เดิมชาวจีนจะมีชื่อสองชุดครับ อันแรกเรียกว่าหมิง (名) คือชื่อที่บิดามารดาตั้งให้ (สำหรับคนในครอบครัวญาติเรียก) เช่น หลิวเป้ย (劉備) หรือเล่าปี่ แซ่หลิว ชื่อตัวเป้ย เฉาเชา (曹操) หรือโจโฉ แซ่เฉา ชื่อตัวเฉา และเมื่อเข้าเรียนแล้วครูจะเป็นคนคิดชื่อที่สองที่เรียกว่าจื้อ (字) หรือที่มักเรียกกันว่าชื่อกลาง อันเป็นชื่อทางการ สำหรับคนนอกสกุลเรียก (คนนอกสกุลไม่เรียกชื่อตัวเด็ดขาดถือว่าขาดมารยาท แม้แต่จักรพรรดิก็ไม่เรียกชื่อตัวของใคร ยังต้องเรียกบุคคลนั้นด้วยชื่อกลาง) อย่าหลิวเป้ยก็มีชื่อกลางว่าสวนเต๋อ (玄德) ดังนั้นเวลาคนนอกสกุลจะเรียกเล่าปี่ต้องเรียกว่าหลิวสวนเต๋อ (劉玄德) เชาเฉามีชื่อกลางว่าเมิ่งเต๋อ (孟德) ดังนั้นเวลาใคร ๆ เรียกก็ต้องเรียกว่าเฉาเมิ่งเต๋อ (曹孟德)(ในสามก๊กฉบับยาขอบจะมีเรียกว่าโจเม้งเต๊กด้วย)
ต่อมาธรรมเนียมการตั้งชื่อกลางนับตั้งแต่สมัยราชวงศ์ถังเรียกเสื่อมความนิยมลง ดังนั้นชื่อคนจีนจึงเริ่มมีสองพยางค์มากขึ้น ๆ และอีกอย่างเพื่อเลี่ยงการซ้ำซ้อนไปด้วยในตัว