ไม่ใช่กระทู้แรกค่ะ แต่เป็นครั้งแรกที่มีคำถามอย่างจริงจัง
คุณพ่อจากไปตั้งแต่ต้นปีที่แล้ว แรกๆ ทุกคนเห็นเราสบายใจและเข้มแข็งค่ะ แต่พอนานๆ ไปเราก็เริ่มรู้ว่าตัวเองยังทำใจไม่ได้
แน่นอนว่าตอนนี้ก็ยังรู้สึกทำใจไม่ได้ แต่ก็พยายามไม่คิดมากเท่าไหร่ อาจมีเศร้าบ้างแต่ก็พยายามอยู่กับเพื่อนเยอะๆ (เรามาเรียนไกลจากบ้านค่อนข้างมากค่ะ เพื่อนเลยเป็นที่พึ่งพิงที่ดีมากๆ สำหรับเราในช่วงเวลาที่เศร้า หรือเหงา)

แต่ นั่นแหละค่ะ คนเรามีมากมายหลายรูปแบบ เพื่อนเราหลายๆ คน ชอบสบถคำว่า พ่อ - ง ตา ย หรืออะไรประมาณนี้ บางครั้งใช้เป็นคำด่าค่ะ ยอมรับว่าตัวเองก็เป้นคนที่พูดคำหยาบ ด้วยความที่มีเพื่อนเป็นผู้ชายเยอะ และ ด้วยอะไรหลายๆ อย่างมันก็ทำให้เรายอมรับว่าคนพูดคำหยาบไม่ใช่คนไม่ดี ถ้าใช้กันอย่างถูกกาละเทศะ
แต่คนที่สบถด้วยคำนั้น มีทั้งเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาปีกว่าแต่เพิ่งมาสนิทกันเพราะได้ทำงานร่วมกัน และเพื่อนที่ทำงานร่วมกันจนสนิทกันมากๆ (สืบเนื่องจากเราค่อนข้างขี้เหงา เราเลยชอบเข้ามาทำกิจกรรมจะได้เจอเพื่อนดีกว่าอุดอยู่ในห้อง) ประมาณนี้ มีทั้งคนที่รู้เรื่องของเรา และไม่รู้ (ส่วนใหญ่สนิทกันหลังจากพ่อเราจากไปและเราก็ไม่เคยเล่าเรื่องนี้อย่างเป็นจริงเป็นจังเท่าไหร่)
คือเราพอเข้าใจว่า อันนี้ไม่ได้เป็นการล้อเลียน เพราะมันคือคำสบถและคำด่าที่ชินปาก เรายอมรับว่าเราก็มีคำหยาบที่ติดปากเวลาหัวร้อนเหมือนกัน

ประเด็นหลัก เลยคือ เราควรจะรับมือกับพวกเขายังไงดี เราฟังแล้วบางครั้งก็รู้สึกช๊อคหรืออึดอัดบ้างเป็นบางครั้ง
หรือเราควรจะบอกกับเพื่อนยังไงดี บอกไปตรงๆ บอกไปอ้อมๆ โพสลอยๆ ในเฟสบุ๊ค หรือปล่อยไป แล้วทำให้ให้ว่างและเข้าใจเพื่อนๆ ดี ?
แล้วถ้าเราบอก เราจะใช้คำพูดแบบไหนดี เราควรบอกกับทุกคนพร้อมกัน บอกเป็นรายบุคคล หรือบอกตอนที่เขาเผลอสบถขึ้นมาดี


ปล เราจะได้ยินเพื่อนสบถในช่วงที่ทำงานเร่งๆ ไฟไหม้ หรือบางครั้งก็จะโดนด่าด้วยความเคยชินปากของเพื่อนเวลาเราเล่นมุกตลกแล้วมันแป้กอะไรประมาณนี้ แค่โดนหาว่ามุกแป้กแล้วเฟลไม่พอยังมาช๊อคกับคำด่าติดปากของเพื่อนอีก
ปล เคยมีเพื่อนสบถคำนี้ใส่เราตอนเราทำอะไรผิดซักอย่าง ตอนนั้นมันเป็นเรื่องไม่ได้จริงจังเท่าไหร่ เราเลยพูดขำๆ ประมาณว่า เมิ งก็รู้นิ มันก็ทำแค่ยิ้มแหยๆ กับหัวเราะกลบเกลื่อนไป คงเพราะตอนนั้นเราดูไม่จริงจังด้วย

ประมาณนี้แหละค่ะ ท้าวความเสียยาวเลย.. เราควรทำยังไงดีคะ..