เมื่อวานหนูพึ่งมาดูงานสาขาน้ำมันของครอบครัวแถวระยอง คงไม่คุ้นกับสถานที่มั๊งคะ ไข้ขึ้นเลย

ไข้ขึ้นไม่เท่าไหร่แต่ รู้สึกเมื่อวานอุณหภูมิในร่างกายมันจะทะลุจุดเดือดทันทีเมื่อเจอคุณหมอคนนึง
เธอสวยและดูดีค่ะ หนูรู้สึกดีนะ แต่คำวินิจฉัยของเธอคือ
"หนูเป็นอะไรคะ คุณหมอ ทำไมหนูตัวร้อนจัง"
"ไม่ตายง่าย ๆ หรอก แค่นี้เองเสียเวลามาหาหมอทำไม หายากินเองได้"  

หนูนิ่งและก็อึ้ง คิดในใจตัวเองนะว่าหนูไม่ได้ต้องการ คอมเมนต์ส่วนตัวของคุณหมอ
หนูต้องการ การวินิจฉัยโรคของหนูค่ะ พูดจาดี ๆ กับหนูก็ได้

"เธอเป็นแค่ไข้ธรรมดา ก็แค่นั้น มีแค่นี้"
เสียงที่ดังกังวาลในสมองของหนู พร้อม ๆ กับกริยาที่ดูถูกและเหยียดคนไข้อย่างเห็นได้ชัด
หนูคงแต่งตัวมอซอ เปื้อนคราบน้ำมันมั๊งคะ ถ้าหนูแต่งตัวดี พูดภาษาอังกฤษหรือไม่ก็รัสเซีย
คงได้รับฟีดแบค อีกอย่าง

"ค่ะ"
"คุณหมอคงอยู่แต่ในห้องแอร์ อารมณ์เลยเย็น ๆ ไว้ว่าง ๆ คุณหมอไปเที่ยวภูเก็ตบ้านหนูบ้างนะคะ คงอุ่นขึ้นบ้าง"

สรุปคือหนูจ่ายค่าแต่หมอ ส่วนยาหนูไม่รับค่ะ
ต้องเสียเวลาให้คนขับรถไปเอกชนแทน และผลที่ออกมาก็ เป็นไข้หวัดใหญ่ค่ะ คงเป็นหลังจากที่ร่างกายมันผ่านจุดเดือดมาตะกี้

หนูยอมรับค่ะว่าต้องอดทนกับประสบการณ์ครั้งนี้มาก และสืบมารู้แล้วว่า เป็นคุณหมอ Intern จากกทม.

วันนี้หน้าที่ของหนูคือมาดูงานน้ำมันเฉย ๆ ตามที่พ่อสั่งมา นอกจากนั้นห้ามทำ
หนูคงอายุน้อยกว่าคุณ 3-4 ปี แต่อีก ปี หรือสองปีต่อจากนี้
หนูขึ้นมาคุมงานแทนครอบครัวเมื่อไหร่ ถ้าหนูเจอคุณอีก หนูเช็คบิลกับคุณแน่ค่ะ คุณหมอ

ฝากถึงคุณหมอ Intern และ คุณหมอประจำทั้งหลายว่า ไม่ว่างานคุณจะยุ่งแค่ไหน ไม่ว่าคุณจะเครียดแค่ไหน
แต่คุณคือหมอ ผู้ที่เยียวยา ทั้งร่างกายและจิตใจของคนไข้ ที่กำลังต้องการที่พึ่ง กรุณา อย่าแสดงพฤติกรรมอย่างที่หนู
ได้พบเจอแบบเมื่อวาน กับคนไข้ที่ไหนอีก ถ้าไม่พร้อมอย่าทำงาน กลับบ้านไปดีกว่า และถ้าเจอคนไข้ที่อดทนก็ดีไป
แต่ถ้าเจอคนแบบหนูอีกล่ะก็  แม้ชะตาคุณยังไม่ถึงคาด
หนูจะพาคุณไปเผานั่งยาง ส่งคุณไปยังปรโลกเองค่ะ

ด้วยความห่วงใย.....
...คนไข้