สวัสดีค่ะ เราขอแนะนำตัวคร่าวๆก่อนนะคะ ตอนนี้อายุประมาณ 25-30 ปีแล้ว
งานที่เราทำเป็นงานด้านการศึกษาค่ะ วันๆไม่เจอใครเลยนอกจากอาจารย์ กับนักศึกษา แล้วก็เพื่อนร่วมงาน
ซึ่ง...จะอธิบายยังไงดี คือไม่มี Target ที่น่าสนใจเลยค่ะ 555
เป้าหมายที่เป็นไปได้ก็คือเพื่อนร่วมงาน แต่ส่วนใหญ่ถ้าไม่มีแฟนแล้ว ก็คือแต่งงานกันไปแล้วทั้งนั้นเลยค่ะ
อาจจะเป็นเพราะด้วยลักษณะสังคมต่างจังหวัด และมหาวิทยาลัยที่เราทำงานอยู่ แต่ละคณะแยกส่วนกันชัดเจน
ด้วยเนื้องานเราแทบไม่เจอคนคณะอื่นเลยนอกจากตอนอบรม สัมมนาหรือคุมสอบ ทำให้ยิ่งรู้จักคนน้อยไปอีก
เมื่อก่อนตอนอยู่ กทม. ไม่เคยโสดเกินปีเลยค่ะ แต่นี่โสดมาสามปีแล้ว ชักกลัวขึ้นคานแล้วค่ะ
ลองถามเพื่อนๆสมัยเรียนว่ามีเพื่อนโสด นิสัยน่ารักๆบ้างไหม แนะนำให้รู้จักหน่อย
เพื่อนส่วนใหญ่ก็บอกว่าไม่มี ไม่ก็ไม่อยากแนะนำให้ เพราะอยากให้เรากลับไปชอบผู้ชาย
(ลืมบอกไป เราชอบผู้หญิงนะคะ เคยคบผู้ชายมาก่อนบ้าง แต่ยังไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนที่ทำให้เรารู้สึกว่าเรารักเค้าได้เลยค่ะ)
คือเวลาปรึกษาใครๆ ก็มักจะบอกว่า เราไม่จำเป็นต้องมีแฟน เราก็ยังมีเพื่อน ครอบครัว มีหมา มีตัวเอง
แต่มันเหมือนมีอะไรขาดไปค่ะ
จริงๆความสัมพันธ์ของเรากับคนในครอบครัว ก็ไม่ได้เป็นประเภทที่จะแชร์เรื่องราวอะไรให้กันและกันฟังได้มากนัก
เพราะเราต้องไปเรียนที่กทม. นานหลายปีเลยค่ะ ความสัมพันธ์เลยห่างกัน
เพื่อนสมัยเป็นเด็ก ที่นี่ก็มีแต่ก็ไม่ค่อยได้เจอกันเพราะทำงานคนละเวลา
อีกอย่างช่วงชีวิตตอนนี้ แย่มากจริงๆค่ะ 555 กดดันเรื่องงาน เรื่องเรียน(เราเรียนต่ออยู่ค่ะ กำลังเขียนทีสีส+รอสอบ defense )
บางทีกลับไปจากที่ทำงาน วางกระเป๋าลงบนเตียง หันซ้ายหันขวา ไม่เจอใครเลยนอกจากหมาแมวและต้นกระบองเพชร 555
คือมันหดหู่มากจริงๆค่ะ เราว่าเราไม่ได้สเปกสูงนะคะ จริงๆสำหรับเรา เราชอบคนสุภาพ ลุยๆ ขี้อ้อน รักเดียวใจเดียว เห็นอกเห็นใจคนอื่น
ส่วนฐานะ การศึกษา รูปร่าง เราไม่มายด์เลยค่ะ แค่อยากมีใครไว้คอยดูแลกัน เป็นห่วงกัน ใช้ชีวิตร่วมกัน แค่นั้นเองค่ะ
เลยอยากจะสอบถามประสบการณ์ว่าคนวัยทำงานที่เคยเจอปัญหาแบบเรา หาแฟนหรือเริ่มทำความรู้จักกับใครยังไงบ้างคะ
หรือตอนนี้ใครเป็นแบบเราอยู่บ้าง ลองช่วยกันคิดหาวิธีเอาตัวเองลงมาจากคานกันไหมคะ 555 เพื่อจะมีไอเดียดีๆ
ปล.ไม่รู้เกี่ยวมั้ยนะคะ แต่ตอนเลิกกับแฟนคนล่าสุด เฮิร์ตหนักมาก โดนนอกใจ ชีวิตเสียศูนย์ไปพักนึงเลยค่ะ ทำใจอยู่เป็นปี
อาจจะเป็นเหตุผลที่ทำให้เปิดใจรับคนอื่นได้น้อยลงมั้งคะ
