ริมทางที่รัก....ฉันชื่นชมเธอเสมอตั้งแต่ลืมตา ผู้คนรอบตัว ต้นไม้ดอกไม้น้อยใหญ่ที่แสนธรรมดา บางต้นมีคนดูแลเอาใจใส่ บางต้นเติบโตได้เองแม้ในที่ๆไม่น่าเป็นไปได้

ฉันอาจไปไม่ถึงในที่หมาย...แต่ระหว่างทางช่างมีความหมาย
ทุกชีวิตที่ได้ผ่าน ทุกความคิดที่สัมผัสถึง ตัวอักษร หรือเสียงพูดคุย ช่างมีค่ามากมายเพียงพอ สำหรับชีวิตคนธรรมดาคนหนึ่ง ที่ได้อยู่อาศัยร่วมทุกข์สุข กับใครหลายๆคนบนโลกใบนี้

เหมือนมาอยู่เพื่อเรียนรู้...เพื่อแบ่งปันกัน แม้บางครั้งมันยาก...แต่ฉันเรียนรู้ว่า...การปล่อยวาง ช่วยให้เราสงบและเลิกค้นหาเรื่องเดือดร้อนใจ

สำคัญกว่าอะไรทั้งหมดในชีวิตคือ...เข้าใจตัวเอง เพราะถ้าปราศจากความเข้าใจในตัวเองแล้ว อารมณ์คงขึ้นๆลงๆควบคุมได้ยากเย็น ยิ่งพาทุกอย่างยุ่งยากไปหมด

คิดมากก็ไม่ดี...คิดน้อยก็ไม่ได้ คิดยังไงให้สบายใจ มองยังไงให้ปัญหามันเบา ก็คงต้องมองแบบคนอื่นมอง คือมองมุมไกลๆ มองจากภูเขาลงมา

มองปัญหาในสายตาคนอื่น...ไม่ขี้โกงความคิด ความรู้สึกใคร มองไกลๆคงเห็นปัญหากว้างขึ้นและเล็กลง