ในนิยายจีน เกือบทุกเรื่อง ผู้คนมักจะเข้าใจว่า พรรคที่พระเอก หรือนางเอก สังกัดอยู่ เป็นพรรคอันดับหนึ่งในยุทธจักร
อาทิ พรรคบัวขาว พรรคสุริยันจันทรา สำนักสุสานโบราณ บู๊ตึ๊ง หรือสำนักบรรพตทั้ง 5 ได้แก่  ซงซัว ฮั้วซัว เห็งซัว ฮ่วงซัว ไท้ซัว ฯลฯ

แท้ที่จริงแล้ว ในยุทธจักร มีพรรคที่ทรงอิทธิพลที่สุด เพียงพรรคเดียว คือพรรคขอทาน
ประมุขพรรคขอทาน ล้วนสืบตำแหน่งจากรุ่น สู่รุ่น โดยมีไม้เท้าตีสุนัข สีเขียว เป็นสัญลักษณ์ของประมุขพรรค

ศิษย์พรรคกระยาจก มีอยู่ทั่วทั้งแผ่นดิน หากพรรคขอทานจะสืบเรื่องใด ย่อมง่ายดายประดุจอ่านเส้นลายมือ บนฝ่ามือตนเอง
อย่าได้เห็นว่าประมุขพรรค และบรรดาศิษย์ เป็นชาวถังแตกเชียว แท้จริงพวกเขาล้วนมีความเป็นอยู่ที่ดี ไปที่ใดล้วนได้รับการต้อนรับ

โดยเฉพาะเถ้าแก่โรงเตี๊ยม เมื่อใดที่ศิษย์พรรคกระยาจก เข้ามาจับกลุ่มสั่งอาหารในโรงเตี๊ยม เถ้าแก่ต้องรีบกุลีกุจอ เข้ามาต้อนรับในทันที
ไก่ตัวอ้วนพี สุราชั้นเลิศ ต้องรีบยกมา เพื่อให้ชาวพรรคกระยาจก อิ่มหนำ แล้วรีบจากไป  
หากทำให้ศิษย์พรรคกระยาจกขัดเคืองแล้ว บรรดาขอทานทั้งปวงก็อาจจะเข้ายึดครองโต๊ะเก้าอี้ทุกตัวในโรงเตี๊ยม
เช่นนี้ก็อาจทำให้ธุรกิจในวันนั้นเสียหายได้

ในยุทธจักรจีน ไม่มีพรรคใดอยู่ยงคงกระพัน ยกเว้นพรรคกระยาจก เนื่องจากพรรคนี้ประกอบการโดยไม่มีต้นทุน มีแต่หาทุน
ทุกพรรคมีรุ่งเรือง มีเสื่อมถอย แต่พรรคขอทานไม่เคยเสื่อมโทรม นับวันมีแต่กล้าแข็ง

ในยุทธจักร หากจะมีสำนักใดรั้งตำแหน่งเจ้ายุทธภพแล้ว นั่นเป็นเพราะ พรรคกระยาจก ยอมให้เจ้าสำนักนั้นรั้งตำแหน่งเจ้ายุทธภพต่างหาก
หากเจ้าสำนักพรรคกระยาจก จะประกาศตนเป็นผู้นำยุทธจักรแล้ว พรรคใดก็มิอาจแข่งได้ แค่กำลังพลของพรรค พรรคอื่นก็สู้ไม่ได้แล้ว
แค่ผู้อาวุโสพรรค ที่เป็นขอทานระดับ 8 กระสอบ และ 7กระสอบ พรรคอื่นก็ยากจะต้านทานได้

การสถาปนาหัวหน้าพรรคกระยาจก กระทำโดยการให้ขอทานทุกคนที่มาร่วมงาน พากันถ่มน้ำลายรดหัวและรดหน้าผู้นำพรรค เป็นการให้เกียรติ
แต่การออกจากตำแหน่งหัวหน้าพรรค จะต้องถูกถ่มน้ำลายรดหัวและรดหน้า หรือไม่ มิได้มีการบัญญัติไว้ในระเบียบพรรค ครัช อิอิ

                                                                                                              จาก โอวหลอป้วย ผู้บันทึกเหตุการณ์ยุทธภพ