คนวัยทำงาน หาแฟนรึเริ่มหาคนเข้ามาคุยๆยังไงกันบ้างคะ ทำไมมันยากขนาดนี้
งานที่เราทำเป็นงานด้านการศึกษาค่ะ วันๆไม่เจอใครเลยนอกจากอาจารย์ กับนักศึกษา แล้วก็เพื่อนร่วมงาน
ซึ่ง...จะอธิบายยังไงดี คือไม่มี Target ที่น่าสนใจเลยค่ะ 555
เป้าหมายที่เป็นไปได้ก็คือเพื่อนร่วมงาน แต่ส่วนใหญ่ถ้าไม่มีแฟนแล้ว ก็คือแต่งงานกันไปแล้วทั้งนั้นเลยค่ะ
อาจจะเป็นเพราะด้วยลักษณะสังคมต่างจังหวัด และมหาวิทยาลัยที่เราทำงานอยู่ แต่ละคณะแยกส่วนกันชัดเจน
ด้วยเนื้องานเราแทบไม่เจอคนคณะอื่นเลยนอกจากตอนอบรม สัมมนาหรือคุมสอบ ทำให้ยิ่งรู้จักคนน้อยไปอีก
เมื่อก่อนตอนอยู่ กทม. ไม่เคยโสดเกินปีเลยค่ะ แต่นี่โสดมาสามปีแล้ว ชักกลัวขึ้นคานแล้วค่ะ
ลองถามเพื่อนๆสมัยเรียนว่ามีเพื่อนโสด นิสัยน่ารักๆบ้างไหม แนะนำให้รู้จักหน่อย
เพื่อนส่วนใหญ่ก็บอกว่าไม่มี ไม่ก็ไม่อยากแนะนำให้ เพราะอยากให้เรากลับไปชอบผู้ชาย
(ลืมบอกไป เราชอบผู้หญิงนะคะ เคยคบผู้ชายมาก่อนบ้าง แต่ยังไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนที่ทำให้เรารู้สึกว่าเรารักเค้าได้เลยค่ะ)
คือเวลาปรึกษาใครๆ ก็มักจะบอกว่า เราไม่จำเป็นต้องมีแฟน เราก็ยังมีเพื่อน ครอบครัว มีหมา มีตัวเอง
แต่มันเหมือนมีอะไรขาดไปค่ะ
จริงๆความสัมพันธ์ของเรากับคนในครอบครัว ก็ไม่ได้เป็นประเภทที่จะแชร์เรื่องราวอะไรให้กันและกันฟังได้มากนัก
เพราะเราต้องไปเรียนที่กทม. นานหลายปีเลยค่ะ ความสัมพันธ์เลยห่างกัน
เพื่อนสมัยเป็นเด็ก ที่นี่ก็มีแต่ก็ไม่ค่อยได้เจอกันเพราะทำงานคนละเวลา
อีกอย่างช่วงชีวิตตอนนี้ แย่มากจริงๆค่ะ 555 กดดันเรื่องงาน เรื่องเรียน(เราเรียนต่ออยู่ค่ะ กำลังเขียนทีสีส+รอสอบ defense )
บางทีกลับไปจากที่ทำงาน วางกระเป๋าลงบนเตียง หันซ้ายหันขวา ไม่เจอใครเลยนอกจากหมาแมวและต้นกระบองเพชร 555
คือมันหดหู่มากจริงๆค่ะ เราว่าเราไม่ได้สเปกสูงนะคะ จริงๆสำหรับเรา เราชอบคนสุภาพ ลุยๆ ขี้อ้อน รักเดียวใจเดียว เห็นอกเห็นใจคนอื่น
ส่วนฐานะ การศึกษา รูปร่าง เราไม่มายด์เลยค่ะ แค่อยากมีใครไว้คอยดูแลกัน เป็นห่วงกัน ใช้ชีวิตร่วมกัน แค่นั้นเองค่ะ
เลยอยากจะสอบถามประสบการณ์ว่าคนวัยทำงานที่เคยเจอปัญหาแบบเรา หาแฟนหรือเริ่มทำความรู้จักกับใครยังไงบ้างคะ
หรือตอนนี้ใครเป็นแบบเราอยู่บ้าง ลองช่วยกันคิดหาวิธีเอาตัวเองลงมาจากคานกันไหมคะ 555 เพื่อจะมีไอเดียดีๆ
ปล.ไม่รู้เกี่ยวมั้ยนะคะ แต่ตอนเลิกกับแฟนคนล่าสุด เฮิร์ตหนักมาก โดนนอกใจ ชีวิตเสียศูนย์ไปพักนึงเลยค่ะ ทำใจอยู่เป็นปี
อาจจะเป็นเหตุผลที่ทำให้เปิดใจรับคนอื่นได้น้อยลงมั้งคะ