ผมเป็นผู้ชายพิการคนหนึ่ง ขาขวาสันข้างหนึ่งทำให้เดินไม่เหมือนคนปกติทั่วไป ฐานะธรรมดา ใช้ชีวิตไปวันๆเป็นคนไม่ค่อยยิ้มไม่ค่อยมีความสุข แต่มักจะชอบทำให้คนอื่นยิ้มและหัวเราะแทน
จนมาวันหนึ่งผมได้เจอเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เธอไม่ได้สวยเลยตอนนั้นแต่เธอน่ารัก เธอเป็นคนไม่แต่งหน้าตัวดำๆทาแป้งก็ไม่เต็มหน้า แรกๆก็แค่แอบปลื้ม
ผมเป็นเด็กคอมก็เลยแฮกเฟสเธอแล้วแอดมาหาเฟสตัวเอง แล้วก็ทักไปหยอกเล่นไม่ได้คิดอะไร พอเราเริ่มคุยกันนานๆไป เธอก็ขอเบอร์ผม เธอบอกไว้โทรคุยเลน ได้คุยกันผ่านโทรสัพท์ไม่กี่ครั้ง มาคืนนั้นเธอโทรมาหาผมด้วยน้ำเสียงแปลกๆ เธอถามผมว่า "ที่คุยกันมานทุกวันนี้ร็สึกรักบ้างมัย" ผมก็เงียบ แล้วถามว่าทำไม แล้วเขาก็บอกรักผม "รักคุณนะ" ซึ่งผมไม่เคยมีไครบอกรักผมแบบนี้มาก่อนเลย ผมอึ่งอยู่พักหนึ่ง แล้วถามเขาไปว่า "รับในสิ่งที่ผมเป็นได้เหรอ" เขาก็ตอบผมกลับมาว่า "ความรักมันไม่เกี่ยวกับร่างกายหรอค ฉันรับได้" ตอนนั้นน้ำตาผมไหลออกมา แล้วผมก็รู้สึกรักเธอคนนี้มาก แล้วผมก็ตอบตกลงเป็นแฟนกัน
จากที่ผมไม่ค่อยไม่ยิ้มไม่ค่อยหัวเราะ ผมก็กลายเป็นคนใหม่ เธอคอยให้กำลังใจผมทุกอย่าง เวลาผมเศร้าผมท้อ เธอคอยปลอบใจผมตลอดมา และสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมรักเธอคนนี้มากขึ้นไปอีก เธอกล้าเดินกับผมท่ามกลางคนมากมายเธอไม่อายสายตาที่ไครจะมองผมเป็นยังไง ผมมีความสุขมากที่มีเธอคนนี้ พอเธอเริ่มเข้าสู่มัธยมปลายเธอเริ่มขาว เริ่มสวย และผมก็รู้ว่าครอบครัวเธอเป็นคนมีฐานะ ผมเริ่มไม่มั่นใจในวันข้างหน้า มาวันหนึ่งผมได้ตัดสินใจบอกเลิกเธอ แล้วเธอก็ร้องไห้ตบหน้าผมอย่างเต็มแรงแล้วก็ด่าผมว่า "ทำให้รักขนาดนี้แล้วจะทิ้งกันไปง่ายๆแบบนี้เหรอมีความรับผิดชอบบ้างมัย"จากนั้นผมได้สัญญากับตัวเองเลยว่าจะรักแค่คนนี้คนเดียวตลอดไป จนผมได้คุยกับแม่ของเธอ แม่เธอบอกว่าลูกสาวเลือกอะไรแม่ก็ตามนั้น แม่เธอดีกับผมมาก ไม่รังเกียจผมเลย แล้วยังฝากให้ผมดูแลเธออีกด้วย จากนั้นมาผมบอกตัวเองเสมอว่าต้องสร้างเนื้อสร้างตัวเพื่อที่จะได้ดูแลเธอและให้แม่เธอได้ภูมิใจในตัวผม เราคบกันมา4ปี จากผู้หญิงตัวดำๆ เธอกลายเป็นผ็หญิงที่ สวย น่ารัก ขาว เราผ่านเรื่องราวด้วยกันมามากมาย ผมไม่เคยคิดที่จะมีไครอื่นเลย ถึงแม้หลายครั้งที่เธอแอบคบกับไครแต่ผมก็รอเธอ จนเธอกลับมาหลายต่อหลายครั้ง พอเริ่มย่างเข้าปีที่5 เราเริ่มโทรคุยกันน้อยลงด้วยการที่ว่าเธอเรียนพยาบาล สวนผมพักอยู่กับพี่และอยากให้เธอโฟกัสเรื่องงาน เราหันมาคุยกันทางเฟสบ่อยขึ้น เจอกันน้อยลง เธออยากได้อะไรผมก็มักจะอดมื้อกินมื้อเพื่อเก็บเงินให้เธอ พอไกล้จะถึงวันครบรอบครบ5ปี เธออยากได้สร้อยผมก็เก็บเงินให้เธอ หลังจากวันครบรอบ เธอก็เริ่มเปลียนไป เราทะเลาะกันบ่อย
