**ฝากนิยายYเรื่องใหม่มาให้อ่านกันนะครับ ติ-ชมกันได้เลยนะครับ





....ตึ๊ง...ตึ่ง...ตึ๊ง...ตึง!!

...เสียงไลน์ดังขึ้นแบบไม่ยั้ง!! สร้างความรำคาญให้กับเจ้าของโทรศัพท์เครื่องนั้นจนต้องเงยหน้าขึ้นมาดูว่าใครกันที่ส่งข้อความมาซ๊ะขนาดนี้ มือเรียวสวยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูข้อความ!!

:กิมๆ:

:อยู่ไหนเนี่ย:

:ไปเขียนใบสมัครชมรมค่ายอาสากัน:

:ฟ้ารออยู่หน้าคณะนะ:

"เฮ้อ!!!"..เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมาหลังจากที่อ่านข้อความในไลน์จบ เค้าไม่ได้ตอบไลน์เพื่อนกลับไป!! แต่เก็บของแล้วก็เดินไปหา"ฟ้า"เพื่อนของเค้าที่หน้าคณะ

กิม ระพีพรรณ:นักศึกษาปีหนึ่งหน้าใสจากภาควิชาอุตสาหกรรมอาหาร คณะอุตสาหกรรมเกษตร เค้ารักความเงียบสงบ ชอบธรรมชาติ ชอบทำอาหาร ไม่ค่อยพูด จนคนทั่วไปจะมองว่าหยิ่ง แต่จริงๆแล้วเค้าเป็นคนที่สนิทและผูกพันธ์กับคนอื่นได้ง่าย มีจิตใจอ่อนโยนมาก เป็นคนใจเย็น แต่ก็ขี้รำคาญนิดๆ ถ้านายกิมคนนี้โกรธใครหรือไม่พอใจอะไรขึ้นมาเมื่อไหร่ สังเกตุง่ายนิดเดียวนั่นคือ อาการ"คิ้วขมวด"

....กิม เดินมาจนถึงหน้าคณะ เขามองหา"ยัยฟ้า" เพื่อนสาวเพียงคนเดียวที่เค้าสนิทเพราะเรียนด้วยกันมาตั้งแต่อนุบาลจนเข้ามหาวิทยาลัยก็มาเรียนคณะเดียวกันอีก ด้วยอุดมการณ์ที่ชอบทำอาหารเหมือนกัน ฟ้าจึงเป็นเพื่อนผู้หญิงเพียงคนเดียวที่กิมสนิทและไว้ใจที่สุด!!

"อยู่ไหนเนี่ย" กิม โทรหาฟ้า เมื่อเค้ามาถึงหน้าคณะแล้วไม่เจอเพื่อนสาวอย่างที่นัดกันไว้

"เอ่อ!! กิม...กิมไปรอฟ้าที่ห้องชมรมค่ายอาสาเลยได้ป๊ะ เดี๋ยวฟ้าตามไป ขอเข้าห้องน้ำก่อนนะจะไหลแล้ววว!!" เสียงเพื่อนสาวตอบกลับมา

"โอเคๆ ตามมาเร็วๆนะ" กิมบอกยัยฟ้าแล้วก็วางสาย พร้อมกับคิ้วที่ขมวดนิดหน่อยบนใบหน้า แสดงถึงความไม่พอใจเล็กๆ

....แล้วเด็กหนุ่มก็เดินไปที่ห้องชมรมค่ายอาสา ซึ่งเป็นชมรมที่ขึ้นอยู่กับคณะเกษตร แต่คณะที่กิมเรียน คือคณะอุตสาหกรรมเกษตร ซึ่งทั้งสองคณะเรียนบนตึกเดียวกันแต่แบ่งกันอยู่คนละฟากข้างของตึกแล้วก็ยังเป็นคณะไม้เบื่อไม้เมากันอีกด้วย กิมเคยได้ยินรุ่นพี่เล่าให้ฟังว่า เมื่อก่อนนักศึกษาสองคณะนี้ต่อยตีกันประจำเลย!! เพราะสีเสื้อชอร์ปที่ต่างกัน ของคณะเกษตรจะเป็นสีเทา
ส่วนของคณะอุตสาหกรรมเกษตรจะเป็นสีแดงเลือดนก จึงสังเกตุได้ง่ายมาก ถ้าหากมีเสื้อชอร์ปสีแดงเลือดนกเดินหลงไปทางฝั่งของเสื้อชอร์ปสีเทาเกษตรหล่ะก็เป็นต้องมีเรื่องกันทุกครั้งไป นักศึกษาทั้งสองคณะนี้จึงต้องระวังตัวกันเป็นพิเศษ!!

