สวัสดีค่ะ เราอายุ 23 ปี ทำงานในร้านบริการขายเครื่องดื่ม เเบรนด์ใหญ่เเบรนด์นึง
หน้าที่ในร้าน คือทำทุกอย่างในร้านตามตำเเหน่งหน้าที่ ที่ต้องรับผิดชอบในเเต่ละวัน
งานที่นี่ค่อนข้างมีรายละเอียดที่ค่อนข้างมาก (ไม่รู้ว่างานอื่นเป็นเหมือนกันไหม)
นอกจากหน้างานเเล้วยังมี หลังงานที่ต้องเรียนรู้อีกมากเช่นกัน...
เริ่มทำงานนี้มา จะ 8 เดือนแล้วค่ะ
เรารักและใส่ใจกับงานนี้มาก จึงตั้งใจเรียนรู้ทุกอย่าง ตามแผนงานเเละหน้าที่
การปรับตัวเขาให้เพื่อนร่วมงานเเละหัวหน้า การเรียนรู้การทำงานเป็นทีม.
ในระยะเวลา 8 เดือนที่ผ่านมา ในร้านมีการเปลี่ยนเเปลงหลายอย่าง
เปลี่ยนพนักงาน เปลี่ยนรองหัวหน้า.
จนตอนนี้ เรามีหน้าที่เหมือนเป็น Senior ในร้าน รองจาก SM และ SSV เเล้ว คือเราที่มีหน้าที่ดูแล น้อง ๆ ในร้าน
..ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีค่ะ เด็กใหม่เข้ามาเราพร้อมสอนเเละเเนะนำสิ่งที่ถูกต้องตามหน้าที่เสมอ
เเม้จะรับฟัง แต่ทำตามได้ไม่ 100 เปอร์เซน แต่ทุกคนที่เข้ามา เขามีความพยายามเเละไม่ต่อต้าน.
แต่มันไม่ใช่กับเด็กอายุ 19 ปี คนนี้
เด็กผู้ชายเคยเป็นลูกเลี้ยงต่างชาติ เรียนอินเตอร์ เก่ง มั่นใจในตัวเอง หัวรั้น และอ่อนมารยาททางสังคม ที่ทางบ้านไม่ได้ขัดสน
ตัวน้องไม่ได้ต้องการเงิน เขาให้เหตุผลว่าต้องการประสบการณ์ "เมื่อผมพอใจทำทุกอย่างเป็น ผมก็ออก.."
แน่นอนว่าคนสอนงานเขา คือเรา .. เราถูกสอนมาว่าถ้าเราอยากให้ทีมออกมาดี เราก็ต้องสอนให้เขาทำงานให้เป็น
สอนให้เขาเรียนรู้ในสิ่งที่ถูกต้องเสมอ.
เมื่อเราสอนเขามากขึ้น ๆ เราเห็นเขาบ่น และมีคำถามมากมายว่า "ทำไมผมต้องเเบบนี้" "ทำไมผมต้องเจออะไรเเบบนี้" "ไม่ทำก็ไม่เป็นไรนี่"
เราก็ย้ำ ๆ เขาว่ามันคือหน้าที่ นอกจากคำถามที่เขาตั้งขึ้นจากการเรียนรู้งาน
เขายังไร้มารยาททั้งคำพูดเเละการกระทำ เถียง ติดเล่นแทบทุกเรื่อง ไม่จริงจังกับสิ่งใดใด เพราะคิดเเค่ว่า "ผมไม่ได้ตั้งใจมาหาเงินจากกงานนี้"
ที่ยิ่งเเย่ไปกว่านั้น คือเขาไม่เคารพเรา อาจเป็นเพราะบุคลิกของเราที่ยังดูเด็ก คำพูดที่ใช้สอนของเราให้ความสนิทสนมมากไป
นั้นเพราะนิสัยส่วนตัวของเรา เป็นคนเเบบนี้ อีกทั้งเรื่องที่เราเพิ่งขึ้นเป็น Senior. เขาจึงมีปฏิกิริยาต่อต้านกับเรา บ่อยครั้งเขาพูดจา...
เเละทำบางอย่างที่มันทำร้ายจิตใจเรา.
เราโดน Feedback กลับมาว่า "ทำไมน้องยังทำงานไม่ได้ ?"
