สวัสดีค่ะ เราเป็นนักศึกษาใกล้จบแล้ว เป็นคนสองโลก คือโลกโซเชี่ยลกับโลกความจริงจะต่างกัน โลกความจริงเราจะเงียบๆไม่สุงสิงกับใคร ยกเว้นกับครอบครัวเราจะร่าเริงแจ่มใสมาก ซึ่งในโลกโซเชี่ยลเราก็บ้าๆบอๆเช่นกัน พูดมากพิมพ์เยอะ มันเป็นสิ่งที่ทำให้เรารู้สึกว่าเราปกติ เรามีความสุขดี
จนกระทั่งเรารู้น้องคนหนึ่ง เป็นผู้หญิงเหมือนกัน เราคุยเล่นกับน้องเขาบ่อยมาก รู้สึกสนิทกับน้องเขาขึ้นเรื่อยๆ แล้วอยู่ๆวันหนึ่งน้องเขาก็มีอาการซึมเศร้าขึ้นมาแบบกะทันหัน อารมณ์เขาตกลงอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่ไว้ใจใคร เขาพูดพร่ำอยากตายวิธีการต่างๆมากมาย เราใจเสียมาก รู้สึกไม่ดี กลัวว่าน้องเขาจะคิดสั้นฆ่าตัวตายจริงๆ
เราพยามเข้าหาเขามากต่อให้เขาพยามปัดแค่ไหนก็ตาม เราเครียด เราพยายามจะพูดยังไงก็ได้ให้น้องเขารู้สึกว่าเราอยู่ข้างเขานะ เราเข้าใจเขา เราร้องไห้หลายครั้งเพราะเราเครียดจนทนไม่ไหว เป็นแบบนี้สักพักใหญ่จนน้องเขาอาการดีขึ้นเรื่อยๆ
เราทะเลาะกันหลายครั้งมากแต่ก็กลับมาดีกันได้ พูดคุยเล่นอะไรได้ตามปกติ แต่เวลาที่ผ่านไปเราคุยกันน้อยลงเพราะงานเราเยอะขึ้น เราใกล้จบ เราต้องทำโปรเจค หลายๆอย่างประกอบกันไป เราเครียด เรามีสอบ แล้วมีครั้งหนึ่งที่น้องเขาเข้ามาคุยด้วย แล้วตอนนั้นเราก็เครียดๆอยู่ เลยขอว่าอย่าพึ่งรบกวนอะไรมาก และเราก็เกิดความเข้าใจไม่ตรงกันนิดหน่อยซึ่งมันเริ่มมาจากเราเอง เราทะเลาะกัน เราเครียดมากขึ้น ทุกอย่างมันเริ่มผสมกันมั่ว เราเครียดเรื่องงาน เราเครียดเรื่องเพื่อนที่มหาลัย เราเครียดเรื่องโปรเจค และยังมาคิดมากเรื่องของน้องเขา
เราเกือบเอามีดกรีดข้อมือตัวเองแล้ว เพราะตอนนั้นเราไม่รู้จะไประบายตรงไหน มันอึดอึด แต่เราเหมือนยังมีสติที่จะเดินไปบอกครอบครัวว่า เราไม่ไหวแล้วนะ ห้ามเราหน่อย ซึ่งเอาจริงๆว่าตอนนั้นเราไม่ได้รู้สึกไว้ใจพ่อแม่เลย เราหวาดระแวง เรามีประสบการณ์ที่ว่า เวลาพ่อดูข่าววัยรุ่นฆ่าตัวตายเพราะเรื่องแฟน พ่อมักจะบ่นๆว่าพวกนี้นี่ไม่คิดถึงคนที่อยู่ข้างหลังเลย ซึ่งเรารู้สึกว่าเรามีอาการแบบนั้นอยู่ เราไม่ได้คบน้องเขาเป็นแฟนก็จริง แต่เราก็รักเขาในระดับหนึ่ง รักเอ็นดูที่เขาเป็นน้อง เป็นคนที่เราเคยดูแล และในหัวเรามีแต่เรื่องเขา ดังนั้น เราระแวง เราไม่บอกเรื่องนี้กับพ่อ เรากลัวโดนพ่อว่า ตอนนั้นคนเดียวที่ยังไว้ใจคือแม่ และแม่ก็มาพูดให้ดีขึ้นนิดหน่อยแต่ก็ไม่ที่สุด
เรากลับไปคุยกับน้องเขา อยากจะจัดการปัญหาให้มันจบๆ เรายอมรับว่าเรามีความงี่เง่าอยู่ แต่สุดท้ายกลายเป็นว่าเรารู้สึกว่าน้องเขาไม่ได้เข้าใจอะไรเราเลย