ผมนัดเธอกินข้าวดูหนังเธอก็บอกไม่ว่างตลอด มีเฟศผ็ชายคนหนึ่งตามเม้นเธอทุกโพส แล้วเฟสนั้นก็บล็อกผม เธอลบโฟสสร้อยวันครบรอบออก เธอแอบมีไครแต่เธอยังไม่บอกผม เธอไม่ค่อยตอบแชทผม จนผมเครียดไม่สบาย จนวันหนึ่งผมตัดสินใจถามเธอ เธอก็บอกว่าเธอมีคนใหม่ เธอรักเขา เธอบอกว่าเขาดีกว่าผมทุกอย่าง เขาดูแลเธอได้ เธอบอกเลิกผม เธอบอกให้ผมเลิกยุ้งกับเธอ แต่ผมยังตามยุ้ง จนเธอบล็อกเฟสผม บล็อกเบอร์ผม ผมก็ยังสมัคเฟสอีก4-5เฟสตามคุยกับเธอเพราะผมคิดถึงเธอ เธอเคยมีไครก็หลายครั้งแต่เธอไม่เคยบล็อกทุกอย่างแบบนี้ ผมร้องให้ทุกคืนตั้งแต่เสียเธอไป นี่ก็4เดือนกว่า ผมไม่ได้คุยไม่ได้เจอหน้าเธอเลย แต่ผมยังฝันถึง ยังคิดถึงยังรักเหมือนเดิม ผมนอนคุยกับรูปเธอทุกคืน จนทุกวันนี้มก็ไม่ต่างอะไรกับคนบ้าเลย ผมยังรอเธอกลับมาถึงผมจะร็ว่ามันไม่มีวันนั้นแล้ว แต่ผมก็จะรอรอ รอยยิ้ม แววตา ความสุขที่เธอมอบให้ผม มันไม่เคยจางไปจากใจผมเลย ถึงเธอจะทำให้ผมเจ็บมาหลายครั้งแต่มันก็ไม่เท่าความสุขตลอด5ปีที่เธอให้ผม เธอคือนางฟ้าของผม
" บทความน้ำเน่าจากชายพิการ "
ผิดไหมที่ชายพิการคนหนึ่งจะยังรักยังคิดถึงนางฟ้า
จนมาวันหนึ่งผมได้เจอเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เธอไม่ได้สวยเลยตอนนั้นแต่เธอน่ารัก เธอเป็นคนไม่แต่งหน้าตัวดำๆทาแป้งก็ไม่เต็มหน้า แรกๆก็แค่แอบปลื้ม
ผมเป็นเด็กคอมก็เลยแฮกเฟสเธอแล้วแอดมาหาเฟสตัวเอง แล้วก็ทักไปหยอกเล่นไม่ได้คิดอะไร พอเราเริ่มคุยกันนานๆไป เธอก็ขอเบอร์ผม เธอบอกไว้โทรคุยเลน ได้คุยกันผ่านโทรสัพท์ไม่กี่ครั้ง มาคืนนั้นเธอโทรมาหาผมด้วยน้ำเสียงแปลกๆ เธอถามผมว่า "ที่คุยกันมานทุกวันนี้ร็สึกรักบ้างมัย" ผมก็เงียบ แล้วถามว่าทำไม แล้วเขาก็บอกรักผม "รักคุณนะ" ซึ่งผมไม่เคยมีไครบอกรักผมแบบนี้มาก่อนเลย ผมอึ่งอยู่พักหนึ่ง แล้วถามเขาไปว่า "รับในสิ่งที่ผมเป็นได้เหรอ" เขาก็ตอบผมกลับมาว่า "ความรักมันไม่เกี่ยวกับร่างกายหรอค ฉันรับได้" ตอนนั้นน้ำตาผมไหลออกมา แล้วผมก็รู้สึกรักเธอคนนี้มาก แล้วผมก็ตอบตกลงเป็นแฟนกัน