....แต่ด้วยความที่กิม คิดว่าแค่ไปเขียนใบสมัครชมรมค่ายอาสา คงไม่มีปัญหาอะไรหรอก!! เด็กหนุ่มจึงเมินที่จะถอดเสื้อชอร์ปสีแดงเลือดนกนั้นออก เค้าเดินมาถึงอาคารชมรมค่ายอาสา กิมเงยหน้ามองป้ายเพื่อความแน่ใจแล้วก็เดินขึ้นบันไดไป!!

"เฮ้ยชอร์ปแดงมา" เสียงคนตะโกน กิมหันไปมองก็เห็นว่ามีชอร์ปเทากลุ่มหนึ่งชี้มือมาทางเค้าแล้วก็กำลังวิ่งมาหาเค้าด้วย ด้วยความตกใจ!! เด็กหนุ่มก็เลยวิ่งขึ้นบันไดไปชั้นสอง แล้วทันใดนั้นก็มีมือมาดึงตัวเค้าเข้าไปในห้องๆหนึ่งแล้วก็ปิดประตู....ตอนนี้เด็กหนุ่มตกอยู่ในอ้อมกอดของใครก็ไม่รู้!!

...กิม รู้สึกอึดอัดกับอ้อมกอดนั้น ก็เลยพยายามเอามือมาแกะท่อนแขนที่กอดเค้าออก แต่อ้อมกอดนั้นกลับรัดแน่นขึ้นมาอีก เด็กหนุ่มจึงหันไปเพื่อจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ว่าก็ถูกนิ้วชี้ยาวเรียวนั้นปิดปากเอาไว้!!

"เงียบก่อนได้มั๊ย อยากเจ็บตัวหรอ" เจ้าของอ้อมกอดนั้นเอ่ยปากบอกกิม ด้วยน้ำเสียงที่เบาเหมือนกลัวใครจะได้ยิน!!

....เสียงพวกที่ตามกิมมายังดังอยู่ข้างนอก ซักพักก็เงียบหายไป นี่ถ้าเด็กหนุ่มไม่วิ่งขึ้นมาแล้วมีเจ้าของอ้อมกอดนี้มาช่วยไว้ เค้าก็คงไม่รู้ชะตากรรมตัวเองเหมือนกันว่าจะต้องเจอะเจอกับอะไรบ้าง!!

"พวกนั้นไปแล้วมั้ง เลิกกอดได้ละ" กิมเอ่ยปากบอกเจ้าของอ้อมกอดนั้น พลางเอามือแกะอ้อมแขนนั้นออกจากตัวเอง!!พร้อมกับหน้านิ่วคิ้วขมวด ฝ่ายตรงข้ามก็ยอมเอาแขนออกไปโดยดี!!

"คิดไงว๊ะ ถึงกล้าใส่ชอร์ปขึ้นมาบนตึกนี้เนี่ย" อีกฝ่ายหนึ่งเอยปากถามกิม

"ก็ไม่รู้ว่าจะดุขนาดนี้นี่!!"

