ผมกับแฟนคบกัน 7เดือนครับ เดือนหนึ่งเดือนสองเดือนสามไม่ตามครับ ก็ตามบ้าง แต่พอรับได้ แต่พอหลังจากมีอะไรกันในเดือนที่ 4 ()เท่านั้นแหละครับ ตามผมทุกก้าวครับ ต้องให้ผมโทรรายงานตลอด อยู่ไหนทำอะไร ต้องแชทคุยกันตลอด เช้าเย็นก่อนนอน(แฟนออกจากบ้านบ่อยไม่ได้ครับ แม่เขาว่า) คือผมรู้สึกรำคาญแล้วอะครับ อะไรๆก็คุย ต้องคุยตลอด ไม่มีเรื่องคุย ผมก็ต้องงัดเรื่องคุยออกมาให้ได้ เพื่อให้เราสองคนได้คุยกัน แต่ผมไม่ชอบพิมพ์คุยครับ มันแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ ผมชอบอยู่ด้วยกับแฟน แต่แฟนออกจากบ้านไม่ได้ ทั้งๆที่ผมก็มีรถมีห้องมีเวลาให้ทุกอย่าง ขอแค่บอกว่าอยากอยู่ด้วยผมก็ไปรับได้ทันที แต่เขาไม่มีเวลาให้เลยครับ ผมก็บอกแฟนว่า ผมเป็นคนชอบอยู่กันแฟนนะชอบอยู่ด้วยกันไปไหนมาไหนด้วยกันนอนด้วยกันบ่อยๆ แต่แฟนผมือแบบเลิกเรียนก็ต้องเข้าบ้านก่อนหกโมงเย็นครับ แล้วเลิกเรียนมันก็สี่โมงเย็นแล้ว มีเวลาอยู่ด้วยกันหนึ่งชั่วโมงครึ่ง อีกครึ่งชั่วโมงก็ต้องไปส่งบ้าน คือแทบไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันเลยครับ ได้แต่คุยๆๆๆๆๆแล้วก็โทรๆๆๆๆ อันนี้เข้าใจครับว่าแม่หวงลูกสาวคนเดียว มีคนเดียวความหวังครอบครัว เรื่องเวลาผมก็พอทำใจได้บ้างแล้ว แต่เรื่องตามนี่หนักเลยครับ โทรจิกอย่างเดียวเลย ผมเลยเปิดโหมดเครื่องบินหนี แต่พอปิดโหมดเครื่องบิน เขาก็โทรมาทันทีแล้วก็ด่าๆว่าอะครับ คิดในแง่ดี คือเค้ารักเราดีแฮะ แต่ในอีกแง่มุมคือ กลัวตรูทิ้งใช่มั้ย ถึงได้ตามมากมายขนาดนี้   ผมก็รู้ว่าที่เปิดโหมดเครื่องบินหนีมันก็ผิด แต่ผมขี้เกียจรับโทรศัพท์ครับ ขี้เกียจคุยขี้เกียจพูด ขี้เกียจถือ แต่เวลาอยู่ด้วยกันเหมือนมันมีแรงครับ หายเหนื่อยในทุกๆเรื่องที่เหนื่อยไม่ว่าจะอะไร งอนแค่หนก็ง้อได้สบายมาก แต่พอห่างกันแล้ว ผมหดหู่ครับ ผมควรจะคบกับแฟนต่อ หรือเลิกแล้วอยู่คนเดียว หรือว่าที่แบบมีเวลาให้ดีครับ