ผมกำลังจะกลับบัาน ซึ่งต้องนั่งรถสองแถวและต่อวินมอเตอร์ไซค์หน้าวัดบึงทองหลาง แต่วันนี้(11/03/60เวลาประมาณ2ทุ่ม)ผมได้เจอเธอ
          ผมรู้สึกถูกชะตากับเธอมากๆ เรียกว่าชอบตั้งแต่เรียกเห็นเลยก็ได้   เธอนั่งอยู่ฝั่งซ้าย  ริมทางขึ้นพอดี เธอเป็นคนผิวขาวไม่ได้อ้วนและก็ไม่ได้ผอม สูงประมาณ160-167  ผมจำได้ว่าเธอใส่กางเกงขาสั้น ใส่นาฬิกาG-shockสีดำ ผูกผมเส้นเล็กๆกลางหัว และมากับเพื่อนอีกคนหนึ่ง ผมพยายามรวบรวมความกล้าจะเข้าไปชวนคุย    แต่พอผมได้สบตาของเธอผมก็รู้สึกเกร็งๆ และก็ยิ้มออกมา   เธอก็น่าจะสังเกตเห็นผมยิ้มเหมือนกัน   เพราะพอหันไปอีกทีเราก็ได้สบตากันอีก ทำให้ผมตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก  ไม่กล้าทำอะไรต่อเลย    จนถึงจุดที่ต้องลงไปต่อวินมอเตอร์ไซค์ แล้วเราก็แยกย้ายกันไป

         แต่!! ผมว่าเธอจำผมได้ เพราะตอนลงรถ2แถว ต้องเดินไปจ่ายเงินกับคนขับ  แต่ผมกลับเดินไปเรียกวินมอเตอร์ไซค์   มารู้ตัวว่าลืมจ่ายเงินก็ตอนมองกลับไปหาเธอกำลังยืนจ่ายเงินอยู่กับเพื่อนอีกคน  
         ผมจึงรีบวิ่งยิ้มอ่อนๆไปจ่ายเงินเพราะกำลังเขิลมากกก  (เสียฟอร์มหมดเลย) และผมก็เห็นรอยยิ้มของเธอลางๆตอนผมวิ่งไปจ่ายเงิน  
(แค่ลางๆทำไมมันดีต่อใจขนาดนี้><)   
        พอจ่ายเสร็จเธอกับเพื่อนของเธอก็นั่งวินมอเตอร์ไซค์ไปซะแล้ว



         ปล. สำหรับคนที่หงุดหงิด ว่าทำไมไม่เข้าไปขอ กล้าๆหน่อยทำไม่ลุยเข้าไปเลยลูกผู้ชายซะป่าว  คือ... ผม... โดนเธอสะกดซะอยู่หมัดเลยครับ   ผู้ชายอย่างเราๆน่าจะเคยเป็น    เวลาเจออะไรแบบนี้  
ดีต่อใจเกินไป><  


         ผมไม่ได้ขอให้คุณตามหาเธอให้ เพราะผมรู้ดีข้อมูลมันน้อยมาก  แค่อยากให้เธอคนนั้นมาเห็น ผมอยากจะคุยกับเธอ อยากจะชวนเธอคุย  ผมรู้สึกได้เลยว่าผมพลาดโอกาสที่มีค่า 1 ในล้านไปแล้ว  
         แต่ตอนนี้ผมกำลังตามหาโอกาสนั้นกลับมา  ผมมั่นใจว่าเธอจำผมได้แน่นอน  และถ้าเราคิดเหมือนกัน  ช่วยเปิดใจด้วยนะครับ คิดซะว่าคนบ้านใกล้ๆกัน ><



        [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ผิดพลาดยังไงหรือทำให้ใครไม่พอใจต้องขอโทษด้วยนะครับ