เริ่มต้นที่ว่า เราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ค่ะเรามีน้องชายอยู่คนนึง พ่อและแม่ท้องแบบไม่ได้จดทะเบียนสมรสค่ะและทะเลาะกันตั้งแต่ เราอายุ4ขวบ บางทีท่านก็ทะเลาะกันถึงขั้นทำร้ายร่างกาย จนเราอายุ5ขวบ คุณแม่กินยาฆ่าตัวตายค่ะแต่คนที่บ้านช่วยไว้ทัน หลังจากนั้นแม่กับพ่อก็แยกทางกันค่ะ คุณแม่แต่งงานใหม่ส่วนคุณพ่อก็มีลูกมีเมียใหม่เรียบร้อย
ส่วนเรากับน้องชายถูกส่งมาอยู่กับป้าๆและอาม่าทางฝั่งพ่อ คุณป้าและทุกๆคนเกลียด พ่อกับแม่เรามากๆค่ะ กรอกหูเราตั้งแต่เด็กว่าพ่อกับแม่ไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ จนเราไม่กล้าเจอหน้าพ่อเเม่ค่ะนานๆที1-2ปีพ่อกับแม่จะติดต่อมาแต่เราเลือกที่จะเลี่ยงค่ะ เรารู้สึกว่าพวกเค้าเป็นแค่คนรู้จักไม่ใช่คนในครอบครัว ล่าสุดเมื่อปลายปีที่แล้วพ่อมาหาเรียกเราไปกอดเรายังผงะหนีเลยค่ะ ร่างกายไปเเบบอัติโนมัติ เวลาพ่อหรือเเม่มาหา คุณป้าจะพยายามคอยกันไม่ให้ไปเจอ
จนเราโตขึ้น เวลาใครบอกว่าเธอน่าสงสารจัง เรากลับรู้สึกเฉยๆคงเป็นเพราะเราเจอตอนเด็กเลยไม่คิดมากรึเปล่า? ต่อมาตอนเรียนต่อม.1 ป้าโกรธมากที่เราได้คะเเนนเรียนตํ่ามากๆกว่าตอนประถมซะอีก(โรงเรียนที่เข้าเป็นโรงเรียนชื่อดัง)แต่ก็เฉียดเข้ามาเรียนได้ เทอมแรกเราเครียดมากกลัวไม่มีเพื่อนเพราะเรามาคนเดียวจากรร.เก่าแต่ก็มีเพื่อนสนิททั้งๆที่ทั้งห้องไม่มายุ่งกับพวกเรา เพราะเราเป็นสาวกความเป็นญี่ปุ่นค่ะชอบการวาดรูปด้วย ทั้งห้องเกาหลี 55
แต่เราเรียนเราก็ได้เกรด3ขึ้น พอปิดเทอม คุณป้าให้เราเรียนพิเศษแต่เช้าเลิกดึกทุกวัน จนเราเริ่มเครียด พอเทอมสอง เกรดตกลงมามากๆ พอเรียนปีใหม่ๆเกรดก็ตกลงเรื่อยๆ ป้าเราทั้งโกรธทั้งโมโห บอกว่าห้ามเราวาดรูปอีกทั้งที่ปกติก็ไม่สนับสนุนเรื่องนี้อยู่แล้ว แถมเพิ่มการเรียนพิเศษเพิ่มจากเดิมอีก ช่วงนั้นเราร้องไห้ทุกวัน กินข้าววันละมื้อหรือบางทีก็ไม่กินเลย นํ้าหนักลดลงมาก นอนไม่หลับบางวันถึงกับโต้รุ่ง
ป้าเราเคยบอกว่า"มีพ่อแม่เลวๆ แถมยังได้เพื่อนเลวๆอีกหรอ"ตอนนั้นเราโมโหมากค่ะ ฟิวล์ขาด ตะโกนกลับสู้แบบควบคุมไม่ได้"ว่าพ่อว่าแม่ยังไม่พอ ว่าเพื่อนอีกหรอ"เราร้องไห้แล้วก็พูดวนลูปอย่างนั้น ป้าก็บอกประมาณว่าไม่มีสิทธิ์ว่าเพื่อนรึไง จนป้าเราหยุดแล้วบอกว่า ค่าเรียนต่อม.4 จัดการเองแล้วกัน คือป้าเราอยากให้เราเรียนเป็นเจ้าคนนายคน แต่ที่เราชอบคือการวาดรูป ศิลปะ ภาษาจีน,ญี่ปุ่น เราอยากเรียนต่อด้านสายศิลป์มากๆ เราเริ่มสงสัยหลังจากอ่านบทความมาเยอะๆ ว่าเราเป็นโรคซึมเศร้ารึเปล่า อยากรู้ค่ะว่ามีวิธีไหนที่ทำให้สบายใจเวลาที่เกิดปัญหาแบบนี้ อยากเรียนให้ได้เกรดดีขึ้น เพราะพอเครียด การเรียนทุกอย่างก็พังถล่มเลยค่ะ อยากรู้ด้วยว่าอาการแบบนี้เป็นโรคซึมเศร้ารึเปล่า เพราะเราไม่ค่อยอยากยอมรับมันเท่าไหร่... เคยบอกป้าว่าอยากไปหาจิตแพทย์ดู เขาก็บอกว่าเป็นบ้ารึไงประมาณนั้นค่ะ
ถ้ามีปัญหาครอบครัวแบบนี้ ควรทำยังไงให้สบายใจขึ้นดีคะ? แล้วเกี่ยวกับอาการซึมเศร้ารึเปล่า?
