราอยู ถ้าเปนแต่ก่อนเราคงแอบไปร้องไห้ แต่นี่ไม่เลย แรกๆที่ไม่รู้สึกเจ็บกับเรื่องนี้มันก้อรู้สึกดีนะ แต่ไปๆมาๆเราไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่สุข ไม่เจ็บ ไม่โกรท ไม่เกลียด ไม่กลัวไม่ตื่นเต้น ไม่อะไรเลย ไม่มีจุดมุ่งหมายอะไรเลย เหมือนเดินไปเรื่อยๆจนกว่าจะถึงทางสิ้นสุดหรือพูดง่ายๆคือจนกว่าเราจะตาย เรากลับลืมและไม่เข้าใจว่าอะไรทำให้คนนึงรู้สึกมีความสุข ความสุขมันรู้สึกแบบไหน แต่เราขำนะพอได้ยินอะไรตลกๆแต่หลังขำเสร็จเราก้อไม่รู้สึดอะไร เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราไม่ตื้นเต้นตอนยืนต่อหน้าคนเยอะแล้วต้องออกมาพูด ท้งที่แต่ก่อน เราจะปากสั่น ตัวสั่น หน้าแดง แต่ตอนนี้เรากลับไม่รู้สึกอะไร แต่ออกไปยืนพูด พูดเสร็จก้อกลับมานั่งที่เดิน เหมือนไม่มีอะไรเดิดขึ้น เราไม่กลัวผีทั้งๆที่แต่ก่อนแค่รู้สึกอะไร นิดหน่อย เห็นเหมือมีอะไรผ่านไป หรือได้ยินอะไรเราก้อจะวื่งหนีและกลัวมาก แต่ตอนนี้เหนอะไรได้ยินอะไรก้อเฉยๆ ไม่รู้สึกอะไร กลับไปทำงานทำการบ้านต่อ โดยทีาเร่าในหัวไม่คิดอะไรเลยเกี่ยวกันมัน เรากลายเปนคนไม่คิดอะไรเยอะ ใครจะทำไร เป็นยังไงเราจะไม่สนใจอละเฉยๆผ่านเลยไป และเราก้อดูเชื่องช้ามาก ไม่รีบอะไร เหมือนไม่ว่าผลจะเปนยังไงก้อไม่สนใจ จะโดนลงโทษที่ช้า หรือครูเหนเราทำอะไรที่ผิด เราก้อจะทำต่อไป ถ้าเพืรอนวิ่งหนี เราก้อจะไม่วิ่ง ถ้าครุจะลงโทษ ก้อแค่ลงโทษ และอีกอย่างเตาหยิกตัวเอง ให้เพือนหยิก หรือแม้แต่เพื่อนจะใช้มือตีเรา เราก้แจะไม่เจ็บมาก หรือแทบไม่เจ็บเลย ถ้าเราบอกกับความรู้สึกตัวเองว่าไม่เจ็บ เราก็จะไม่รู้สึดเจ็บอะไร ไม่มีผลอะไรกับความรู้สึก เราจะรู้สึกเฉพาะแค่สมองบอกว่าเจ็บเพราะมีคนมาหยิกหรือตี แต่ในความจิง เราไม่รู้สึกอะไรเลย
เราไม่รู้ว่าใครเปนแบบเราบ้าง เราไม่รู้ว่าคนอื่นทำแบบเราได้ไหม ที่บอกกับควมรู้สึกว่าฉันไม่เจ็บ แล้วเขาก้อไม่รู้สึกเจ็บอะไร หรือถ้ารู้สึก กอแค่นิดเดียว
ใครรุ้บ้างว่าเราเปนไร ทำยังไงถึงทำให้กลับมามีความรู้สึก ทำยังไงเราถึงจะรุ้ว่าความรู้สึกที่เรารู้สึกนี้เรียกว่าความรู้สึกอะไร และไอที่ว่าความรู้สึกนั้น มันรู้สึกยังไง
ใครรู้ช่ยวบอกที บางทีการไม่มีบางควาใรู้สึกมันดีก้อจิง แต่บางความรู้สึกมันก้อจำเป็นต้องมีถึงจะอยู่ในสังคมได้โดยเข้าใจความรู้สึกของคนอื่น