คือผมเป็นคนที่ชอบรำมาแต่เด็กแล้ว และมีครั้งหนึ่งผมเคยได้เป็นนางรำของโรงเรียน และผมก็อยากเป็นครูสอนนาฏศิลป์มากๆ และผมก็เคยคิดว่าไม่มีสิ่งใดสามารถมาขวางผมได้ จนวันหนึ่งพ่อกับแม่ผมเขาไม่อยากให้ผมเป็นครูโดยมีเหตุผลว่าผู้ชายที่ไหนจะมารำได้ เขาพยายามขัดผมตลอดตั้งแต่ไปบอกครูที่โรงเรียนว่าไม่ให้ผมเรียนนาฏศิลป์แล้วโดยมีข้ออ้างต่างๆมาตลอด จนผมย้ายจากเรียนนาฏศิลป์มาเรียนดนตรีไทยแทน แต่ผมก็ไม่เคยที่จะล้มเลิกความตั้งใจของผมเลย จนวันหนึ่งผมจบม.3 และผมได้ขอพ่อแม่ไปเรียนมหาวิทยาลัยนาฏศิลป์ต่างจังหวัด แต่พ่อกับแม่ของผมไม่ให้ผมไป เค้าบอกว่าเป็นห่วงไม่อยากให้ไปอยู่คนเดียว อันนี้ผมก็เข้าใจ แต่ต่อมาผมได้เข้าเรียนต่อชั้นม.4โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งในจังหวัดชลบุรี เพราะผมคิดว่าถ้าหากผมเรียนในสายนี้ผมอาจจะได้ใกล้ชิดกับดนตรีไทยและนาฏสิลป์ด้วย และในตอนนี้ผมได้อยู่ชมรมดนตรีไทยของโรงเรียน แต่ผมก็ยังอยากเป็นครูนาฏศิลป์อยู่จนบางครั้งผมแอบจำท่ารำมาซ้อมอยู่บ่อยๆ แต่ผมก็ไม่เคยจะรำได้สำเร็จเนื่องจากผมไม่ได้ต่อท่ารำจากครูผมเลยไม่รู้ว่าท่านี้ต้องทำอย่างไร ในเวลาว่างผมชอบดูโขน หรือการแสดงเกี่ยวกับดนตรีนาฏศิลป์ต่างๆ จนบางครั้งเวลาได้ยินเสียงดนตรีไทยผมต้องแอบรำอยู่เสมอ แต่ผมก็รำไม่เป็นหรอกครับรำมั่วๆของผมไปเพราะผมคิดว่ารำให้เราหายคิดถึงสิ่งที่เราอยากทำ และมีบ่อยครั้งที่ผมมักจะคุยกับพ่อแม่เรื่องเรียนต่อปริญญาในสาขานาฏศิลป์ แต่เขาก็มักจะว่าผมเสมอว่าไม่อยากให้เรียนและมีข้ออ้างต่างๆเช่น หากไปเป็นครูจะดูแลพ่อแม่อย่างไร สอบก็ยากคิดว่าจะสอบติดหรือ เงินเดือนครูก็น้อยจะพอเลี้ยงพ่อแม่หรือเปล่า เป็นต้น แต่ผมก็ไม่เคยคิดที่จะเปลี่ยนใจ แต่ตอนนี้ผมท้อมากเพราะนับวันพ่อแม่ผมยิ่งกีดกันผมกับการเรียนในสายนี้ ผมไม่รู้จะทำอย่างไรดีครับ
ปล.1 ในส่วนของดนตรีไทยผมก็รักเหมือนกันครับ โดยในใจของผมขอหากไม่ได้เรียนนาฏศิลป์ก็ขอให้ได้เรียนดนตรีไทยก็ได้
ปล.2 หากผมพิมพ์ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วย เนื่องจากกระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของผมครับ