ขออภัยนะครับ....ที่ลงซ้ำ
...ผมชอบผู้หญิงคนหนึ่ง..ผมได้บอกความไปในใจเเล้ว
.......เเต่ว่าเธอ...ให้สถานะเเค่เพื่อนอ่ะ.....ที่จริง
ผมก้อ"ไม่ได้หวังให้เธอมาชอบ"ผมหรอก....เเต่ว่า
การที่เราคุยกันคบกันก้ออยากได้ความชัดเจนบ้าง
....การที่ผมพยายามชวนเธอคุยตลอดๆ....กลัวว่า
เธอจะเบื่อ...จะรำคาญหรือลำบากใจในการตอบ
...การที่ผมพยายามจะทำอะไรอะไรให้....โดยไม่รู้ว่า
เธอต้องการหรือป่าว....
เเละดูเหมือนเธอจะเฉยๆๆกับทุกอย่าง
.....บ้างครั้งผมก้อสงสัย...ผมทำอะไรไม่ชัดเจน
ดูเหมือนคนไม่จริงจรังหรอ???
....ผมเลยเลิกคุยกับเธอ
ความจริง"ผมก้อผิดเองเเหละ"
ที่รีบร้อนในความสัมพันธ์ใหเร็วเกินไป....
..........เเม้จะเลิกคุย....เเต่ก้อไม่ได้เลิกรัก.....ยังห่วง
ยังคิดถึงตลอดเวลา
....ไม่เคยตัดใจได้....ความรู้สึกก้อไม่เคยเปลี่ยนเเปลง
จะเปลี่ยนไปก้อมีเเต่ความหวังนี่เเหละ
อันที่จริงในใจลึกๆๆก้ออยากกลับไปคุยเหมือนเดิมนะ
.....ก้อรู้นะการที่ไม่ยอมตัดใจ.....มันเหมือนคนที่กำลัง
"หลอกตัวเอง"หลอกตัวเองว่า....ไม่เป็นไร...ไม่เจ็บ
ไม่เหนื่อย....หลอกว่าตัวเองมีความสุขดีอยู่
......การที่ผมยังเก็บความทรงจำ....เก็บความรู้สึก
เก็บหัวใจไว้...ไม่ยอมเปิดใจ.....ไม่อยาก
เริ่มต้นใหม่.....มันดีมั๊ย??