"ทำไมน้องถึงไม่รุ้หน้าที่ตัวเอง?" "เพราะอะไรทำไมน้องถึงมีความเข้าใจเเบบนั้น?"
เราเรียกน้องกลับมา เพื่อทบทวนสิ่งที่สอนไปกับเขาอีกครั้ง.
เขาก็ยังต่อต้านเราอีกเหมือนเดิม "จะย้ำอะไรกันนักหนา จะสอนอะไรก้สอนรีบๆบอก..ไม่ต้องบ่น!"
เหตุการณ์ครั้งนี้มันทำให้เราเสียความรุ้สึกกับเขามาก. เเต่ต้องทน
เหตุการณ์ต่อมา เขาใช้เราทำเครื่องดื่มให้เขา (เครื่องดื่มส่วนตัว) ทั้ง ๆ ที่สิ่งเหล่านี้มันคือสิ่งที่เขาต้องทำเอง
ถ้าทำไม่เป็น ก็ถาม ขอความช่วยเหลือสิคะ. ไม่ใช่มาออกคำสั่ง กับคนที่เป็นรุ่นพี่เเบบนี้
เราปฏิเสธ.. บอกให้เขามาทำเอง เเต่เราผิดที่ไม่ได้บอกเหตุเขาว่า ทำไมเขาถึงต้องมาทำเอง !
เหตุการณ์ ค่อนข้างมีอารมณ์ใส่กันอยู่ประมาณนึง . เด็กคนนี้ส่งไลน์เข้ากรุ๊ปที่ทำงานค่ะ
"จำไว้นะว่าผมขอเเค่นี้ไม่ได้ ทีหลังไม่ต้องมาขอความช่วยเหลือจากผม" .. หัวหน้าอ่านค่ะ เเล้วเรียกเราไปตักเตือน .
.. นับวันการกระทำของเขา เเละเรามันเเย่ลงค่ะ เราขอเลิกการสอนเขา ขอให้คนที่เขาเชื่อฟังเป็นคนดูเเลเเทน
เราเลิกคุยกับเขาในทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องงาน ต่างคนต่างเอาเเต่หน้าที่ตัวเอง
ไม่ช่วยเหลือกัน.. เรารู้ตัวว่าเราผิดมากที่ทำเเบบนี้ เเต่สภาพจิตใจของเราเหมือนโดนเขาทำร้าย ทั้งการกระทำเเละคำพูด
การที่เราสอนเขาเพราะความหวังดี เเต่โดนปฏิเสธ
การโดนต่อต้าน การเจอกิริยาทาทางที่โอ้อวด หยิ่งผยอง คิดเสมอว่าตนเก่งกว่าทุกคน ทุกวัน ๆ มันเเย่มากสำหรับเราค่ะ.
เราเลยตัดปัญหาเลิกคุย หยุดทุกอย่าง ไม่เเนะนำอะไรทั้งนั้น
แล้วปัญหามันก้กลับมาที่ตัวเราเเละทุกคนในร้าน .. เพราะน้องทำงานได้ เเต่ทำงานไม่เป็น
หน้าที่ในร้านทำไม่สำเร็จ เเละไม่เป็นไปตามข้อกำหนด หน้าที่หลัก หน้าที่รอง เขาทำไม่ได้สักอย่าง.
คนที่ต้องตามเเก้ไขให้ คือเรา ถ้าเขาหลุดหน้าที่เขาไป ไม่ล้างจาน ไม่เก็บของ ไม่เก็บโต๊ะ ทำไม่สะอาด เราต้องทำ.
..ซึ่งเหนื่อยค่ะ จนวันนี้เราทนไม่ไหว เราถามเขาว่า " ถ้ารับลูกค้าเสร็จเราต้องทำอะไรต่อ ในกรณีที่ลูกค้าสั่งขนม?"
น้องบอกด้วยท่าทาง หยิ่งผยอง เเละไม่ต้องการคุยด้วย "ก็รับลูกค้าคนต่อไป ! " เเล้วก็เดินหนีทันที
จริง ๆ เเล้วหน้าที่ของเขาในกรณีนี้คือ รับออเดอร์เสร็จ เเล้วต้องเป็นคนจัดขนมให้ลูกค้าคนเเรกก่อน
จึงรับลูกค้าคนต่อไป .
