หลายปีหลังเริ่มสังเกตตัวเอง ว่าใส่บาตรน้อยลงมาก บางครั้งไม่แม้แต่อยากจะกราบไหว้พระสงฆ์ ยิ่งช่วงหลังนี้ยิ่งเป็นหนัก แทบไม่อยากไหว้เลยสักรูป บางทียังลามไปถึงเวลาอ่านเรื่องพระเกจิอาจารย์อะไรทั้งหลายที่มีเครื่องรางของขลังอะไรก็ตามที จะมีคำถามในใจตลอด  แต่ถ้าเป็นพระพุทธรูปยังรู้สึกเต็มใจ และอิ่มใจที่ได้กราบไหว้อยู่

ผมเกลียดพิธีรีตอง ขั้นตอนที่ยุ่งยาก ฉนั้นเรื่องกิจกรรมทางศาสนาเลยไม่ได้ข้องแวะมานานปี รวมไปถึงการเข้าโบสถ์แบบคริสต์ด้วยนะครับ (เคยเข้ากับแฟนเก่าอยู่พักนึง) ทั้งตัดอิสลามที่เต็มไปด้วยพิธีกรรมไปได้เลย

หลายปีก่อนเคยบวชให้ญาติผู้ใหญ่อยู่ 7 วันในวัดกลางกรุงเทพฯ ศรัทธาหลวงตาที่ไม่ยอมใส่รองเท้าเลยทั้งยามเดินบาตรและยามปกติ นอนพื้นกระดาน ไม่รับปัจจัยใดๆทั้งสิ้น และก็เคยเห็นพระในวัดเดียวกันนี้ไม่ยอมทำอะไรเลย ไม่เดินบาตร ไม่ทำวัตร ถึงเวลาก็ให้เด็กวัดไปซื้อข้าวมาให้  ตอนบวชวันแรกพระอาจารย์มาสอนตัวต่อตัว ท่านได้บอกว่า แววตาผมเต็มอยู่สอนอะไรเข้าไปเพิ่มไม่ได้  -_-?

เคยอ่านพระไตรปิฎกจนจบเล่ม จำไม่ได้ว่าของอะไรแต่เล่มแค่ 600กว่าหน้าน่าจะฉบับย่อ แต่อ่านแล้วรู้สึกว่ามีข้อความขัดกันเองในนั้นเต็มไปหมด ทั้งข้อเท็จจริงก็คือพระไตรปิฎกที่เราอ่านทุกวันนี้ เราไม่สามารถรู้ได้เลยว่าโดนสาวกแต่งเติมอะไรเพิ่มจากที่พระพุทธเจ้าสอนไว้จริงบ้าง ทำให้ผมรู้สึกไม่เชื่อในพระไตรปิฏก

หนังสือธรรมมะเล่มแรกที่เคยอ่านคือหนังสือของพุทธทาส จากนั้นก็ได้อ่านพวกนิทานเซ็นอีกหลายเล่ม รู้สึกอ่านแล้วเข้าใจ อ่านแล้วได้คิดมากกว่า หนังสือศาสนาพุทธแบบอื่น

ผมพอจะสรุปให้ตัวเองได้ว่าจริงๆแล้วผมนับถือ Zen เชื่อในเรื่อง สุญญตา เรื่อง Zen ผมเคยอ่านหนังสือฝรั่งเล่มนึง บอกว่า กับดักของผู้ศึกษาเซ็นคือ มักจะยึดติด "ความไม่ยึดติด" จนไม่ได้เกิดภาวะ สุญญตา ที่แท้จริง ผมตอนนี้ก็ติดกับดักนั้นด้วยรึเปล่า ?  Zen ก็เป็นนิกายหนึ่งของพุทธแบบมหายาน แต่ทำไมผมกลับชักรู้สึกห่างกับวิถีพุทธของคนทั่วไปเข้าทุกที -_-?  

คำถามก็คือ ผมยังนับถือศาสนาพุทธอยู่รึเปล่า ? รึผมก็แค่เป็นคนพุทธในเมืองปกติทั่วไปที่ห่างวัด  ? อาจจะเรื่องมากสักหน่อยแต่ขอคำตอบที่ไม่ได้ copy & paste พระไตรปิฎกมานะครับ ดังเหตุผลข้างต้น ^^;