จากที่ผมไม่ค่อยไม่ยิ้มไม่ค่อยหัวเราะ ผมก็กลายเป็นคนใหม่ เธอคอยให้กำลังใจผมทุกอย่าง เวลาผมเศร้าผมท้อ เธอคอยปลอบใจผมตลอดมา และสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมรักเธอคนนี้มากขึ้นไปอีก เธอกล้าเดินกับผมท่ามกลางคนมากมายเธอไม่อายสายตาที่ไครจะมองผมเป็นยังไง ผมมีความสุขมากที่มีเธอคนนี้ พอเธอเริ่มเข้าสู่มัธยมปลายเธอเริ่มขาว เริ่มสวย และผมก็รู้ว่าครอบครัวเธอเป็นคนมีฐานะ ผมเริ่มไม่มั่นใจในวันข้างหน้า มาวันหนึ่งผมได้ตัดสินใจบอกเลิกเธอ แล้วเธอก็ร้องไห้ตบหน้าผมอย่างเต็มแรงแล้วก็ด่าผมว่า "ทำให้รักขนาดนี้แล้วจะทิ้งกันไปง่ายๆแบบนี้เหรอมีความรับผิดชอบบ้างมัย"จากนั้นผมได้สัญญากับตัวเองเลยว่าจะรักแค่คนนี้คนเดียวตลอดไป จนผมได้คุยกับแม่ของเธอ แม่เธอบอกว่าลูกสาวเลือกอะไรแม่ก็ตามนั้น แม่เธอดีกับผมมาก ไม่รังเกียจผมเลย แล้วยังฝากให้ผมดูแลเธออีกด้วย จากนั้นมาผมบอกตัวเองเสมอว่าต้องสร้างเนื้อสร้างตัวเพื่อที่จะได้ดูแลเธอและให้แม่เธอได้ภูมิใจในตัวผม เราคบกันมา4ปี จากผู้หญิงตัวดำๆ เธอกลายเป็นผ็หญิงที่ สวย น่ารัก ขาว เราผ่านเรื่องราวด้วยกันมามากมาย ผมไม่เคยคิดที่จะมีไครอื่นเลย ถึงแม้หลายครั้งที่เธอแอบคบกับไครแต่ผมก็รอเธอ จนเธอกลับมาหลายต่อหลายครั้ง พอเริ่มย่างเข้าปีที่5 เราเริ่มโทรคุยกันน้อยลงด้วยการที่ว่าเธอเรียนพยาบาล สวนผมพักอยู่กับพี่และอยากให้เธอโฟกัสเรื่องงาน เราหันมาคุยกันทางเฟสบ่อยขึ้น เจอกันน้อยลง เธออยากได้อะไรผมก็มักจะอดมื้อกินมื้อเพื่อเก็บเงินให้เธอ พอไกล้จะถึงวันครบรอบครบ5ปี เธออยากได้สร้อยผมก็เก็บเงินให้เธอ หลังจากวันครบรอบ เธอก็เริ่มเปลียนไป เราทะเลาะกันบ่อย
ผมนัดเธอกินข้าวดูหนังเธอก็บอกไม่ว่างตลอด มีเฟศผ็ชายคนหนึ่งตามเม้นเธอทุกโพส แล้วเฟสนั้นก็บล็อกผม เธอลบโฟสสร้อยวันครบรอบออก เธอแอบมีไครแต่เธอยังไม่บอกผม เธอไม่ค่อยตอบแชทผม จนผมเครียดไม่สบาย จนวันหนึ่งผมตัดสินใจถามเธอ เธอก็บอกว่าเธอมีคนใหม่ เธอรักเขา เธอบอกว่าเขาดีกว่าผมทุกอย่าง เขาดูแลเธอได้ เธอบอกเลิกผม เธอบอกให้ผมเลิกยุ้งกับเธอ แต่ผมยังตามยุ้ง จนเธอบล็อกเฟสผม บล็อกเบอร์ผม ผมก็ยังสมัคเฟสอีก4-5เฟสตามคุยกับเธอเพราะผมคิดถึงเธอ เธอเคยมีไครก็หลายครั้งแต่เธอไม่เคยบล็อกทุกอย่างแบบนี้ ผมร้องให้ทุกคืนตั้งแต่เสียเธอไป นี่ก็4เดือนกว่า ผมไม่ได้คุยไม่ได้เจอหน้าเธอเลย แต่ผมยังฝันถึง ยังคิดถึงยังรักเหมือนเดิม ผมนอนคุยกับรูปเธอทุกคืน จนทุกวันนี้มก็ไม่ต่างอะไรกับคนบ้าเลย ผมยังรอเธอกลับมาถึงผมจะร็ว่ามันไม่มีวันนั้นแล้ว แต่ผมก็จะรอรอ รอยยิ้ม แววตา ความสุขที่เธอมอบให้ผม มันไม่เคยจางไปจากใจผมเลย ถึงเธอจะทำให้ผมเจ็บมาหลายครั้งแต่มันก็ไม่เท่าความสุขตลอด5ปีที่เธอให้ผม เธอคือนางฟ้าของผม
" บทความน้ำเน่าจากชายพิการ "