ผมเขียนเรื่องนี้เขียนลงในเว็ปเด็กดี ครั้งแรกด้วย แต่ยังเขียนไม่จบนะคับ แล้วผมก็ไม่เคยอ่านนิยายซะด้วย เคยอ่านแต่เรื่องสั้นในขายหัวเรอะ
อยากให้ผู้มีประสบการ์ณมา่วย ดูหน่อยว่า แบบนี้มันเรียกว่าอะไร นิยาย เรื่องสั้น ฯลฯ แล้วควรปรับปรุงอะไรบ้าง

ในห้องสอบสวนแห่งหนึ่ง

"ก็บอกแล้วไงว่าผมไม่ได้ทำ"
ผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมเจ้าของร้านขายของชำ ที่ตำรวจไปพบตัวข้างในร้าน ขณะพบศพเจ้าของร้าน โดนมีดแทงที่หน้าอก พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

"สารภาพมาซะดีๆเถอะ โทษหนักจะได้กลายเป็นเบา แถวนั้นแทบไม่มีคนอยู่นอกจากแก ตอนนี้ฝ่ายพิสูจหลักฐาน ก็กำลังตรวจสอบลายนิ้วมือ บนมีดอยู่ ถ้ายอมจำนนโดยหลักฐาน โทษมันจะหนักนะ"
พนักงานสอบสวน พูดอย่างใจเย็น

เสียงเปิดประตู

"นี่หนะหรอผู้ต้องสงสัย" ผู้กองชัย ถามพนักงานสอบสวน

"คับคนนี่แหละ ที่จ่าปอนด์ไปเจอในที่เกิดเหตุ จ่าปอนด์บอกว่า เจอมันทำหน้าซ๊อค อยู่ใกล้ๆศพ และแถวนั้น ก็ไม่มีใครนอกจากมันด้วย" พนักงานสอบสวนตอบ

"มันแปลกๆนะ ทำไมเค้าไปหนีไปล่ะ หรืออุบัติเหตุ ทำโดยไม่ตั้งใจ" ผู้กองชัยพูด

"ผมไม่ได้ทำนะ ผมเข้าไปซื้อของแล้ว เห็นเสี่ยเชิด นอนตายอยู่ ผมก็ตกใจทำไรไม่ถูก อยู่ดีๆก็มีตำรวจ เข้ามาจับตัวผมไป" ผู้ต้องสงสัย พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"อะไรนะ จ่าปอนด์เป็นคนจับหรอ แล้วพอแกเข้าไปในร้าน ตำรวจก็เดินเข้าไปจับแกเลยหรอ.....จ่า ไปเรียกจ่าปอนด์ มาหน่อย ซิ"

"มีไรคับ ผู้กอง" จ่าปอนด์ถาม ด้วยความสงสัย

"จ่าปอนด์ ปกติคุณไม่ได้ไปลาดตระเวนแถวนั้นหนิ คุณไปจับเค้าได้ยังไง เล่ามาหน่อยซิ"

"ก็หมวดชาติ สั่งผมไปออกลาดตะเวน แถวนั้น แล้วจู่ๆมีเสียง ร้องดังลั้น ผมก็รีบเข้าไปดู แล้วผมก็พบไอ้นี่มันทำหน้าช๊อค ข้างๆศพ ผมก็จับมันมา" จ่าปอนด์พูดด้วยน้ำเสียงปกติ

"อืม มันชักเริ่มแปลกๆแล้วนะ...งั้นจ่า ไปเรียก หมวดชาติมาหน่อยซิ"

"ผู้กองเรียกผมมา มีอะไรหรอคับ" หมวดชาติถามอย่างสงสัย

"ทำไมคุณถึงสั่ง จ่าปอนด์ ไปลาดตระเวนแถวนั้นหละ นั้นมันไม่ใช้เขตลาดตระเวน
ของจ่าปอนด์ ไม่ใช้หรอ" ผู้กองชัยถามด้วยความสงสัย

"ห๊ะ...จ่าปอนด์ ผมไม่ได้สั่งคุณนะ คุณไปได้ยินมาจากไหน"
หมวดชาติถามด้วยความ มึนงง

"อ้าว...หมวด ก็ตอนกลางวัน หมวดเดินมาบอกผมถึงร้านก๊วยเตี๋ยวลุงโชคเลยนะ
ผมยังงงเลย ว่าทำไมหมวดต้อง ถึงกับเดินมาบอกผมด้วยตัวเอง"

