สาธิต พยายามหาทางที่จะออกมาข้างนอกห้อง เพื่อที่จะอยากเจอกับ จีรวัธน์  เพราะด้วยความเป็นห่วง อยากรู้เธอไม่สบายเป็นอะไร ที่สนามหญ้าของโรงพยาบาลเขาสะดุดตา กับหญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่คนเดียว
ใช่จี..จริงๆด้วย  เขาอยากลุกไปหาเธอทันที แต่ตอนนั้นมีเจนจิราอยู่ด้วย จึงคิดหาหนทาง ที่จะอยู่เพียงสองคน
“เจน พี่หิวน้ำ ....”
“ ค่ะ  เดี่ยวเจน ไปเอามาให้ นะคะ ....”
เมื่อเจนจิรา เดินออกไป สาธิต พยายามเข็นรถของตัวเอง เข้าไปใกล้จีรวัธน์ แต่เขารู้สึกมันช้ามาก เขาตัดสินใจ พยายามยันตัวลุกขึ้น แต่เขายังเจ็บ จึงอุทาน ออกมาเบาๆ
“ โอ้ย....”  
จีรวัธน์ สะดุด กับน้ำเสียงนั้นทันที เธอหันไปเจอเขา สาธิต คนที่เธอคอยเป็นห่วง อยู่ตลอดเวลา เมื่อเห็นเขาเจ็บอยู่ตรงหน้า เธอรีบวิ่งไปเข้าประคองเขาทันที ทั้งสองสบตากัน อย่างห่วงหาอาทรณ์กัน

“คุณเจ็บตรงไหนมั้ย  ....” จี ถาม ด้วยสายตาและน้ำเสียงที่สั่นเครือ ที่เป็นห่วงของ จีรวัธน์  ทำให้สาธิตอยากจะปลอบใจเธอมากกว่าเพราะรู้สึกได้ว่าเธอห่วงเขาเหลือเกิน  มือของสาธิตที่แค่ประคองไว้ เขาเผลอโอบกอดเธอดึงเธอเข้ามาใกล้ อยากบอกว่า ว่าไม่ต้องห่วงเขา จีรวัธน์ รู้สึกได้ ถึงมือที่โอบกอดเธอแน่นขึ้น  เธอคุ้นเคยกับอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนี้ ที่คอยปลอบโยนเธอทุกครั้งที่เธอโดดเดี่ยว  และจีรวัธน์โหยหายมาตลอด  ทันใดนั้น

“ไอ้ธิต....แกดีขึ้นแล้วนี่….”
น้ำเสียงของ ชยันต์ แทรกดังขึ้นมา ทำให้ เขาสองคน ผงักออกจากกัน  

ชยันต์มองเห็นเหตุการณ์ตั้งแต่แรก  เขาไม่มั่นใจในความสัมพันธ์ของสองคนนี้  จี อาจจะอ่อนไหวและรักสาธิต แต่สาธิตเคยเกลียดจีมากจนเขาไม่แน่ใจว่า สาธิต อาจจะทำร้ายจีอีกครั้ง ถ้าเขาได้ความรักของจีไป  และทำลายมันทิ้ง จีจะเจ็บซ้ำขนาดไหนเขารู้สึกสงสารจี ขึ้นมาจับใจ จึงตัดสินใจ ด้วยการยุติไม่ให้เหตุการณ์ที่เขาคาดเดานั้นเกิดขึ้น
ขณะเดียวกันที่เจนจิรา เดินมาพร้อมกับขวดน้ำ สาธิต เมื่อเห็นชยันต์ มาใกล้ชิดจีรวัธน์ ก็ รู้สึกไม่พอใจ อีกครั้ง
“เจน... พี่อยากกลับเข้าห้อง  “ เจนได้แต่ทำหน้า งง  “ค่ะๆ พี่ธิต  “
จีรวัธน์ ได้ แต่มองตามด้วยสายตา ที่......เป็นห่วงและอยากจะดูแล สาธิตด้วยตัวเองเองมากกว่า