ทั้งๆที่ผ่านมา น้องเขาเคยมาพูดสารพัดนานากับเราว่าเอาปืนมาจ่อหัวแล้วนะ จะยิงตัวตายแล้วนะ แล้วเราก็ง้อ ง้อหนักมาก ง้อรุนแรงมาก ง้อทั้งน้ำตา ตัวเองร้องไห้ทั้งๆที่ไม่เห็นหน้ากัน มีอีกเยอะ เราง้อน้องเขาหนัก ง้อจนรู้สึกได้เลยว่าตัวเองกำลังจะเป็นบ้า ซึ่งมันผ่านมานานไหม? ก็ระยะใหญ่ๆนะ ผ่านมานานมากจนน้องเขาเข้าสู่สภาวะปกติได้ เรื่องตายอะไรไม่มีให้เห็น เล่นเฟสได้ตามปกติ
ต่างจากเราที่อารมณ์ตกลงเรื่อยๆ ทั้งเก็บความเครียดเดิมๆไว้ในใจ ทั้งเรื่องใหม่ที่สะสม เราเครียดมากจนหาทางออกไม่ได้ ก็เลยตัดสินใจเขาไประบายกับน้องด้วยความคิดที่ว่า เขาน่าจะเข้าใจว่าเราเป็นอะไร อยู่ๆเรากลายเป็นแบบนี้น่าจะเข้าใจเพราะตัวเองก็เคยเป็น
แต่เปล่าเลย เขาตวาดเรา เขาไล่เรา เขาทำท่าไม่พอใจเรา
เฟลมาก แย่มาก ยิ่งคุยยิ่งไม่เข้าใจกัน พอเราพูดว่าโอเคเราจะไปหาหมอ ก็พูดปัดเหมือนไล่ให้ไปๆเลย ไม่มีความสนใจใยดีอะไรกันเลย
คือเอาจริงๆว่าภาวะซึมเศร้าบางทีมันก็จำเป็นต้องพึ่งหมอหรอก ขอให้มีคนรับฟังและคนเข้าใจมันก็ดีขึ้นแล้ว แต่นี่คือเหมือนไม่เข้าใจกันเลย คือเราไว้ใจน้องเขานะที่เข้าไปหาเข้าไปคุย คิดว่าเขาจะเข้าใจบ้างสักนิดว่าเราเป็นอะไร
สุดท้าย เขาทำตัวเหมือนคนปกติทั่วไปที่ไม่รู้จักโรคซึมเศร้า หายแล้วเลยลืมเลือนสิ่งที่ตัวเองเคยเป็นหรอ?
เรารู้สึกแย่มาก รู้สึกเฟลมาก ถามว่าคิดว่าการที่ไปคุยกับน้องเป็นเรื่องที่ถูกไหม? ไม่นะ เรารู้สึกว่าเราทำอะไรก็ผิด เราไม่มีค่าอยู่แล้ว เราคิดว่าตัวเองเป็นขยะ เราอยากตาย เราไม่มีประโยชน์ต่อโลก เราโทษตัวเองทุกอย่าง แต่อีกใจหนึ่งก็ยังน้อยใจที่ว่ารู้สึกว่าไม่มีใครเข้าใจเลย
เราแค่อยากได้กำลังใจ เรารู้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันผิดอยู่ แต่เราแค่อยากได้คนเข้าข้าง ซึ่งถึงเขาบอกว่าถูก แต่เรารู้แก่ใจว่าผิด มันก็ผิด เราก็ไม่ทำหรอก แต่ทำให้รู้สึกดีขึ้นเท่านั้นแหละว่ามีคนเห็นด้วยกับเรา เขาจะโกหกหรือเปล่าเราไม่รู้
ตอนนี้มีสติอยู่ไหม? ครึ่งๆกลางๆนะ ใจหนึ่งก็บอกว่าน้องเขาไม่ผิดหรอก น้องเขาทำถูกแล้ว น้องเขาอยู่ของเขาดีๆเราเข้าไปกวนเอง แต่อีกใจคือก็น้อยใจว่าทำไมไม่เข้าใจกันเลยทำไมไม่สนใจกันเลย มันสองจิตสองใจปนกันมั่วไปหมด ไม่รู้อันไหนผิดถูก
ยังครองสติได้อยู่ค่ะ ยังไม่ฆ่าตัวตายหรอก แค่อยากหาที่ระบาย เพราะรู้สึกว่าถ้าไม่ระบายออกมาบ้างนั่นแหละเสี่ยงกว่า
แค่อยากได้คนเข้าข้าง ถามว่าน้องเขาผิดไหม? ไม่ผิดนะ เรางี่เง่าเอง เรารู้แก่ใจ แต่เราก็อยากจะทำอะไรเอาแต่ใจบ้าง แค่เพื่อระบาย ไม่ได้ต้องการจองเวรพ่นใส่รัวๆว่าใครผิด เราแค่คิดอะไรของเราไปเอง แต่ถ้าไม่ระบายก็ไม่รู้จะระบายที่ไหน เก็บไว้อันตรายเปล่าๆ