"จะบ้าหรอ ตอนกลางวัน ผมอยู่บนโรงพักตลอดนะ"

"เอ้า..เป็นไปได้ยังไง ตอนหมวดจะเดินกลับโรงพัก ผมยังเห็นหมวดคุยกับลุงโชคอยู่เลย"

บรรยกาศในห้องสอบสวนเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

"อะไรของพวกคุณเนี้ย ผมเริ่มงงแล้วนะ หมวดชาติมีใครยืนยันได้ไหมว่าคุณ
อยู่บนโรงพักตลอด" ผู้กองชัย เริ่มใช้น้ำเสียงที่จริงจัง

"ไม่มีคับ ผมอยู่ในห้องคนเดียว ไม่ได้ออกไปไหนเลย"

"อืม...งั้นจ่าปอนด์ เมื่อกี้จ่าบอก ว่าเห็นหมวดชาติ แวะคุยกับลุงโชคใช้ไหม
ช่วยไปตามลุงโชค มาหน่อยได้ไหม"

"ตอนนี้ คงไมได้หรอกคับ ลุงแกกลับไปตั้งแต่บ่ายแล้ว"

ในขณะนั้นเอง ข้างนอกห้องสอบสวน ก็มีเสียงแตกตื่นกันใหญ่

"ข้างนอก มีอะไรอีกว่ะ จ่าสมิง(พนักงานสอบสวน) ไปดูหน่อยซิ" ผู้กองชัยสั่ง

5นาทีถัดมา

จ่าสมิงเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ผู้กองคับ "ลุงโชคตายแล้วคับ"

"ลุงโชคตายแล้วหรอ ตอนกลางวัน ผมยังกินก๊วยเตี๋ยว ของร้านแก อยู่เลย"
จ่าปอนด์พูดด้วยความตกใจ

"อะไรกัน ตายยังไง โดนฆ่าอีกแล้วหรอ" ผู้กองชัยถาม

"ไม่ได้โดน ใครฆ่าคับ แกช๊อคยาบ้าตายคับ"

"ยาบ้าหรอ คนขายก๊วยเตี๋ยว ที่ร้าน แทบไ่ม่มีคนเข้า อย่างลุงโชค
จะเอาเงินที่ไหนไปซื้อยามาเสพ ว่ะ"

"ยังไม่หมดคับ ตำรวจของเรารายงานว่า ขณะไปตรวจบ้าน
ลุงแกเจอ ยาบ้าหลายพันเม็ดเลยคับ"

"หลายพันเม็ดเลยหรอ"

"ถึงว่า คนขายก๊วยเตี๋ยวที่เปิดร้าน แค่วันละสามชั่วโมง สิบโมงเช้าถึงบ่าย ลูกค้าก็มีแต่
ตำรวจไม่กี่คน แต่ร้านไม่เจ๊งซักที ที่แท้ก็เปิดร้าน บังหน้าธุรกิจค้ายา นี่เอง"
หมวดชาติ พูดแทรกขึ้นมา

"สรุปได้เร็วดี นะหมวด" ผู้กองชัยพูดขึ้น

"จ่าปอนด์คุณลองนึกใหม่ ดีๆนะ ว่าใครกันแน่ที่ใช้ให้คุณไปลาดตระเวน  คุณยิ่งชอบจำถูกๆผิดๆ อยู่ด้วย ไปถามคนในโรงพักได้เลย ผมยังไม่ได้ออกไปไหน ตั้งแต่เช้า" หมวดชาติพูดขึ้น

".......ไม่รู้สิ แต่ผมจำได้นะว่ามีคนสั้งผมไป ไม่งั้นผมจะไปทำไม
กำลังนั้งดูมวยสนุกเลย แต่แน่ใจนะว่าคุณหมวดเป็น คนสั้งผมไป"

"'งั้น จ่าสมิง คุณไปสอบถาม คนในโรงพักซิ ว่าเห็นหมวดอยู่ในห้องทั้งวันหรือป่าว"
ผู้กองชัยออกคำสั่ง

5นาทีต่อมา...

