ดูจบแล้วอัดอั้นครับ น้ำตาไหลไปหลายรอบมาก คิดถึงน้องสาวที่ชื่อผักกาดที่อยู่ด้วยกันมา 16 ปีแล้วมาจากไปเมื่อเดือน พฤศจิกายน 2558 ที่ผ่านมา เวลาผ่านมาปีครึ่งแล้ว ความคิดถึงไม่เคยน้อยลงเลย
จำได้ว่าตอนที่น้องไม่ไหวแล้ว เราขอร้องคุณหมอให้ช่วยฉีดยาให้น้องหน่อย เราไม่อยากเห็นน้องอาเจียนออกมาเป็นสีเขียวออกทั้งทางปากทางจมูก แต่คุณหมอไม่ยอมฉีดให้ คุณหมอบอกให้เค้าไปเองดีกว่านะ อันนั้นเค้ากลับมานอนที่บ้าน เราเลยบอกน้องว่าถ้าไม่ไหวแล้วก็ไม่เป็นไรนะ หลับตาแล้วก็หลับยาวๆ เลยนะ น้องก็มองหน้าเรา นอนกอดอยู่แบบนั้นจนเกือบๆ จะตีสองเลยขอน้องไปนอน แต่ก็ย้ำกับผัดกาดเหมือนเดิมว่าถ้าไม่ไหวแล้วก็ไม่ต้องรอพี่นะ หลับไปได้เลย
ตอนตีสี่แม่ก็ขึ้นมาปลุกน้ำตานองเลยว่าน้องไปแล้ว จนวันนี้ยังจำตอนนั้นได้ขึ้นใจเลย คิดถึง และพิมพ์ออกมาแบบนี้ก็ยังน้ำตาไหลเหมือนเดิม แม้คุณหมอจะบอกว่าน้องสาวจากไปตามอายุไข เราเลี้ยงดีที่สุดแล้ว แต่ก็ยังไม่เคยทำใจได้สักครั้งเลย คิดตลอดว่าถ้าเราพาไปหาหมอเร็วกว่านั้นตั้งแต่วันแรกที่เค้าเริ่มอาเจียน บางทีน้องอาจอยู่ต่อไปได้อีกสักหน่อย
อยากให้เค้ากลับชาติมาเกิดอีกหลายๆ ชาติ ถ้าไม่ได้กลับมาเป็นคนที่น่าจะดีกว่าเป็นหมาแล้ว ก็ขอให้มาเป็นหมาที่วนเวียนมาเป็นน้องผมอยู่เรื่อยๆ เหมือนเดิม คิดถึงวันที่เข้ามาเป็นสมาชิกในครอบครัววันแรก (น้องอายุ 29 วัน) ที่ไม่กล้านอนตัวเดียว ต้องขอมานอนบนเตียงในห้องด้วย เห็นการกระทำของเบลลี่แล้วคิดถึงหนักเข้าไปอีก ถ่ายรูปตอนเค้าแก่มากๆ เอาไว้สองเดือนก่อนเค้าจะไป ดูทีไรยังแอบน้ำตาคลอทุกทีเลย
ตอนนี้ที่บ้านก็ยังมีอยู่อีก 2 ตัว หนึ่งในนั้นก็แก่มากแล้วเพราะเริ่มชอบนอนเฉยๆ แล้ว ยังไม่รู้เลยว่าพอถึงเวลาเค้าไปจะทำใจยากแค่ไหนอีก
ไปดูเถอะนะ ผมพ่ายแพ้กับหนังเรื่องนี้ไปแล้ว T^T เพื่อนๆ เคยมีประสบการณ์แบบเดียวกันไหมครับ
A Dog's Purpose: หมา เป้าหมาย และเด็กชายของผม T^T ไม่ได้รีวิวด้วย แต่อยากระบายความรู้สึก
จำได้ว่าตอนที่น้องไม่ไหวแล้ว เราขอร้องคุณหมอให้ช่วยฉีดยาให้น้องหน่อย เราไม่อยากเห็นน้องอาเจียนออกมาเป็นสีเขียวออกทั้งทางปากทางจมูก แต่คุณหมอไม่ยอมฉีดให้ คุณหมอบอกให้เค้าไปเองดีกว่านะ อันนั้นเค้ากลับมานอนที่บ้าน เราเลยบอกน้องว่าถ้าไม่ไหวแล้วก็ไม่เป็นไรนะ หลับตาแล้วก็หลับยาวๆ เลยนะ น้องก็มองหน้าเรา นอนกอดอยู่แบบนั้นจนเกือบๆ จะตีสองเลยขอน้องไปนอน แต่ก็ย้ำกับผัดกาดเหมือนเดิมว่าถ้าไม่ไหวแล้วก็ไม่ต้องรอพี่นะ หลับไปได้เลย
ตอนตีสี่แม่ก็ขึ้นมาปลุกน้ำตานองเลยว่าน้องไปแล้ว จนวันนี้ยังจำตอนนั้นได้ขึ้นใจเลย คิดถึง และพิมพ์ออกมาแบบนี้ก็ยังน้ำตาไหลเหมือนเดิม แม้คุณหมอจะบอกว่าน้องสาวจากไปตามอายุไข เราเลี้ยงดีที่สุดแล้ว แต่ก็ยังไม่เคยทำใจได้สักครั้งเลย คิดตลอดว่าถ้าเราพาไปหาหมอเร็วกว่านั้นตั้งแต่วันแรกที่เค้าเริ่มอาเจียน บางทีน้องอาจอยู่ต่อไปได้อีกสักหน่อย
อยากให้เค้ากลับชาติมาเกิดอีกหลายๆ ชาติ ถ้าไม่ได้กลับมาเป็นคนที่น่าจะดีกว่าเป็นหมาแล้ว ก็ขอให้มาเป็นหมาที่วนเวียนมาเป็นน้องผมอยู่เรื่อยๆ เหมือนเดิม คิดถึงวันที่เข้ามาเป็นสมาชิกในครอบครัววันแรก (น้องอายุ 29 วัน) ที่ไม่กล้านอนตัวเดียว ต้องขอมานอนบนเตียงในห้องด้วย เห็นการกระทำของเบลลี่แล้วคิดถึงหนักเข้าไปอีก ถ่ายรูปตอนเค้าแก่มากๆ เอาไว้สองเดือนก่อนเค้าจะไป ดูทีไรยังแอบน้ำตาคลอทุกทีเลย
ตอนนี้ที่บ้านก็ยังมีอยู่อีก 2 ตัว หนึ่งในนั้นก็แก่มากแล้วเพราะเริ่มชอบนอนเฉยๆ แล้ว ยังไม่รู้เลยว่าพอถึงเวลาเค้าไปจะทำใจยากแค่ไหนอีก
ไปดูเถอะนะ ผมพ่ายแพ้กับหนังเรื่องนี้ไปแล้ว T^T เพื่อนๆ เคยมีประสบการณ์แบบเดียวกันไหมครับ