"คนนะเว๊ย ไม่ใช่หมา"

"อือ!! ไงก็ขอบใจมากนะที่ช่วยเราไว้" กิมบอกนายคนนั้น

"อือ..ไม่เป็นไร เออ!!แล้วนายมาทำไรบนตึกนี้อ่ะ"

"มาสมัครชมรมค่ายอาสา"

"ฮ่าๆ บอบบางอย่างนายนี่อ่ะนะจะไปค่ายอาสา ไม่รอดหรอก กลับไปเหอะอย่าสมัครเลย" นายคนนั้นพูดแล้วก็หัวเราะ

"จะสมัครใครจะทำไม" เด็กหนุ่มพูดตอบเจ้าของเสียงหัวเราะนั้น แล้วก็เงยหน้าขึ้นไปมองคนที่ช่วยเค้าไว้ !! กิม...เจอกับสายตาที่มองเค้าอยู่ สายตานั้นนิ่ง เย็นชา จนดูหน้ากลัวสำหรับเค้าในตอนนี้!!

"เอ่อ!! นายชื่อไรอ่ะ" กิมตัดสินใจถามชื่อนายคนนั้นเพื่อลดความกลัว!!

"เราชื่อคิม"

คิม คิมห์กวี: เด็กหนุ่มปีหนึ่งสุดเกรียนจากคณะเกษตร โดดเด่นด้วยรูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าคมเข้มโดยเฉพาะคิ้วที่เข้มได้ใจ พร้อมกับดวงตาสีดำคม ที่พร้อมจะสะกดคนอื่นได้ทุกเมื่อ!! คิม เป็นคนเฮฮา เข้ากับคนอื่นได้ง่าย ชอบกวนชอบแกล้ง อารมณ์ดี เค้าได้รับฉายาจากเพื่อนๆว่า"ลิเกปากหมา" ด้วยใบหน้าหล่อคมที่ใครๆต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเหมือนพระเอกลิเก
แต่คิมกลับไม่ชื่นชอบกับฉายาที่ได้รับมาเท่าไหร่!! คิมกำลังตามหาหัวใจของเค้า ที่จะมาเติมเต็มและไปด้วยกันได้กับนิสัยเกรียนๆของเค้า และแน่นอน...คนๆนั้นต้องไม่ใช่"ผู้หญิง"

...เสียงโทรศัพท์ของกิมดังขึ้น ยัยฟ้าโทรมา บอกว่าอยู่ที่ห้องชมรมแล้ว!!

"เอ่อ!!เพื่อนเรามาถึงห้องชมรมแล้วอ่ะ ออกไปกันเถอะ" กิมบอกนายคิม

"อือ..งั้นเดี๋ยวเราพานายไปห้องชมรมเอง พอดีเราก็อยู่ชมรมนั้นเหมือนกัน แต่ว่าตอนนี้นายถอดชอร์ปออกก่อนดีกว่า เอามาฝากเราไว้จะได้ไม่มีปัญหาอีก"

...กิม ถอดเสื้อชอร์ปของตัวเองออกแล้วก็ส่งให้กับคิม แล้วทั้งสองก็พากันออกจากห้อง นายคิมพากิมเดินไปจนถึงห้องชมรม!! ยัยฟ้ากับเพื่อนๆคณะเดียวกับกิมอีกสองสามคนกำลังนั่งเขียนใบสมัครกันอยู่!!

"กิม ไปไหนมาเนี่ย มาๆเขียนใบสมัครเลย ฟ้าเอามาให้ละ เร็วๆ"

"ยึดไว้ก่อนนะเดี๋ยวคืนให้"นายคิมกระซิบบอกกิมแล้วก็เดินถือเสื้อชอร์ปสีแดงเลือดนกของกิมเข้าไปในห้องชมรม เด็กหนุ่มได้แต่มองตามเจ้าของร่างสูงโปร่งชอร์ปเทาคนนั้นเดินถือเสื้อชอร์ปของเค้าเข้าไปในห้องชมรม คิ้วของเค้าเริ่มขมวดเข้าหากันด้วยความไม่สบอารมณ์อีกครั้ง!!

