ผมเป็นคนนิสัยเอาแต่ใจ

สมัยก่อนไม่ได้ดั่งใจอะไร   ก็จะโวยวายเหมือนเด็กๆ  เรียกร้องเหมือนเด็กๆ   ทั้งกับพ่อแม่  และสังคมภายนอก
สุดท้ายก็ไม่สำเร็จ  ผิดหวัง

ตอนนี้ผมเรียนรู้ที่จะเอาแต่ใจยังไง    เพื่อให้ผลลัพธ์คือได้ดั่งใจ    คือ   อย่างแรกเลยต้องมีเลห์เหลี่ยม    ต่อมาคือพูดให้เป็น
ง่ายๆคือ    ไม่สนวิธีการทำยังไงก็ได้เพื่อให้ผลลัพธ์ออกมาได้ดั่งใจ      โวยวายแบบเด็กๆคือวิธีที่โง่มาก

อยากทราบว่าการปรับตัวแบบนี้ของผมถือว่าฉลาดไหม