** เเต่วันนี้ ไม่มีลูกค้าคนต่อไป น้องติดนิสัยใช้คนอื่นทำตลอด..บังเอิญไม่มีใครอยู่ เเละบังเอิญเราเดินผ่านมา
น้องพูดขึ้นมาลอย ๆ ว่า "มีขนมอุ่น ทานนี้ 1ชิ้น" ซึ่งเรารู้ว่าน้องมันใช้เรา ..
เราทำค่ะ พอเสร็จเลยหันกลับไปถามเขา เเล้วได้คำตอบเเละท่าทีเเบบนั้นกลับมา.
..มาถึงตอนนี้ เเม้เเต่เรื่องงานเราไม่สามารถคุยกับเขาได้เเล้ว
เราไม่สามารถยิ้ม ไม่สามารถมีความสุขได้ในเวลาทำงานกับเขา .. เรารู้สิ่งที่ตามมาคืออะไร ตอนนี้ ในร้านเดือดร้อนเพราะ เรา..
SSV เครียด ไม่กล้าปล่อยเราก้กับน้องดูหน้าร้านตามลำพัง. (SM ยังไม่รู้ว่าทะเลาะกันเเรงมากกว่าเดิม)
- เรายังต้องมีหน้าที่บอก เเละสอนงานเขาต่อ !
- เราจะทำยังไง ในเมื่อเราไม่สามรถเป็นผู้ใหญ่ได้ เราควบคุมอารมณ์ไม่ได้เมื่อเห็น สีหน้า ท่าทางของเขาที่มีต่อเรา.
- เมื่อต้องร่วมงานการ เมื่อต้องคุยงานกัน (ทั้งๆที่ตอนนี้ ไม่อยากคุยเเม้เเต่เรื่องงาน) เราต้องทำใจยังไง.
- เมื่อ SM เรียกคุยพร้อมกัน เขาต้องถามว่า "เพราะอะไร ทำไม เเละจะทำยังไง ?" เราควรตอบยังไง.
* ปล. ขอบคุณค่ะ
เรารู้ทุกอย่างขึ้นอยู่ที่ตัวเอง เเต่บางทีการปรึกษาหลายๆคน หลากหลายอาชีพ
หลากกลายวุฒิภาวะ.. คำเเนะนำของเขาเหล่านั้น อาจเป็นเเนวทางในการคิดเเก้ไขปัญหาของเราได้.
หากเราต้องทนทำงานกับคนที่เราเกลียด ควรทำอย่างไร?
หน้าที่ในร้าน คือทำทุกอย่างในร้านตามตำเเหน่งหน้าที่ ที่ต้องรับผิดชอบในเเต่ละวัน
งานที่นี่ค่อนข้างมีรายละเอียดที่ค่อนข้างมาก (ไม่รู้ว่างานอื่นเป็นเหมือนกันไหม)
นอกจากหน้างานเเล้วยังมี หลังงานที่ต้องเรียนรู้อีกมากเช่นกัน...
เริ่มทำงานนี้มา จะ 8 เดือนแล้วค่ะ
เรารักและใส่ใจกับงานนี้มาก จึงตั้งใจเรียนรู้ทุกอย่าง ตามแผนงานเเละหน้าที่
การปรับตัวเขาให้เพื่อนร่วมงานเเละหัวหน้า การเรียนรู้การทำงานเป็นทีม.
ในระยะเวลา 8 เดือนที่ผ่านมา ในร้านมีการเปลี่ยนเเปลงหลายอย่าง
เปลี่ยนพนักงาน เปลี่ยนรองหัวหน้า.
จนตอนนี้ เรามีหน้าที่เหมือนเป็น Senior ในร้าน รองจาก SM และ SSV เเล้ว คือเราที่มีหน้าที่ดูแล น้อง ๆ ในร้าน
..ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีค่ะ เด็กใหม่เข้ามาเราพร้อมสอนเเละเเนะนำสิ่งที่ถูกต้องตามหน้าที่เสมอ
เเม้จะรับฟัง แต่ทำตามได้ไม่ 100 เปอร์เซน แต่ทุกคนที่เข้ามา เขามีความพยายามเเละไม่ต่อต้าน.
แต่มันไม่ใช่กับเด็กอายุ 19 ปี คนนี้
เด็กผู้ชายเคยเป็นลูกเลี้ยงต่างชาติ เรียนอินเตอร์ เก่ง มั่นใจในตัวเอง หัวรั้น และอ่อนมารยาททางสังคม ที่ทางบ้านไม่ได้ขัดสน
ตัวน้องไม่ได้ต้องการเงิน เขาให้เหตุผลว่าต้องการประสบการณ์ "เมื่อผมพอใจทำทุกอย่างเป็น ผมก็ออก.."