"คิ้วขมวดอีกแล้ว ใครทำอะไรให้เนี่ย โกรธฟ้าหรอกิม ขอโทษน๊า" ยัยฟ้าเข้ามาอ้อนเด็กหนุ่มเมื่อเห็นเพื่อนสนิทหน้านิ่วคิ้วขมวด พร้อมกับเอาใบสมัครมาวางไว้ให้ตรงหน้า กิมนั่งเขียนใบสมัครคนเดียวเงียบๆ

"นายชื่อไรอ่ะ เมื่อกี้ก็ไม่ได้ถาม" เสียงใครคนหนึ่งถามกิม ก่อนที่เจ้าของเสียงนั้นจะทอดร่างลงมานั้งกับพื้นข้างๆตัวเค้า

"ระพีพรรณ" กิมตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ตายังคงจดจ่ออยู่กับการเขียนใบสมัคร

"ชื่อเล่นดิว๊ะ จะได้เรียกง่ายๆ"

"เพื่อนเราคนนี้ชื่อปลากริม เรียกกิมเฉยๆก็ได้นะ" เสียงยัยฟ้าตอบแทนเค้าซ๊ะแล้ว

"อ่อๆ ปลากริม ชื่อเหมือนขนมเลยเนอะ ฮ่าๆ"

"ตลกตรงไหนเนี่ย คิม" กิมหันไปถามนายคิม

"ก็...ป่าวๆ ไม่ตลกหรอก แต่แปลก!! อ่ะเอาชอร์ปแดงมาคืน แล้วทีหลังก็จำไว้ด้วยนะว่าอย่าใส่มาทะเล่อทะล่าบนตึกนี้อีก!! เดี๋ยวจะหาว่าคิมห์กวีไม่เตือนนะครับ" นายคิมพูดกับกิมพร้อมกับสีหน้ายียวนกวนประสาท!!แล้วก็ลุกไปจากตรงนั้น....เด็กหนุ่มได้แต่ส่ายหัวกับการกระทำทะเล้นๆของฝ่ายตรงข้าม


....หลังจากที่พวกกิมเขียนใบสมัครเสร็จเรียบร้องแล้ว ก็เอาใบสมัครไปส่ง รุ่นพี่ที่มารับใบสมัครบอกให้พวกเค้าคอยตามข่าวที่จะติดไว้หน้าบอร์ดข้างๆตึกชมรม ซึ่งกิจกรรมของชมรมค่ายอาสาจะมีมาเรื่อยๆ ไม่จำเป็นต้องไปทำค่าย อาจจะแค่ไปเลี้ยงอาหารกลางวันเด็กๆตามสถานพักพิงเด็กกำพร้า หรือไปอ่านหนังสือให้เด็กตาบอดฟัง อะไรประมาณนี้!!

...แล้วกลุ่มของกิมก็พากันเดินลงจากตึก แยกย้ายกันกลับหอใครหอมัน ยัยฟ้าเพื่อนของกิมอยู่หอใน แต่ว่าตัวเค้าเองอยู่หอนอก ก็เลยแยกกับยัยฟ้า เด็กหนุ่มเดินกลับหอคนเดียว

"ขนมปลากริมๆ" เสียงเรียกเค้ามาจากด้านหลัง กิมเริ่มคิ้วขมวดอีกแล้ว เพราะเค้าจำเสียงได้ว่าเป็นเสียงนายคิมสุดเกรียนนี่เอง!!

....แล้วก็ใช่จริงๆ นายคิมปั่นจักรยานมาหยุดอยู่ตรงหน้าเค้าแล้วตอนนี้!!

"จะไปไหนครับคุณขนมปลากริม" นายคิมเริ่มบทสนทนาสุดเกรียนพร้อมกับสีหน้ายียวนกวนประสาท

"เรียกชื่อยาวแบบนี้ไม่เหนื่อยหรอ" กิมถามนายคิมด้วยสีหน้าราบเรียบ เพราะไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นัก!!

"อ่ะๆ เรียกกิมก็ได้ จะบอกได้ยังว่าจะไปไหนเนี่ย"

"กลับหอ" กิมตอบนายคิม แล้วก็เดินต่อ นายคิมก็ปั่นจักรยานตามเค้ามาติดๆ

"ซ้อนท้ายเราดิ เดี๋ยวไปส่ง หอไหนอ่ะ" นายคิมถามเค้า

"ไม่เป็นไร เดินกลับเองได้"

"อย่าดื้อได้ป่าวว๊ะ บอกให้ซ้อนก็ซ้อนดิ หอไหนบอกมา" นายคิมเริ่มอารมณ์เสียกับท่าทีเฉยชาของกิมซ๊ะแล้วหล่ะ!!

