ตอนนั้นอยู่ในช่วงม.5แล้วก็สนิทกับครูคนนึงที่สอนกันมานี่แหละแล้วพอขึ้นม.6ก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นคุยกันทุกวันถ้าใครหายไปจะคิดถึงจะเพ้อๆบ่นๆในเฟสบุ๊ค(การสนิทกันไม่มีผลประโยชน์ทางการเรียนแน่นอน)เริ่มสนิทจนรู้สึกเกินคำว่าครูกับลูกศิษย์ไปแล้วเราสองคนรู้สึกว่ามันอยู่จุดไหนแต่มันไม่มีสถานะเพราะห่วงเรื่องจรรยาบรรณและสังคมของครูเค้าด้วยมันอึดอัดจนวันนึงเราต่างที่จะผลักตัวออกจากกันแบบกั้นใจตอนนี้เราอยู่มหาลัยละกลับไปที่ร.รก็กลายเป็นคนแปลกหน้ากันแต่ความรู้สึกเรายังอยู่..เราเห็นครูกับลูกศิษย์หลายคนก็เป็นแฟนกันนะเลยอยากร็ว่าสถานะแบบนี้ไม่มีที่ยืนในสังคมเลยหรอครูต้องเป็นแฟนกับคนในวัยทำงานเท่านั้นหรอ..ความจริงเราก็ไม่ได้ทำใครเดือดร้อนไม่ได้ไปแย่งใครมาแต่ทำไมถึงเรียกว่าผิดจรรยาบรรณจนกลายเป็นรักต้องห้าม