จากใจผู้ชายคนหนึ่ง
ผมคบกับแฟนมา 4 ปีเต็ม ซึ่งผมถือว่าโชคดีมากที่ได้ผู้หญิงคนนี้มาเป็นแฟน และผมก็ไม่คิดเลยว่าวันๆนี้จะมาถึงวันที่ผมโดนบอกเลิกเพราะว่า ‘’เธอเหนื่อย’’ และ ‘’หมดรักผม’’ ‘’เธออยากอยู่คนเดียว’’ ‘’อยากมีพื้นที่ส่วนตัว’’ ‘’อยากมีอิสระ ไปไหนก็ได้ไม่ต้องบอกใคร ไม่ต้องคอยระแวงว่าใครจะตาม หรือ รอ’’ ที่ผ่านมาผมยอมรับเลยว่าผมเป็นแฟนที่แย่มาก ถึงมากที่สุด ไม่เคยสังเกตเธอเลยสักนิดว่าเธอ อึดอัดแค่ไหนไม่เป็นตัวของตัวเองแค่ไหน  วันสำคัญเธอจะมีการ์ดอวยพรมาตลอด แต่กลับกันผมคิดว่า ผมเป็นคนไม่ค่อยมีอารมณ์พวกนี้ผมเลยไม่ค่อยทำไรให้เธอ จนวันที่เธอบอกเลิกผม มันทำให้โลกของผมมืดมนไปหมด ทำอะไรไม่ถูก กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ร่างกายไม่มีแรง ไม่มีใจจะทำอะไรเลยสักอย่าง (เราอาศัยอยู่ด้วยกัน) ทุกที่มีแต่ภาพของเธอ มีแต่กลิ่นของเธอ มีแต่ความทรงจำต่างๆ มันเป็นอะไรที่แสนจะทรมานมาก ที่จะทำใจได้ แต่แล้วมีวันหนึ่งวันที่ผมต้องขนของไปให้เธอทุกๆอย่างของเธอ ผมตั้งใจจะบอกลาเธอเป็นครั้งสุดท้าย และจะหายไปโดยไม่หวนคืน แต่มันก็เหมือนกับปาฏิหาร หรือว่ากรรมของผมก็ไม่แน่ใจ เธอได้ให้โอกาสผมในการเปลี่ยนแปลงตัวเอง แต่ไม่ได้อยู่ในสถานะ ‘’แฟน’’ แต่เป็น ‘’คนคุย’’ ของเธอ แต่เธอจะไม่รอและไม่หวังว่าผมจะทำได้ไหม เธอบอก  ซึ่งผมก็ตอบตกลงกับโอกาสนั้นไปเพื่อที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อคนที่ผมรัก และเพื่อตัวเอง และครอบครัวในอนาคต แต่หนึ่งวันมันเหมือนกับหนึ่งปี เวลามันช่างยาวนาน เธอค่อนข้างเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดมาก เธอไม่ค่อยตอบไลน์ผมแบบเมื่อก่อน ตอบแต่สิ่งที่จำเป็น  วันหนึ่งพวกเราแทบไม่ได้คุยกันเลย(เธอาจจะยุ่งกับงาน) ถ้าผมไม่ทักไป หรือบางทีเธอจะไปข้างนอก เธออาจจะทักมาบ้าง หรือบอกผมเวลาเธอถึงหอ ซึ่งทำให้ผมอุ่นใจขึ้นเล็กน้อย ผมไปหาที่หอบ้างบางครั้ง แต่ไม่ได้ทำอะไรกัน ไปกินข้าวบ้างถ้าผมชวน  ส่วนตัวผมเป็นคนชอบถามประมาณว่า ‘’ไปไหน’’ ‘’กับใคร’’ ‘’กับเมื่อไหร่’’ ถ้าดึกเกินหรือนานเกินก็มีโทรตามบ้าง แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว ผมไม่สามารถทำได้อีกแล้วเพราะผมเป็นแค่คนคุย มันทำผมอึดอัดมากในบางที ที่จะไม่ถามแบบเดิมๆ อีก แต่ผมต้องอดทน และท่องเสมอว่าต้องผ่านมันไปให้ได้
ผมแค่สงสัยว่าเธอให้โอกาสผมเพราะเธอยังรู้สึกกับผม และหวังไว้ลึกๆ ว่าผมจะทำได้ หรือ แค่รั้งผมไว้เพราะผูกพัน  หรือว่าเห็นเพียงแค่ว่าผมเป็นเพื่อนคนหนึ่งของเขากันครับ
ผมสบสนมาก และคิดมากอยู่ตลอดเลยที่ไม่สามารถปลงได้เลย (ทุกวันนี้พยายามหา งานอดิเรก นั่งสมาธิ เพื่อให้มันไม่เหงาและคิดมาก)
ปล.ผมเป็นผู้ชายคิดมากครับ