ใครที่กำลังจบแล้วต้องมานั่งทำสัมนาบ้างค่ะ เริ่มบ้าเพราะอาจารย์ที่ปรึกษาไม่มีเวลาให้  ข้ออ้างสารพัดที่เราจับผิดได้ที่สำคัญคำพูดอาจารย์เปลี่ยนไปตามวันเวลา หาข้อสรุปไม่ได้ ที่สำคัญเรารู้สึกได้ว่าอาจารย์มองเด็กแค่เปลือกดูหน้าให้เกรดหรือไร (ความคิดส่วนตัว)สัมนาตามแนวทางอาจารย์ เวลาเราเสนออะไรไม่เข้าตากรรมการสักอย่าง  เครียดเน้อทุกข์ใจ โปรเจ็กสุดท้ายก่อนจบ กินข้าวกับน้ำปลาไปร้องให้ไป  ปริ้นมาส่งหลายรอบจนเหนื่อย ไปขอแนวทางเจอแต่พูดที่ว่า ไปทำมาใหม่ พอเราทำส่งไป ใช้ไม่ได้  คือ เราเป็นผู้น้อยก้มหน้ารับกรรม    เหนื่อยที่สุด ตอนนี้ เครียดที่สุด เจอแบบนี้อึดอัด  ไม่รู้เราผิดอะไร แค่มาระบาย เห็นอาจารย์ไปกินน้ำชากันสบายใจ เราได้แต่มอง  มองดูอย่างใจห่อเหี่ยว  น้ำตาไหลเดินระหว่างทาง รู้สึกตัน  จะจบไหมไม่รู้ เครียดทำไหมอาจารย์ไม่สนใจเด็กจนๆอย่างเราเลย  เหนื่อยตอนนี้ไม่คิดจะไปหาอาจารย์เลยรู้สึกไม่มีประโยชน์ ใครเคยเจอแบบเราบ้าง  (มุมเล็กที่เรียกว่าน้อยใจ)ที่เราโกธรแค่ไหนก็ทำอะไรไม่ได้  มาตรฐานอาจารย์สูงมากแค่การกระทำท่านช่างไม่สูงเหมือนเกรดเลย  เครียดนะ ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากมอง เขาเกียจเราหรือเขาต้องการให้งานออกมาดี