มีใครที่ใช้ชีวิตตัวคนเดียวในโลกนี้บ้างคะ
อย่างเรามีครอบครัวก็เหมือนไม่มี วันๆนึงแทบไม่เคยพูดคุยกัน
ไม่มีความอบอุ่นใดๆหรือพึ่งพาอะไรได้ เป็นไปในทางที่แย่ด้วยซ้ำ
ปล.เราเป็นเด็กเก็บเลี้ยงค่ะ

ส่วนเพื่อนสนิทก็มีค่ะ ที่สนิทมากสุดตอนนี้มี1คน
แต่ยิ่งโตก็ยิ่งรู้สึกเหมือนไม่มีความจริงใจต่อกัน
เราอยู่ตรงนี้เพื่อเพื่อนตลอดไม่ว่ามีปัญหาอะไร เพราะเราคิดว่าเผ็นเพื่อนสนิทคนเดียวที่เรามี
และเค้าก็รู้ชีวิตส่วนตัว ปัญหาในชีวิตเรามากที่สุดว่าเราเจอเรื่องแย่มากแค่ไหน
แต่พอเวลาที่เรามีปัญหาหรือต้องการความช่วยเหลือ ส่วนใหญ่มักต้องมีข้อแลกเปลี้ยน มีข้อแม้
เช่น ถ้าเราต้องการเจอเพื่อนวันที่เรามีปัญหากับครอบครัว เพื่อนมักบอกว่าไม่มีเงิน เราก็ต้องออกค่ารถให้เพื่อนเพื่อมาเจอกัน
หรือบ่ายเบี่ยงว่าไม่ว่าง ไม่อยากออกบ้าน เงินไม่มี บลาๆ (คบกันตั้งแต่มัธยมนะคะ ตอนนี้เรียนจบแล้ว)
เราเลยคิดหลายครั้งว่า เพื่อนแบบนี้ยังเป็นเพื่อนจริงๆรึป่าว เวลาเรามีปัญหาหรือรู้ว่ามีปัญหาก็ไม่เคยไถ่ถามเท่าไหร่
สนิทกันมากได้เพราะคุยเรื่องสัพเพเหระเข้ากันได้เท่านั้น พอยิ่งโตขึ้นเราเลยยิ่งรู้สึกว่าเรายังควรคบเพื่อนคนนี้เป็นเพื่อนสนิทของเราต่อไปไหม
มันก็เสียความรู้สึกหลายๆที เหมือนเค้าไม่ได้จริงใจ

มีใครมีชีวิตแบบเรา คล้ายๆเราบ้างคะ แล้วใช้ชีวิตยังไง ผ่านมันไปยังไง
ขอกำลังใจหน่อยค่ะ ท้อแท้กับชีวิตมากๆเลย เหมือนตัวคนเดียวจริงๆ