ในโลกใบนี้จะมีคนแบบพวกเราอยู่ “มนุษย์ตรงต่อเวลา”
เมื่อมีนัดกัน เราจะไปก่อนเวลาเสมอตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงถึงห้านาที แล้วแต่ว่าการเดินทางนั้นมีโอกาสคลาดเคลื่อนได้มากน้อย
หรืออาจจะไปตรงต่อเวลาพอดีในกรณีที่ไม่ทันจริงๆ แต่จะไม่สายแน่นอน
กรณีที่สายของพวกเราคือมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันที่ป้องกันยากเกิดขึ้น เช่น อุบัตเหตุ ท้องเสีย โทรสับเสียไม่ปลุก รถเสีย แต่กรณีพวกรถติดมักไม่นับว่าไม่คาดฝัน เพราะส่วนใหญ่คาดการณ์ได้ตามช่วงเวลาหรือเทศกาล

แต่มนุษย์ที่เหลือ ซึ่งเป็นมนุษย์ส่วนใหญ่ มักจะมาสายเสมอ สำหรับในชีวิตผมนั้น
40% บางครั้งไม่สาย บางครั้งมาสายประมาณห้านาที บางครั้งก็เกินยี่สิบนาที
30% มาสายทุกครั้งที่นัด แต่ไม่เกินยี่สิบนาที
20% มาสายทุกครั้งที่นัด มากกว่ายี่สิบนาที แต่ไม่เกินสามสิบนาที
10% มาสายทุกครั้ง ส่วนใหญ่ครึ่งชั่วโมงถึงหนึ่งชั่วโมง นานๆ ทีก็สายกว่านั้น

ถามว่าพอเข้าใจพวกเขาไหม เท่าที่เข้าใจ พวกเขาก็คงจะคิดว่า
1.    ตรงเวลาไปก็มีคนสายอยู่ดี ไปสายนิดๆ หน่อยๆ ละกัน ไม่อยากรอนาน
2.    ก็กะเวลาแล้วว่าให้มาตรงเวลาแบบ “เป้ะๆ” ที่มาสายนี่คือไม่ตั้งใจจริงๆ
3.    กะเวลาให้ไปถึงตอนคนครบชัวๆ ก่อนละกัน ยังไงก็ยังไม่เริ่มทำงานหรือประชุมอยู่ดี
4.    ก็ตั้งนาฬิกาปลุกแล้ว แต่มันตื่นไม่ไหว เมื่อคืนนอนดึกก็จริง แต่ก็คิดว่าจะตื่นไหวนิ
สำหรับพวกเรา มันก็ชัดๆ อยู่แล้วว่าความคิดสี่ข้อดังกล่าวเป็นต้นเหตุให้ไปสาย ซึ่งเป็นสาเหตุที่สามารถ “ป้องกัน” ถ้าไม่คิดถึงแต่ตัวเอง ถ้าไม่เห็นแก่ตัว

บางครั้งก็เจอแบบชวนโมโหมากๆ ที่เคยเจอ เช่น
-    นัดกันแค่สองคน แต่ก็ยังมาสายครึ่งชั่วโมง แถมไม่ได้ติดต่อมาบอกเลยว่าจะสาย
-    ถึงเวลานัดแล้ว เห็นแล้วว่าเพื่อนมากันแล้ว ก็ยังออกไปซื้อของเซเว่นก่อนมาทำงาน

อยากถามเพื่อนๆ ที่เป็นมนุษย์ตรงเวลาเช่นกัน ว่ารู้สึกอย่างไรบ้างกับปัญหาพวกนี้ และจัดการกับปัญหาเหล่านี้อย่างไรบ้าง ทั้งการจัดการกับคนเหล่านั้น และจัดการกับตัวเองครับ

และอยากทราบความเห็นเพื่อนๆ ที่มาสายบ่อยๆ ว่าทำไมถึง “เลือก” ที่จะมาสาย คุณมีความคิดแบบสี่ข้อที่ผมเขียนมาไหม ถ้ามี งั้นคุณก็รู้แล้วว่าคิดแบบนั้นทำให้มาสาย แล้วทำไมยังคิดแบบนั้นอยู่

แท็กห้องหว้ากอด้วย เพราะคิดว่ากลุ่มเป้าหมายของกระทู้อยู่ในห้องหว้ากอเยอะครับ