แน่นอนว่าคนสอนงานเขา คือเรา .. เราถูกสอนมาว่าถ้าเราอยากให้ทีมออกมาดี เราก็ต้องสอนให้เขาทำงานให้เป็น
สอนให้เขาเรียนรู้ในสิ่งที่ถูกต้องเสมอ.
เมื่อเราสอนเขามากขึ้น ๆ เราเห็นเขาบ่น และมีคำถามมากมายว่า "ทำไมผมต้องเเบบนี้" "ทำไมผมต้องเจออะไรเเบบนี้" "ไม่ทำก็ไม่เป็นไรนี่"
เราก็ย้ำ ๆ เขาว่ามันคือหน้าที่ นอกจากคำถามที่เขาตั้งขึ้นจากการเรียนรู้งาน
เขายังไร้มารยาททั้งคำพูดเเละการกระทำ เถียง ติดเล่นแทบทุกเรื่อง ไม่จริงจังกับสิ่งใดใด เพราะคิดเเค่ว่า "ผมไม่ได้ตั้งใจมาหาเงินจากกงานนี้"
ที่ยิ่งเเย่ไปกว่านั้น คือเขาไม่เคารพเรา อาจเป็นเพราะบุคลิกของเราที่ยังดูเด็ก คำพูดที่ใช้สอนของเราให้ความสนิทสนมมากไป
นั้นเพราะนิสัยส่วนตัวของเรา เป็นคนเเบบนี้ อีกทั้งเรื่องที่เราเพิ่งขึ้นเป็น Senior. เขาจึงมีปฏิกิริยาต่อต้านกับเรา บ่อยครั้งเขาพูดจา...
เเละทำบางอย่างที่มันทำร้ายจิตใจเรา.
เราโดน Feedback กลับมาว่า "ทำไมน้องยังทำงานไม่ได้ ?"
"ทำไมน้องถึงไม่รุ้หน้าที่ตัวเอง?" "เพราะอะไรทำไมน้องถึงมีความเข้าใจเเบบนั้น?"
เราเรียกน้องกลับมา เพื่อทบทวนสิ่งที่สอนไปกับเขาอีกครั้ง.
เขาก็ยังต่อต้านเราอีกเหมือนเดิม "จะย้ำอะไรกันนักหนา จะสอนอะไรก้สอนรีบๆบอก..ไม่ต้องบ่น!"
เหตุการณ์ครั้งนี้มันทำให้เราเสียความรุ้สึกกับเขามาก. เเต่ต้องทน
เหตุการณ์ต่อมา เขาใช้เราทำเครื่องดื่มให้เขา (เครื่องดื่มส่วนตัว) ทั้ง ๆ ที่สิ่งเหล่านี้มันคือสิ่งที่เขาต้องทำเอง
ถ้าทำไม่เป็น ก็ถาม ขอความช่วยเหลือสิคะ. ไม่ใช่มาออกคำสั่ง กับคนที่เป็นรุ่นพี่เเบบนี้
เราปฏิเสธ.. บอกให้เขามาทำเอง เเต่เราผิดที่ไม่ได้บอกเหตุเขาว่า ทำไมเขาถึงต้องมาทำเอง !
เหตุการณ์ ค่อนข้างมีอารมณ์ใส่กันอยู่ประมาณนึง . เด็กคนนี้ส่งไลน์เข้ากรุ๊ปที่ทำงานค่ะ
"จำไว้นะว่าผมขอเเค่นี้ไม่ได้ ทีหลังไม่ต้องมาขอความช่วยเหลือจากผม" .. หัวหน้าอ่านค่ะ เเล้วเรียกเราไปตักเตือน .
.. นับวันการกระทำของเขา เเละเรามันเเย่ลงค่ะ เราขอเลิกการสอนเขา ขอให้คนที่เขาเชื่อฟังเป็นคนดูเเลเเทน
เราเลิกคุยกับเขาในทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องงาน ต่างคนต่างเอาเเต่หน้าที่ตัวเอง
ไม่ช่วยเหลือกัน.. เรารู้ตัวว่าเราผิดมากที่ทำเเบบนี้ เเต่สภาพจิตใจของเราเหมือนโดนเขาทำร้าย ทั้งการกระทำเเละคำพูด
การที่เราสอนเขาเพราะความหวังดี เเต่โดนปฏิเสธ
การโดนต่อต้าน การเจอกิริยาทาทางที่โอ้อวด หยิ่งผยอง คิดเสมอว่าตนเก่งกว่าทุกคน ทุกวัน ๆ มันเเย่มากสำหรับเราค่ะ.
