สวัสดีค่ะ.  ขอเข้าเรื่องเลยนะคะ.     พ่อกับแม่เรา แยกทางกันตั้งแต่เราเล็กๆ.    เราอยู่กับพ่อจนถึงอายุ  13 ค่ะ.  พออายุ  14. ไปอยู่ กทม. กับป้า
ก็ทำงานช่วยป้าขายของ แล้วก็เรียนไปด้วย
รับงานจ็อบเล็กๆน้อย. หาค่าใช้จ่ายเองตั้งแต่ตอนนั้น
เราไม่ได้ขอเงินพ่อเลยตั้งแต่อายุ 14.  
จะมีแต่แม่  ที่คอยส่งเสียเราช่วงนี้  
จนเราได้เจอกับแฟนตอนอายุ  15.  
คบกันได้  2 ปี   เราก็มาอยู่กับแฟนค่ะ
อยู่ด้วยกันมา 5 ปีแล้วค่ะ
ช่วยกันทำมาหากิน.    ก็เปลี่ยนมา 2-3.อย่าง.  จนสุดท้ายมาลงเอยที่ ขายของตลาดนัดทั่วๆไปค่ะ
รายได้ค่อนข้างดี  อยู่ได้สบายๆค่ะ.  ไม่มีลูก ไม่มีภาระ
อยู่บ้านแฟน.  อยู่กัน 2 คนค่ะ.     เพราะพ่อแม่แฟนเราอยู่อีกจังหวัดหนึ่ง.    
ระหว่าง.  4-5. ปีที่เราอยู่กับแฟน. เราไม่เคยกลับมาขอความช่วยเหลือจากทางบ้านพ่อเรา แม้แต่ครั้งเดียวค่ะ.      เพราะเราคิดเสมอว่าเราทำไม่ถูกต้องตามประเพณี   จะลำบาก  ขัดสนยังไงก็เอาตัวรอดได้ค่ะ
แล้วเมื่อปลายปี58.    พ่อเราติดต่อมา.   บอกว่าอยากให้เข้ามาอยู่ที่บ้าน.   เพราะกิจการต้องการคนช่วย.   เรามีพี่น้อง  3 คน
พี่ชายคนโต.   ไม่เอาถ่านค่ะ. เข้าข่ายแย่ขั้นสุด.
น้องสาวต่างแม่ปัจจุบันพึ่งจะเข้า ม.1.      พ่อเราโทรมาตามหลายครั้ง.  ให้เรากับแฟนมาช่วย.  จนเราใจอ่อน.    ทิ้งที่ทำกินตอนนั้นมาเพื่อเข้ามาอยู่บ้าน.  มาช่วยงานที่บ้าน
พอจะเข้ามาอยู่บ้าน. เราจำเป็นต้องจัดงานแต่งเล็กๆ.เพื่อจะพาแฟนเข้ามาอยู่ด้วย เพื่อให้คนทางบ้านพ่อเรารับรู้      เราไม่มีเงินก้อน.  เราต้องไปขอยืมแม่เรามาเพื่อจัดงาน.
พ่อเราไม่มีแม้แต่เงินรับไหว้    มีของรับไหว้ชิ้นนึงซึ่งเป็นของย่าเราฝากเอาไว้    
แต่ของพ่อและทางแม่เลี้ยง.   ไม่มีอะไรเลยค่ะ
เราน้อยใจนิดหน่อย.  เพราะเรากลับมาเพื่อช่วยเขา.    แต่แม่เราให้เราเยอะมากกก. ทั้งๆที่พ่อเรามีฐานะดีกว่าแม่  
เรากลับมาช่วยงานที่บ้านพ่อได้ครบ  1ปีกว่าๆ.      
ปัญหาเกิดขึ้นตลอดปีเลยค่ะ.     พ่อเราค่อนข้างเอาแต่ใจ. ไม่ยอมรับฟังความเห็นจากคนอื่นๆเท่าไร
สมมุติเราอยากลดราคาอาหารที่ร้าน. เพราะเห็นว่าช่วงนี้เศรษฐกิจแย่   คนหาแต่ของถูกๆกิน
แต่พ่อเราบอกว่า. อย่าอ่อนไปตามโลก จะค้าขายต้องมีจุดยืน.     พ่อเราออกแนวขี้โวยวาย.  เจ้าอารมณ์   พอแฟนเรามาเจอแบบนี้ ต้องมาอยู่ร่วมกันในบ้าน.  เลยค่อนข้างอึดอัดค่ะ.
แฟนเราก็อึดอัด.  เราเองก็อยากออกไปมีชีวิตของเราเอง
แต่ติดตรงที่    บ้านพ่อเราต้องการคนช่วย.
แต่ทั้งบ้าน รถ.  ของที่นี่ เป็นชื่อของแม่เลี้ยงนะคะ. ซี่งแม่เลี้ยงก็มีลูกกับพ่อเรา. เข้าม.1 ปีนี
เราเองไม่คิดอยากได้อะไรจากที่นี่    
อยากออกไปสร้างเองตัว สร้างอนาคต
เป็นของเราเองมากกว่า.       ลำบากใจมากค่ะ.
สมมุติเวลาพ่อแม่แฟนเราป่วย.  เรากับแฟนไปดูแลฝั่งนั้นสัก  3-4.  วัน
กลับมาพ่อเราจะทำเหมือนไม่พอใจทุกครั้ง
จะทำอะไรขยับตัวไปไหนลำบากใจมากค่ะ.
เราออกไปจากที่นี่    ไม่ลำบากกว่านี้แน่นอนค่ะ
เพราะสามีเรามีที่ดินให้เพาะปลูก. มีบ้านอยู่   มีทรัพย์สินส่วนตัวประมาณนึง.    พอจะไปสร้างเองได้
และสามีอยากมีลูกด้วยค่ะ. เราอยากออกไปมีชีวิตของเรา
แต่ถ้าเราไปเหมือนเราทิ้งพ่อเลยค่ะ.  เราจะทำยังไงดี้

ี