"เอ้า!! พูดไม่รู้เรื่องหรอเนี่ย ซ้อนดิ เร็วๆ" นายคิมหันมาเร่งกิม เค้าก็เลยจำใจขึ้นไปซ้อนท้ายนายคิม

"แค่นี้ต้องอารมณ์เสียด้วย" กิมบ่นพึมพัมๆ

"อะไรนะ พูดไรอ่ะ" นายคิมถามกิม

"ป่าวๆ เราอยู่หอเจแปนอ่ะ"

"เฮ้ย!!จริงดิ หอเดียวกันเลย ตึกไหนอ่ะ" นายคิมถามกิม ในขณะที่ตัวเองก็ปั่นจักรยานอยู่

"ตึกมิสุอ่ะ"

"ป๊าบเข้าให้ ตึกเดียวกัน!!" นายคิมพูด...แต่หารู้ไม่ว่า สีหน้าของคนที่นั่งซ้อนท้ายเค้าอยู่ กำลังบ่งบอกถึงอาการเซ็งสุดๆ

....อาจจะเป็นเรื่องบังเอิญที่ทั้งกิมและคิมอยู่หอเดียวกัน ไม่แปลกที่ทั้งสองคนจะไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อนเพราะต่างคนก็เพิ่งจะย้ายเข้ามาอยู่หอนี้ได้ไม่กี่วันเอง เพื่อเริ่มชีวิตของการเป็นนักศึกษาชั้นปีที่หนึ่ง!!

....คิมปั่นจักรยานพากิมมาจนถึงหอ แล้วทั้งสองคนก็เดินขึ้นหอพัก"ตึกมิสุ"ซึ่งภาษาญี่ปุ่นแปลว่าน้ำ แล้วความบังเอิญที่สองก็เกิดขึ้นเมื่อทั้งสองคนอยู่บนชั้นเดียวกันคือชั้นที่สาม แต่ว่าห้องของทั้งสองคนไม่ได้ใกล้กันเลยโดยมีห้องๆหนึ่งคั่นกลางเท่านั้น นี่คือสิ่งที่กิมพอใจอยู่นิดๆ!!เพราะอย่างน้อยก็ไม่ได้อยู่ห้องตรงข้ามกันหรือห้องติดๆกัน!!

"ขอบใจนะที่มาส่ง" กิมหันไปขอบใจนายคิมที่เดินมาส่งจนถึงหน้าห้องของเขา

"ด้วยความยินดีครับ ขนมปลากริมของผม" นายคิมพูดตอบด้วยสีหน้ายียวนตามสไตล์

"เป็นของมันตั้งแต่เมื่อไหร่ว๊ะ" กิมพึมพัมๆกับตัวเองแล้วก็เปิดประตูจะเข้าห้อง

"ทุ่มนึงเจอกันนะ เดี๋ยวมาเคาะห้อง" นายคิมบอกเค้าแล้วก็เดินหันหลังกลับไปห้องตัวเอง

"เดี๋ยวก่อน!!! ทุ่มนึง นายจะไปไหนอ่ะ" กิมถามนายคิม

"ไปกินข้าวไง หรือจะให้กินขนมปลากริมหล่ะ" นายคิมตอบแล้วก็เปิดประตูเข้าห้องตัวเองไป

....เหลือแต่เด็กกิม ที่ยืนอยู่แบบ งงๆ คิ้วเริ่มขมวดอีกครั้ง นี่เราต้องออกไปกินข้าวกับไอ้คิมเกรียนนี่หรอเนี่ย!! ข้าวจะอร่อยมั๊ยหล่ะ นี่ถ้าไม่ติดที่นายคิมช่วยไว้เมื่อตอนบ่ายนะ อย่าหวังเลยว่าจะไปกินข้าวกับคนเกรียนๆแบบนี้อ่ะ!!....กิมถอนหายใจแล้วก็เปิดประตูเข้าห้องไป!!