แต่ก่อนเราเป็นคนแคร์สายตาคนอื่นค่ะ แคร์ว่าคนอื่นจะคิดยังไง รู้สึกยังไงกับเรา ห่วงภาพลักษณ์ตัวเอง
แต่พอมีเหตุการณ์นึงทำให้เราอยู่จุดที่เรียกว่าคุณค่าเหลือ 0 คือไม่มีค่าอะไรเลย (ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนนะ)
เราพบว่ามีไม่กี่คนที่จะรู้สึกทุกข์ไปกับเราจริงๆ แบบห่วงใยตามความรู้สึกจริงๆ เพื่อนหลายๆคนดูสะใจลึกๆด้วย
เเล้วแต่ก่อนเรามีค่า พอค่าเราหาย เพื่อนก็ไม่ค่อยให้คุณค่าเรา ไม่ค่อยให้เกียรติเหมือนก่อน
เหมือนคติที่ว่า "ยามหม่นหมองมิตรมองเหมือนหมูมา เมื่อไม่มีหมู่มิตรไม่มองมา"
พึ่งเข้าใจก็วันนี้
เเล้วเราก็พบว่า คนภายนอกเค้าไม่ได้ชอบเราที่เราเป็นตัวเรา แต่เค้าชอบภาพความคิดของเค้าที่เราเป็น
เช่น มีผู้ชายคนนึงมาเข้าหาเรา เพราะเราดูฉลาดแต่พอเรามีเรื่องไม่เข้าใจ เราดูโง่ๆ เค้าก็ไม่ค่อยให้ค่าเราเหมือนตอนที่เค้ายังมองว่าเราฉลาด น่าสนใจอยู่
เราเลยคิดว่า เวลาเราไม่เหลืออะไร เวลาเราเหลือ 0 จะพบว่าคนที่เคยห้อมล้อมเราเยอะๆ จะหายไปเหลืออยู่ไม่กี่คนหรอก
และคนที่เหลือไม่กี่คนนั้นแหละคือคนสำคัญของชีวิตเรา
เราพบว่าเหลือแค่ตัวเราเองกับครอบครัวอะค่ะ

พอเจอแบบนี้ เราเลยเป็นคนที่ไม่ค่อยแคร์แล้วว่าคนอื่นจะคิดกับเรายังไง ไม่ค่อยสนภาพลักษณ์ตลอดเวลา
แบบอยากคิดอะไรก็คิดไป
เพราะเรารู้ว่า ต่อให้เค้ามองว่าเราเลิศ ลึกๆแล้วเค้าก็ไม่ได้ยินดีที่เราเลิศ
ต่อให้เค้ามองว่าเราแย่ ลึกๆแล้วเค้าก็รู้สึกดีที่เราแย่
เห็นได้ว่า ไม่มีใครหวังดีกับเราจริงๆหรอก
ดังนั้นไม่มีประโยชน์ที่จะแคร์แล้วอะอ

เราเข้าใจแล้วว่าทำไมพวกผู้ใหญ่หลายๆคนถึงดูไม่แคร์ใครเท่าไหร่ ไม่เหมือนวัยรุ่นที่จะแคร์
คงเพราะพวกเค้าผ่านโลกมาจนตกผลึกได้เหมือนเรา