เมื่อไม่นานมานี้เราได้ไปเข้าค่ายปรับพฤติกรรมมาแล้วเราไปคนเดียวในแก๊งเราไม่มีใครไปเลยไม่มีเพื่อน ที่ค่ายเขาก็จะจัดสีเหมือนจัดหมู่พวกเข้าค่ายลูกเสืออ่ะค่ะ พอมาวันที่2เขาให้คิดการแสดงของแต่ละสีคือคนในสีก็ให้เราเป็นคนคิดเรื่องเองแล้วที่นี้พอถึงเวลาแสดงเราทำหน้าที่บรรยายแล้วเรารู้สึกกลัวมากอ่ะกลัวว่าการแสดงจะแย่มั้ย เงียบไปมั้ย แล้วผลสุกท้ายมันก็แย่อย่างที่เราคิดค่ะทุกคนเงียบหมด มันจึงทำให้เรารู้สึกเฟลมาก เราก็พยายามพูดแก้สถานะให้มันไม่เงียบนะจนแสดงจบ แล้วพอมาวันที่3ซึ่งเป็นวันสุดท้ายเราโดนรุ่นพี่ที่คนหนึ่งมาถามว่า
รุ่นพี่: น้องเต็มมั้ย ถามจิง.
เรา: พี่ถามทำไมอ่ะ
รุ่นพี่: ก็มีคนเขาถามมา เพราะเห็นจากวันที่แสดงละคร
เรา: ไม่เต็มอ่ะ
เราตอบปัดไปเฉยๆ ทำไมอ่ะมันแปลกตรงไหนอ่ะ ทำไมถึงถามว่าเต็มมั้ย แล้วพอมาสักพัก ก็มีพี่อีกคนมาบอกว่าไป รร. หัดคุยกะคนอื่นบ้างนะอย่านั่งเงียบ ห๊ะ??? เราก็คุยนะแต่แค่บางทีรู้สึกพูดไปมันไม่มีใครฟังก็เลยเลือกเงียบดีกว่า พอมาอีกคนก็บอกว่าเราพูดมากไม่พูดดีกว่า นะ! เห็นม่ะ
พอพูดก็หาว่าพูดมากให้เงียบดีกว่า พอเงียบก็ให้ไปพูดกับคนอื่นบ้างนะ คือไรอ่ะ คือไม่เข้าใจมันแปลกหรอถามจิงที่พอเราได้พูดเราก็อยากจะพูดด้วยป่ะ
ในความคิดเรานะเว้ย ทำไมสังคมมันอยู่ยากจังว่ะ ต้องเป็นคนสนุกสนานหรอ?? ต้องรู้จักรุ่นพี่รุ่นน้องไว้ยังงั้นหรอ?? แล้วคือเราโดนบอกยังงี้บ่อยมากมันทำไมให้รู้ไม่ดีอ่ะ เหมือนไม่มีใครเข้าใจเราอ่ะ