เริ่มเลยแล้วกันนะครับ . . .  เรื่องมีอยู่ว่า

ผมเข้ามาเรียน ปี1 ใน ม.ดังแห่งหนึ่ง แถวภาคอีสาน ช่วงเข้ามาแรกๆผมจะมีเพื่อนอยู่กลุ่มหนึ่ง(เพื่อนใหม่) จะชวนกันตีแบดทุกเย็น เพื่อนทุกคนก็แสดงกิริยาอะไรปกติ แต่มีเพื่อนคนนึง(ผช)ที่ผมผิดสังเกต เพื่อนคนนี้จะไม่ค่อยพูดหรือพูดไม่เก่งก็ไม่รู้ จะเป็นเสือยิ้มยาก ซึ่งผมก็คิดว่า "เออ..น่าค้นหาดี"  ด้วยที่ผมเป็นคนอารมณ์ขันชอบเข้าไปทักทายเพื่อนใหม่ ผมจึงพยายามหยอดมุข ชวนเพื่อนคนนี้คุย (เอ้อ! ลืมตั้งชื่อให้ เรียกเพื่อนผมคนนี้ว่า "โอ" แล้วกัน; ส่วนผมแทนว่า "เอ") ก็เหมือนเดิม ถามคำตอบคำ เล่นมุขไปบางครั้งก็ไม่หัวเราะ บอกครั้งก็ยิ้มอ่อน ผมก็จน.. "เออยอมและ คุยปกติเหมือนเพื่อนคนอื่นนี่แหละ"

          ต่อมาประมาณช่วงกลางเทอมของเทอมแรกผมกับโอสนิทกันมากขึ้น และก็ย้ายกลุ่มเพื่อน ไปเป็นกลุ่มชายล้วน(สมบัติคณะ555) เราสนิทกันมาก จนสาวๆหลายคนจิ้นให้ ผมกับโอเวลามีอะไรเราจะคุยกันแบบเปิดเผยตลอด จนมีวันนึงโอถามผมว่า
โอ : เอ ไม่อยากมีแฟนหรอ
ผม : มันเลยจุดๆนั้นมาแล้วว่ะ กูโดนเททุกครั้ง แล้วนี่กูก็โสดมาปีที่ 4 แล้ว โสดต่ออีกจะเป็นไร (ก่อนหน้านี้แฟนผมเป็น ผญ ทุกคน)
โอ : งื่มๆ
          หลายครั้งที่เราชอบถามเรื่องส่วนตัวของกันและกัน (อ้อลืมบอกเหมือนกัน ช่วงนี้โอกำลังคุยกับ ผญ คนนึงอยู่) แล้วมีวันนึงผมก็พูดเรื่องครอบครัวขึ้นมา ก็เล่าๆๆโม้ๆๆๆไปตามประสาเพื่อนคุยกัน แล้วผมก็หันไปถามโอ
ผม : แล้วพ่อแม่อ่ะ เป็นไง สบายดีป่ะ
โอ : ก็สบายดี แต่กูอยู่กับแม่
ผม : อ่าวหรอ ขอโทษนะ
โอ : อื้ม ไม่เป็นไร . . . พ่อกับแม่กูเลิกกันตั้งนาน แต่พ่อก็ส่งเงินมาให้ใช้อยู่
ผม : (แซว) อ่าว งี้ก็ขาดความอบอุ่นดิ โอ๋ๆ 555555555 (ในใจอ่ะผมรู้ ว่าคนที่ครอบครัวแบบนี้เค้าขาดความอบอุ่นจริง ด้วยต่อมคนดีทำงาน ผมเลยพยายามช่วยไม่ทำให้เพื่อนรู้สึกหว้าเหว่ โดยการทำให้เขารู้ว่ายังมีเพื่อนอยู่ข้างๆเสมอ)

          เวลาผ่านไปสักพัก ผมกับโอเริ่มสนิทกันมากขึ้นๆ ----> ผมพักอยู่หอใน ส่วนโอพักอยู่หอนอก"
          บ่อยครั้งที่โอจะเข้ามาชวนผมที่หอใน เพื่อไปถ่ายรูป เพราะช่วงนั้นมันบ้าฮิปสเตอร์มากกก แต่ผมก็พยายามปฏิเสธทุกครั้ง เพราะผมเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบเที่ยว ยิ่งอากาศร้อนๆงี้ ยิ่งขี้เกียจขี่มอไซค์ #แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ตลอด5455555555
          จนมีสัปดาห์นึงที่ ศ ส อา พวกเราไม่มีเรียน(คณะเดียวกัน) เราจึงกลับบ้านกัน ช่วงที่ผมกลับบ้านนั้น เค้าทักไลน์มาคุยกับผมตลอด ถามนู่นถามนี่ บอกว่าเหงาอย่างนั้นเหงาอย่างนี้ เพื่อนไม่มี บลาาๆๆๆๆ . . . แล้วก็มีประโยคนึงหลุดเข้ามาทำให้ผมอึ้ง!
โอ : คิดถึงว่ะ
ผม : คิดถึงเพื่อน?
โอ : อื้มใช่ และก็คิดถึงด้วย
ผม : โอบ้าและ พูดไร บักนี่
โอ : กูพูดจริง กูรู้สึกดีกับอ่ะ อิอิ อย่ายิ้มดี๊
ผม : (ยิ้มจริง) สะงั้น แล้ว?
โอ : กูรักนะ
ผม : (ช็อก!+อมยิ้ม) อะไรๆ มาล้อเล่นไรกูอีกและ
โอ : เออหน่า รู้แค่ว่ากูรักก็พอ แล้วคิดถึงกูมะ
ผม : . . . งื้มมมมมม
**** คุยไปสักพัก เราก็พากันนอน ****

         พอเช้าวัน อา. เราก็พากันต่างคนต่างเดินทางกลับ ม.

** เดี๋ยวดึกๆ จะเข้ามาต่ออีกนะครับ เรื่องมันยาว ^^ ** #ขอบคุณที่รออ่านนะครับ