นึกว่าคนที่เคยเป็นซึมเศร้าจะเข้าใจหัวอกคนซึมเศร้าด้วยกันซะอีก
จนกระทั่งเรารู้น้องคนหนึ่ง เป็นผู้หญิงเหมือนกัน เราคุยเล่นกับน้องเขาบ่อยมาก รู้สึกสนิทกับน้องเขาขึ้นเรื่อยๆ แล้วอยู่ๆวันหนึ่งน้องเขาก็มีอาการซึมเศร้าขึ้นมาแบบกะทันหัน อารมณ์เขาตกลงอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่ไว้ใจใคร เขาพูดพร่ำอยากตายวิธีการต่างๆมากมาย เราใจเสียมาก รู้สึกไม่ดี กลัวว่าน้องเขาจะคิดสั้นฆ่าตัวตายจริงๆ
เราพยามเข้าหาเขามากต่อให้เขาพยามปัดแค่ไหนก็ตาม เราเครียด เราพยายามจะพูดยังไงก็ได้ให้น้องเขารู้สึกว่าเราอยู่ข้างเขานะ เราเข้าใจเขา เราร้องไห้หลายครั้งเพราะเราเครียดจนทนไม่ไหว เป็นแบบนี้สักพักใหญ่จนน้องเขาอาการดีขึ้นเรื่อยๆ
เราทะเลาะกันหลายครั้งมากแต่ก็กลับมาดีกันได้ พูดคุยเล่นอะไรได้ตามปกติ แต่เวลาที่ผ่านไปเราคุยกันน้อยลงเพราะงานเราเยอะขึ้น เราใกล้จบ เราต้องทำโปรเจค หลายๆอย่างประกอบกันไป เราเครียด เรามีสอบ แล้วมีครั้งหนึ่งที่น้องเขาเข้ามาคุยด้วย แล้วตอนนั้นเราก็เครียดๆอยู่ เลยขอว่าอย่าพึ่งรบกวนอะไรมาก และเราก็เกิดความเข้าใจไม่ตรงกันนิดหน่อยซึ่งมันเริ่มมาจากเราเอง เราทะเลาะกัน เราเครียดมากขึ้น ทุกอย่างมันเริ่มผสมกันมั่ว เราเครียดเรื่องงาน เราเครียดเรื่องเพื่อนที่มหาลัย เราเครียดเรื่องโปรเจค และยังมาคิดมากเรื่องของน้องเขา
เราเกือบเอามีดกรีดข้อมือตัวเองแล้ว เพราะตอนนั้นเราไม่รู้จะไประบายตรงไหน มันอึดอึด แต่เราเหมือนยังมีสติที่จะเดินไปบอกครอบครัวว่า เราไม่ไหวแล้วนะ ห้ามเราหน่อย ซึ่งเอาจริงๆว่าตอนนั้นเราไม่ได้รู้สึกไว้ใจพ่อแม่เลย เราหวาดระแวง เรามีประสบการณ์ที่ว่า เวลาพ่อดูข่าววัยรุ่นฆ่าตัวตายเพราะเรื่องแฟน พ่อมักจะบ่นๆว่าพวกนี้นี่ไม่คิดถึงคนที่อยู่ข้างหลังเลย ซึ่งเรารู้สึกว่าเรามีอาการแบบนั้นอยู่ เราไม่ได้คบน้องเขาเป็นแฟนก็จริง แต่เราก็รักเขาในระดับหนึ่ง รักเอ็นดูที่เขาเป็นน้อง เป็นคนที่เราเคยดูแล และในหัวเรามีแต่เรื่องเขา ดังนั้น เราระแวง เราไม่บอกเรื่องนี้กับพ่อ เรากลัวโดนพ่อว่า ตอนนั้นคนเดียวที่ยังไว้ใจคือแม่ และแม่ก็มาพูดให้ดีขึ้นนิดหน่อยแต่ก็ไม่ที่สุด
เรากลับไปคุยกับน้องเขา อยากจะจัดการปัญหาให้มันจบๆ เรายอมรับว่าเรามีความงี่เง่าอยู่ แต่สุดท้ายกลายเป็นว่าเรารู้สึกว่าน้องเขาไม่ได้เข้าใจอะไรเราเลย
