สวัสดีค่ะตอนนี้หนูอยู่ ม.4 แล้วค่ะ มันแน้นอนว่าเราต้องมีจุดหมายชีวิตแล้ว เข้าเรื่องเลยนะค่ะหนูเรียนถือว่าดีเพราะเกรดอยู่ที่ 3.8upทุกเทอมแล้ว โรงเรียนก็เป็นรร.รัฐบาลอันดับ1ของจังหวัด พ่อแม่ลุงป้าน้าอาก็ต้องหวังให้เป็นแพทย์แน้นอนแหละค่ะ แต่หนูไม่ได้อยากเป็นเลยซักนิด หนูโตมาในบ้านที่พ่อขายอะไหล่มอเตอร์ไซค์ แม่ขายรถ มองไปทางไหนของบ้านก็มีแต่นิตยาสารรถกับมอเตอร์ไซค์ มันเป็นเรื่องธรรมดาที่เราจะเห็นมันบ่อยๆหลายคนคงอาจจะเบื่อแต่หนูชอบมันมากเลย แล้วญาติๆรุ่นพี่อีก 6 คนเรียนเก่งค่ะ เป็นเรียนวิศวะโยธา 2 คน อุตสาหกรรม 2 ไฟฟ้า 1 เครื่องกล1 เวลาช่วยวันรวมญาติทีพี่ๆก็จะมานั่งทานข้าวแล้วคุยเรื่องการเป็นวิศวะ หนูก็ไปนั่งใกล้ๆตลอดเพราะหนูอยากเป็นจะได้รู้ว่าเป็นยังไง เวลาผู้ใหญ่ถามว่าอยากเป็นอะไรหนูตอบได้แบบไม่คิดว่าอะไรจะเกิดขึ้นทันทีว่า วิศวะ แต่หลังจากนั้นพ่อหนูก็จะบอกว่าจะให้เป็นหมอ แล้วลุงๆป้าๆก็บอกว่าเป็นหมอนั้นแหละดีแล้วอย่าเป็นวิศวะเลยดหนื่อยเปล่าๆ แล้วหนูก็ไม่สามารถพูดอะไรต่อได้ พอเป็นแบบนี้สมัยก่อนหนูเคยอยู่ในเหตุการณ์ที่พี่สาวโดนถามแบบนี้พี่ก็บอกวิศวะทุกคนกลับบ่อยว่าดีแล้ว แต่ไม่มีใครบอกให้พี่เป็นหมอเลยซักคน หนูอยู่กับเหตุการณ์แบบนี้ซ้ำๆจนหนูรู้สึกหนูพูดไม่ในสิ่งที่อยากพูดไม่ได้ จนเครียดช่วงก่อนหนูเครียดมากชนิดเวลาใครพูดคำว่า หมอ หนูจะจะหยิกตัวเอง ปิดหู แล้วบางทีก็ร้องไห้ออกมา แต่ตอนนี้อาการเครียดหนูลดลงแล้วค่ะ😁 หนูอยากถามว่าพี่ๆน้าๆเคยผ่านเหตุการณ์แบบนี้ไหมค่ะแล้วแก้ปัญหายังกันบ้าง ขอบคุณค่ะ🙏