"ผู้กองคับ คนในโรงพักทุกคนยืนยันว่า ไม่เห็นหมวดออกจากห้อง ไปไหนเลยคับ"

"เป็นไปได้ยังไง แล้วใครเป็นคนมาสั่งผม" จ่าปอนด์เริ่มมีเหงื่อไหลออกมา

"คิดให้ดีนะจ่า บิดเบือนคำให้การ มันมีความผิดนะ"

"คุณคิด ว่าผมโกหกหรอ ผมจะทำไปเพื่ออะไรหละ"

"จ่าปอนด์ คุณอาจ เป็นคนร้ายก็ได้ คุณจะไปที่นั้นเพื่อฆ่าเสี่ยเชิด แล้วรอให้มีคนมาซื้อของ
แล้วคุณก็โยนความผิด ให้เค้าก็ได้"

"จะบ้าหรอ...นี่หมวดกล่าวหาผมหรอ" จ่าปอนด์พูดด้วยน้ำเสียง เคร่งเครียด

"แค่ ตั้งข้อสันนิฐานไง อย่าลืมสิเราห้ามตัดทุกอย่าง ที่มันมีความเป็นไปได้"

"พอๆ..หยุดทั้งคู่ ผมจะบ้าตายแล้วนะ นอกจากจะจากเรื่อง ปัญหายาเสพติดในชุมชน ยังต้องมาเจอคดีฆาตรกรรมบ้าๆ แบบนี่อีกหรอเนี่ย ชุมชนนี่มันอะไรกัน" ผู้กองชัยพูดด้วยความเครียด

เสียงเปิดประตูดังขึ้น

ขออนุญาติคับท่าน ผลตรวจลายนิ้วมือบนมีด ที่ส่งไปให้ฝ่ายพิสูจหลักฐาน ออกมาแล้ว
"พบว่าตรงกับลายนิ้วมือของ ผู้ต้องสงสัยคับ"

"เกือบลืมไปเลยว่ามีแก อยู่ในห้องนี้" หมวดชาติพูดขึ้น

"อะไรอีกว่ะ กูปวดหัวไปหมดแล้วเนี้ย"

"ผมว่าวันนี้ เราพอแค่นี้เถอะคับผู้กอง นี่ก็จะสี่ทุ่มแล้วนะคับ" จ่าสมิงพูดขึ้น

"อืม..กูก็ว้าแบบนั้นแหละ ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว"

"แล้วผมหละคับ ไปได้ยัง" ผู้ต้องสงสัยพูดขึ้น

"จะบ้าหรอ หลักฐานมันมัดตัวแกขนาดนี่ เอาไปขังไว้ก่อน"

หลังจากจ่าปอนด์ กับ หมวดชาติ กลับไปบ้าน ผู้กองชัยก็เรียกจ่าสมิงมาพบ

"จ่า วันนี่จ่าอยู่เวนใช้ไหม"

"ยันเช้าเลยคับ"

"จากประสบการ์ณที่ผมดูหนังแนวสืบสวนมาทั้งชีวิต ผมว่า ผมว่าคดีนี้มันแปลกๆ ทั้งเรื่อง ของจ่าปอนด์ ที่ไปที่เกิดเหตุได้รวดเร็ว และ หมวดชาติ ที่ตั้งแต่ได้ข่าวการตายของลุงโชค สีหน้าก็เปลี่ยนไป แถมยังคิดอะไรได้รวดเร็ว หยั่งกับพูดตามสคริป ทั้งๆที่ตอนแรกดูจริงจังมาก"

"ว่าก็ว่าอย่างนั้นแหละ ว่าแต่ผู้กองเรียกผมมาทำไมหละคับ"

"ในคดีนี้ผมสงสัยหมวดชาติที่สุด เพราะตอนได้ข่าวลุงโชคตาย ดูสีหน้าหมวดไม่ตกใจอะไรเลย แล้วคืนนี้ หมวดชาติ ไปดูบอลที่ร้านเหล้า แปลว่าที่บ้านตั้งแต่ ห้าทุ่มถึงตีหนึ่ง จะไม่มีคนอยู่ คุณกับผมต้องไป สำรวจบ้านหมวดชาติกัน"

"จะเอาแบบนั้นจริงหรอคับ แบบนี้ผิดกฎหมายนะคับผู้กอง"

"แกมไม่เคยดูหนังสืบสวนหรอว่ะ เวลาพระเอกเล่นผิดกฎทีไร สืบได้เรื่องทุกที"

"งั้นจัดไปคับ ผู้กอง"

เพิ่งเขียนได้แค่นี้ อะคับ อยากรู้ว่าต้องปรับปรุงอะไร เพราะรู้สึกว่าเขียนไปมันแปลกจากชาวบ้านจังว่ะ