ทั้งๆที่ผ่านมา น้องเขาเคยมาพูดสารพัดนานากับเราว่าเอาปืนมาจ่อหัวแล้วนะ จะยิงตัวตายแล้วนะ แล้วเราก็ง้อ ง้อหนักมาก ง้อรุนแรงมาก ง้อทั้งน้ำตา ตัวเองร้องไห้ทั้งๆที่ไม่เห็นหน้ากัน มีอีกเยอะ เราง้อน้องเขาหนัก ง้อจนรู้สึกได้เลยว่าตัวเองกำลังจะเป็นบ้า ซึ่งมันผ่านมานานไหม? ก็ระยะใหญ่ๆนะ ผ่านมานานมากจนน้องเขาเข้าสู่สภาวะปกติได้ เรื่องตายอะไรไม่มีให้เห็น เล่นเฟสได้ตามปกติ
ต่างจากเราที่อารมณ์ตกลงเรื่อยๆ ทั้งเก็บความเครียดเดิมๆไว้ในใจ ทั้งเรื่องใหม่ที่สะสม เราเครียดมากจนหาทางออกไม่ได้ ก็เลยตัดสินใจเขาไประบายกับน้องด้วยความคิดที่ว่า เขาน่าจะเข้าใจว่าเราเป็นอะไร อยู่ๆเรากลายเป็นแบบนี้น่าจะเข้าใจเพราะตัวเองก็เคยเป็น
แต่เปล่าเลย เขาตวาดเรา เขาไล่เรา เขาทำท่าไม่พอใจเรา
เฟลมาก แย่มาก ยิ่งคุยยิ่งไม่เข้าใจกัน พอเราพูดว่าโอเคเราจะไปหาหมอ ก็พูดปัดเหมือนไล่ให้ไปๆเลย ไม่มีความสนใจใยดีอะไรกันเลย
คือเอาจริงๆว่าภาวะซึมเศร้าบางทีมันก็จำเป็นต้องพึ่งหมอหรอก ขอให้มีคนรับฟังและคนเข้าใจมันก็ดีขึ้นแล้ว แต่นี่คือเหมือนไม่เข้าใจกันเลย คือเราไว้ใจน้องเขานะที่เข้าไปหาเข้าไปคุย คิดว่าเขาจะเข้าใจบ้างสักนิดว่าเราเป็นอะไร
สุดท้าย เขาทำตัวเหมือนคนปกติทั่วไปที่ไม่รู้จักโรคซึมเศร้า หายแล้วเลยลืมเลือนสิ่งที่ตัวเองเคยเป็นหรอ?
เรารู้สึกแย่มาก รู้สึกเฟลมาก ถามว่าคิดว่าการที่ไปคุยกับน้องเป็นเรื่องที่ถูกไหม? ไม่นะ เรารู้สึกว่าเราทำอะไรก็ผิด เราไม่มีค่าอยู่แล้ว เราคิดว่าตัวเองเป็นขยะ เราอยากตาย เราไม่มีประโยชน์ต่อโลก เราโทษตัวเองทุกอย่าง แต่อีกใจหนึ่งก็ยังน้อยใจที่ว่ารู้สึกว่าไม่มีใครเข้าใจเลย
เราแค่อยากได้กำลังใจ เรารู้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันผิดอยู่ แต่เราแค่อยากได้คนเข้าข้าง ซึ่งถึงเขาบอกว่าถูก แต่เรารู้แก่ใจว่าผิด มันก็ผิด เราก็ไม่ทำหรอก แต่ทำให้รู้สึกดีขึ้นเท่านั้นแหละว่ามีคนเห็นด้วยกับเรา เขาจะโกหกหรือเปล่าเราไม่รู้
ตอนนี้มีสติอยู่ไหม? ครึ่งๆกลางๆนะ ใจหนึ่งก็บอกว่าน้องเขาไม่ผิดหรอก น้องเขาทำถูกแล้ว น้องเขาอยู่ของเขาดีๆเราเข้าไปกวนเอง แต่อีกใจคือก็น้อยใจว่าทำไมไม่เข้าใจกันเลยทำไมไม่สนใจกันเลย มันสองจิตสองใจปนกันมั่วไปหมด ไม่รู้อันไหนผิดถูก
ยังครองสติได้อยู่ค่ะ ยังไม่ฆ่าตัวตายหรอก แค่อยากหาที่ระบาย เพราะรู้สึกว่าถ้าไม่ระบายออกมาบ้างนั่นแหละเสี่ยงกว่า
แค่อยากได้คนเข้าข้าง ถามว่าน้องเขาผิดไหม? ไม่ผิดนะ เรางี่เง่าเอง เรารู้แก่ใจ แต่เราก็อยากจะทำอะไรเอาแต่ใจบ้าง แค่เพื่อระบาย ไม่ได้ต้องการจองเวรพ่นใส่รัวๆว่าใครผิด เราแค่คิดอะไรของเราไปเอง แต่ถ้าไม่ระบายก็ไม่รู้จะระบายที่ไหน เก็บไว้อันตรายเปล่าๆ