และแล้วตะวันกับจ่าชิตก็ได้เจอกับอ่องแล ชายหนุ่มวัยยี่สิบปี ผู้ที่มีหน้าตาคมสัน คางเป็นเหลี่ยมรับกับหน้าผากกว้างและจมูกโด่งแหลม หน้าตาของเขาดูไปแล้วไม่ค่อยเหมือนกับผู้คนในเผ่าเดียวกันสักเท่าไหร่ รูปร่างแม้ไม่สูงใหญ่มากนัก ถ้าเทียบกับตะวันซึ่งมีความสูงระดับนายแบบ แต่ก็ล่ำสันไปด้วยมัดกล้ามแสดงออกถึงความแข็งแรงของร่างกาย แต่ก็ยังน้อยกว่าจ่าชิตที่มีกล้ามเป็นมัด ๆ ตามแบบฉบับของผู้ชายที่ชอบออกกำลังกายในฟิตเนส
ชายหนุ่มทั้งสองตามลุงคะยิ่นกลับมาที่บ้านของแก และพบกับอ่องแลซึ่งนั่งรออยู่ที่แคร่ใต้ถุนบ้าน มีข้องใส่ปลาวางอยู่ทางด้านข้าง

“อ่องแลไปหาปลาเพิ่งกลับมา โชคดีที่คราวนี้ไม่เข้าป่าไปอีก ไม่งั้นพวกนายก็คงไม่ได้เจอหน้าลูกชายของลุงหรอก”

แกเดินไปหาลูกชาย ซึ่งตอนนี้ทั้งตะวันและจ่าชิตรับรู้แล้วว่า อ่องแลเป็นเพียงลูกชายบุญธรรม ไม่ใช่สายเลือดอันแท้จริงของลุงคะยิ่น

“เอ็งจำนายจ่าได้ไหม อ่องแล เขาเคยมาที่บ้านเราเมื่อเกือบสิบปีก่อน”

อ่องแลมองดูจ่าชิตและตะวัน เขายิ้มออกมา พยักหน้าว่าจำจ่าชิตได้ และมองหน้าตะวันนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง

“คนนี้เขาชื่อนายตะวัน เป็นเพื่อนกับนายจ่า”

ลุงคะยิ่นบอกลูกชายอีก อ่องแลยิ้มให้ตะวัน เขาจึงเข้าไปตบบ่าทักทายเบา ๆ

“พูดน้อยตามเคยนะเรา” จ่าชิตนั่งลงเคียงข้างกับอ่องแล โอบไหล่ไว้อย่างสนิทสนมกัน

“เมื่อก่อนยังเป็นเด็กน้อยคอยวิ่งตามผมไปตั้งแค้มป์ในป่าอยู่เลย ดูเดี๋ยวนี้สิ ตัวสูงใหญ่กว่าผมเสียอีก ได้ปลามาหลายตัวไหมล่ะ ไอ้น้อง”

“ได้มาบ้างครับ นายจ่า เดี๋ยวผมจะเอาไปทำต้มยำให้กินนะครับ” น้ำเสียงของอ่องแลฟังดูทุ้มกังวาน แต่ต่ำลึกอยู่ในลำคอ

“ไปเอาข้าวในยุ้งใส่กระสอบใบเล็กให้นายจ่าเขาไปด้วย แล้วมานั่งลงตรงนี้ก่อน พ่อมีเรื่องจะหารือกับเอ็ง”

ลุงคะยิ่นบอก อ่องแลไม่ว่าอะไร ลุกไปทางยุ้งข้าวเพื่อเอาข้าวมาให้แก่นายจ่าของพ่อ ครู่เดียวก็หิ้วกระสอบใส่ข้าวใบย่อม มาวางไว้ใกล้กับตัวของจ่าชิต

“ขอบคุณลุงมากนะครับ” จ่าชิตยกมือไหว้ลุงคะยิ่น แกรีบยกมือรับไหว้ 

“ข้าวเล็กน้อยเท่านี้เอง เทียบไม่ได้กับที่ผมต้องขอฝากฝังเจ้าอ่องแลมันไว้กับนายจ่า อ่องแลน่าจะพอช่วยเหลือนายจ่ากับนายตะวันได้บ้าง มันชำนาญทางในป่า”

ได้ยินคำพูดของพ่อ หนุ่มกะเหรี่ยงมีสีหน้าที่เรียบขรึมลง แต่เขาก็ไม่ได้โต้แย้งอะไรออกมา

“ท่าทางอ่องแลจะไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ ที่จะไปกับพวกผมนะครับ ลุงคะยิ่น”

ตะวันซึ่งสังเกตเห็นท่าทีแบบนั้นของอ่องแล จึงเปรยออกมา

“ไปช่วยนายจ่าเขาก่อนเถอะ ทางนี้ให้เป็นหน้าที่ของพ่อเอง เอ็งก็เข้าใจสภาพในหมู่บ้านของเราตอนนี้ดีนี่ กินข้าวปลาเสร็จก็เตรียมข้าวของได้เลยนะ เอาย่ามของพ่อไปด้วย ของใช้ในป่าอยู่ในนั้นทั้งหมด”

ลุงคะยิ่นหันมาพูดกับลูกชาย คล้ายจะขอร้องอยู่ในที อ่องแลไม่ได้ว่าอะไรอีกตามเคย เขาเหลียวมองหาข้องใส่ปลา แล้วถือเดินไปทางครัวไฟหลังกระท่อม

ติดตามเรื่องราวต่อจนจบตอนสมิงจ้าวได้ที่ลิ้งค์นี้ค่ะ  https://youtu.be/o7tTo9xA3mU

ขอฝากคลิปนายฮ้อยผจญมนตร์เขมรที่เป็รการ์ตูนแอมมิเนชั่นไว้ด้วยนะคะ