ส่วนเรากับน้องชายถูกส่งมาอยู่กับป้าๆและอาม่าทางฝั่งพ่อ คุณป้าและทุกๆคนเกลียด พ่อกับแม่เรามากๆค่ะ กรอกหูเราตั้งแต่เด็กว่าพ่อกับแม่ไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ จนเราไม่กล้าเจอหน้าพ่อเเม่ค่ะนานๆที1-2ปีพ่อกับแม่จะติดต่อมาแต่เราเลือกที่จะเลี่ยงค่ะ เรารู้สึกว่าพวกเค้าเป็นแค่คนรู้จักไม่ใช่คนในครอบครัว ล่าสุดเมื่อปลายปีที่แล้วพ่อมาหาเรียกเราไปกอดเรายังผงะหนีเลยค่ะ ร่างกายไปเเบบอัติโนมัติ เวลาพ่อหรือเเม่มาหา คุณป้าจะพยายามคอยกันไม่ให้ไปเจอ
จนเราโตขึ้น เวลาใครบอกว่าเธอน่าสงสารจัง เรากลับรู้สึกเฉยๆคงเป็นเพราะเราเจอตอนเด็กเลยไม่คิดมากรึเปล่า? ต่อมาตอนเรียนต่อม.1 ป้าโกรธมากที่เราได้คะเเนนเรียนตํ่ามากๆกว่าตอนประถมซะอีก(โรงเรียนที่เข้าเป็นโรงเรียนชื่อดัง)แต่ก็เฉียดเข้ามาเรียนได้ เทอมแรกเราเครียดมากกลัวไม่มีเพื่อนเพราะเรามาคนเดียวจากรร.เก่าแต่ก็มีเพื่อนสนิททั้งๆที่ทั้งห้องไม่มายุ่งกับพวกเรา เพราะเราเป็นสาวกความเป็นญี่ปุ่นค่ะชอบการวาดรูปด้วย ทั้งห้องเกาหลี 55
แต่เราเรียนเราก็ได้เกรด3ขึ้น พอปิดเทอม คุณป้าให้เราเรียนพิเศษแต่เช้าเลิกดึกทุกวัน จนเราเริ่มเครียด พอเทอมสอง เกรดตกลงมามากๆ พอเรียนปีใหม่ๆเกรดก็ตกลงเรื่อยๆ ป้าเราทั้งโกรธทั้งโมโห บอกว่าห้ามเราวาดรูปอีกทั้งที่ปกติก็ไม่สนับสนุนเรื่องนี้อยู่แล้ว แถมเพิ่มการเรียนพิเศษเพิ่มจากเดิมอีก ช่วงนั้นเราร้องไห้ทุกวัน กินข้าววันละมื้อหรือบางทีก็ไม่กินเลย นํ้าหนักลดลงมาก นอนไม่หลับบางวันถึงกับโต้รุ่ง
ป้าเราเคยบอกว่า"มีพ่อแม่เลวๆ แถมยังได้เพื่อนเลวๆอีกหรอ"ตอนนั้นเราโมโหมากค่ะ ฟิวล์ขาด ตะโกนกลับสู้แบบควบคุมไม่ได้"ว่าพ่อว่าแม่ยังไม่พอ ว่าเพื่อนอีกหรอ"เราร้องไห้แล้วก็พูดวนลูปอย่างนั้น ป้าก็บอกประมาณว่าไม่มีสิทธิ์ว่าเพื่อนรึไง จนป้าเราหยุดแล้วบอกว่า ค่าเรียนต่อม.4 จัดการเองแล้วกัน คือป้าเราอยากให้เราเรียนเป็นเจ้าคนนายคน แต่ที่เราชอบคือการวาดรูป ศิลปะ ภาษาจีน,ญี่ปุ่น เราอยากเรียนต่อด้านสายศิลป์มากๆ เราเริ่มสงสัยหลังจากอ่านบทความมาเยอะๆ ว่าเราเป็นโรคซึมเศร้ารึเปล่า อยากรู้ค่ะว่ามีวิธีไหนที่ทำให้สบายใจเวลาที่เกิดปัญหาแบบนี้ อยากเรียนให้ได้เกรดดีขึ้น เพราะพอเครียด การเรียนทุกอย่างก็พังถล่มเลยค่ะ อยากรู้ด้วยว่าอาการแบบนี้เป็นโรคซึมเศร้ารึเปล่า เพราะเราไม่ค่อยอยากยอมรับมันเท่าไหร่... เคยบอกป้าว่าอยากไปหาจิตแพทย์ดู เขาก็บอกว่าเป็นบ้ารึไงประมาณนั้นค่ะ