สวัสดีคะนี้เป็นกระทู้แรกของเรา (ตามสเต็ป) เข้าเรื่องเลยดีกว่าเดี๋ยวลืม คือยังงี้คะ ตั้งแต่ปิดเทอมมาเราก็รู้สึกแปลกๆ แปลกมากๆ แล้วไม่ได้อยากได้ความรู้สึกแบบนี้อ่ะคะ คือแต่ก่อนพ่อกับแม่เราจะอยู่กับเราด้วยกันบ่อย คือทุกวันนั้นแหละคะ แล้วพอเค้าเริ่มไปสร้างบ้านที่ตจว. เค้าก็จะเริ่มแบบไปๆมาๆ วันหยุดยาวที่ไรเค้าก็จะไปกัน แต่ก่อนพ่อก็บังคับเราว่า "ไปด้วยกันนะ ห้ามอยู่บ้าน ต้องไปดูบ้างว่าที่นู้นเค้าทำอะไรกัน" เราก็เบื่อคะไม่อยากไปถึงขั้นร้องไห้กันเลย ครั้งนั้นเราเลยต้องจำใจไป พอเราไปเราก็ไม่ได้ช่วยอะไร ไปช่วยเปลืองมากกว่า เราเลยคิดว่าถ้าครั้งหน้ามีอีกจะบอกว่าอะไร หลายเดือนต่อมาพ่อก็บอกอีกว่าเดี๋ยวจะมีไปที่บ้านใหม่อีกนะ เราก็บอกเค้าไปว่า "ไปก็ไม่ช่วยอะไรจะให้ไปทำไม ให้อยู่บ้านซักผ้าดีกว่า ไม่อยากไปเลย" เค้าก็ว่าเราชุดใหญ่เลยคะ ห้ามอยู่บ้านต้องไป คือว่าจนเราร้องไห้อีกอ่ะคะ คราวนี้แม่จึงไปช่วยพูดให้ ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้เราก็ไม่ไปอีกเลยคะ จนยาวมาถึงปีใหม่เราก็ต้องไปรวมญาติกันที่บ้านพี่ เรื่องนี้เราก็เข้าใจว่าเราต้องไปกันทุกปีเราก็ไปคะ จนถึงเมื่อไม่นานมานี้มีขึ้นบ้านใหม่ที่บ้านพี่ ตอนแรกก็ไม่อยากไปเพราะคนเยอะแล้วต้องเจอญาติพี่อีกเราจึงไม่พูดอะไรมากคะ จนแม่บอกกับเราว่า "งานนี้ไม่ต้องไปหรอกมีแต่พวกผู้ใหญ่ ญาติพี่เยอะ ไปแล้วก็ไปนั่งเล่นเฉยๆ อยู่บ้านอ่ะดีแล้ว" เรานี้ร้องเฮ้เลย บวกกับความไม่อยากไปแล้วนี้กระโดดโลดเต้นเลยคะ พอถึงวันทุกคนรีบกันมากคะเพราะพ่อต้องไปรับป้าไปบ้านพี่ พ่อต้องออกไป6โมงเช้าเลย ซึ่งเราตื่นสายอยู่แล้ว วันนั้นตื่นประมาณ 10 โมงได้คะ ตื่นมาไม่เจอใคร อยู่คนเดียว อยู่ดีๆความรู้สึกนี้ก็โผล่ขึ้นมาคะ "ไม่อยากอยู่คนเดียวเลยว่ะ โหยยยอยู่คนเดียวว่ะ น่าเบื่อ" อยู่ดีๆก็ไม่อยากอยู่คนเดียว ทั้งๆที่อยู่คนเดียวมีความสุขมาก แต่ความรู้สึกนี้ก็แทรกเข้ามา มันเป็นความรู้สึกอะไรกันแน่คะ