เราเลยตัดปัญหาเลิกคุย หยุดทุกอย่าง ไม่เเนะนำอะไรทั้งนั้น
แล้วปัญหามันก้กลับมาที่ตัวเราเเละทุกคนในร้าน .. เพราะน้องทำงานได้ เเต่ทำงานไม่เป็น
หน้าที่ในร้านทำไม่สำเร็จ เเละไม่เป็นไปตามข้อกำหนด หน้าที่หลัก หน้าที่รอง เขาทำไม่ได้สักอย่าง.
คนที่ต้องตามเเก้ไขให้ คือเรา ถ้าเขาหลุดหน้าที่เขาไป ไม่ล้างจาน ไม่เก็บของ ไม่เก็บโต๊ะ ทำไม่สะอาด เราต้องทำ.
..ซึ่งเหนื่อยค่ะ จนวันนี้เราทนไม่ไหว เราถามเขาว่า " ถ้ารับลูกค้าเสร็จเราต้องทำอะไรต่อ ในกรณีที่ลูกค้าสั่งขนม?"
น้องบอกด้วยท่าทาง หยิ่งผยอง เเละไม่ต้องการคุยด้วย "ก็รับลูกค้าคนต่อไป ! " เเล้วก็เดินหนีทันที
จริง ๆ เเล้วหน้าที่ของเขาในกรณีนี้คือ รับออเดอร์เสร็จ เเล้วต้องเป็นคนจัดขนมให้ลูกค้าคนเเรกก่อน
จึงรับลูกค้าคนต่อไป .
** เเต่วันนี้ ไม่มีลูกค้าคนต่อไป น้องติดนิสัยใช้คนอื่นทำตลอด..บังเอิญไม่มีใครอยู่ เเละบังเอิญเราเดินผ่านมา
น้องพูดขึ้นมาลอย ๆ ว่า "มีขนมอุ่น ทานนี้ 1ชิ้น" ซึ่งเรารู้ว่าน้องมันใช้เรา ..
เราทำค่ะ พอเสร็จเลยหันกลับไปถามเขา เเล้วได้คำตอบเเละท่าทีเเบบนั้นกลับมา.
..มาถึงตอนนี้ เเม้เเต่เรื่องงานเราไม่สามารถคุยกับเขาได้เเล้ว
เราไม่สามารถยิ้ม ไม่สามารถมีความสุขได้ในเวลาทำงานกับเขา .. เรารู้สิ่งที่ตามมาคืออะไร ตอนนี้ ในร้านเดือดร้อนเพราะ เรา..
SSV เครียด ไม่กล้าปล่อยเราก้กับน้องดูหน้าร้านตามลำพัง. (SM ยังไม่รู้ว่าทะเลาะกันเเรงมากกว่าเดิม)
- เรายังต้องมีหน้าที่บอก เเละสอนงานเขาต่อ !
- เราจะทำยังไง ในเมื่อเราไม่สามรถเป็นผู้ใหญ่ได้ เราควบคุมอารมณ์ไม่ได้เมื่อเห็น สีหน้า ท่าทางของเขาที่มีต่อเรา.
- เมื่อต้องร่วมงานการ เมื่อต้องคุยงานกัน (ทั้งๆที่ตอนนี้ ไม่อยากคุยเเม้เเต่เรื่องงาน) เราต้องทำใจยังไง.
- เมื่อ SM เรียกคุยพร้อมกัน เขาต้องถามว่า "เพราะอะไร ทำไม เเละจะทำยังไง ?" เราควรตอบยังไง.
* ปล. ขอบคุณค่ะ
เรารู้ทุกอย่างขึ้นอยู่ที่ตัวเอง เเต่บางทีการปรึกษาหลายๆคน หลากหลายอาชีพ
หลากกลายวุฒิภาวะ.. คำเเนะนำของเขาเหล่านั้น อาจเป็นเเนวทางในการคิดเเก้ไขปัญหาของเราได้.