ไม่ใช่เพียงสาเหตุเดียวว่าให้คนเข้าใจผิดเช่นว่า ถ้าผินตายแทน จะได้เข้าใจว่าเป็น แม่สลวย อย่างเดียวเท่านั้น
...ลองคิดในมุมกลับว่า สมมติถ้าคุณสร้อยกับผินไม่ตาย เรือนปั้นหยาแค่ไหม้ ไม่มีใครตาย
ต่อให้ท่านหญิงหลงย้ายไปเรือนจางวางสม หม่อมต่วนก็ต้องตามจองล้างจองผลาญไม่จบไม่สิ้นอยู่ดี
...และนั้นอาจจะทำให้ท่านหญิงกับอนลไม่สามารถเจอกันได้ เพราะคุณสร้อยกับผิน เป็นคนที่ยึดมั่นในศักดิ์ของเจ้านายมาก ไม่มีวันยอมให้ท่านหญิงไปเป็นอุษา แม่ค้าขายขนมจีน ล่องแพอย่างแน่นอน ยิ่งคุณสร้อยเอง นั้นก็จะทำให้อนลกับท่านหญิงไม่สามารถมาลงเอยกันได้
เพราะหญิงทั้งคู่กับคนหัวเก่า ผินนี่ยังไม่เท่าไหร่ แต่คุณสร้อยที่เป็นนางข้าหลวงเสด็จป้า ไม่มีทางยอมให้อนลมาใกล้ได้กับท่านหญิงแน่นอน เพราะต้องยึดมั่นคำสั่งของเจ้านายเอาไว้ตราบชีวิต เผลอๆเธออาจจะเดินหน้าชนกับหม่อมต่วน ทวงศักดิ์ศรีท่านหญิง ไม่ยอมให้มาอยู่เรือนจางวางสมอย่างแน่นอน
หญิงหลงต่อให้รักอนลแค่ไหน แต่เพราะถูกเลี้ยงมาแบบให้ยึดศักดิ์ตัวเองเอาไว้ คงไม่ใจเด็ดจะแหวกขนบในยุคที่ยังไม่อนุญาตให้เชื้อพระวงศ์หญิง ลดฐานันดรตัวเองไปแต่งงานกับไพร่ได้ ไม่ใช่ท่านหญิงถือตัวอวดดี แต่เป็นการเลี้ยงดูที่ถูกสอนไม่ให้ทำตัวลดเกียรติตัวเอง หญิงหลงอาจจะไม่ได้ดูถูกความเป็นไพร่ของอนล แต่เธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ยังมีแม่กับยาย ที่หัวเด็ดตีนขาดยังไง ไม่ยอมให้หญิงหลงลดตัวไปแต่งกับอนลแน่
เพราะอย่างนั้นเมื่อท่านหญิงย้ายไปปากน้ำโพ คนที่ติดตามไปด้วยจึงไม่ค่อยใช่คนที่ยึดมั่นเรื่องศักดิ์ท่านหญิงนัก สมมติขืนให้ยายแข็งแรงติดตามไปด้วย หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่มีวันให้อนลเข้ามาขอความรักท่านหญิงแน่นอน (แม่สลวยกับจันยึดมั่นไม่เยอะมาก) เพราะงั้นบทจึงให้ยายไม่แข็งแรงด้วย จะได้ไม่ติดตามไป...รวมถึงไม่ให้คุณสร้อยกับผินรอดตาย เพราะถ้ารอดก็ติดตามท่านหญิงไปอีก ไม่ยอมให้อนลเข้าใกล้อีกเช่นเดิม ดังนั้นบทนิยายจึงต้องกำจัดตัวละครหัวเก่าที่เป็นอุปสรรคออกไป
เพราะคนหัวเก่าหลายท่านก็ไม่อาจไปเปลี่ยนความคิดได้ ไม่อาจใจกว้างได้เหมือนจางวางสม จึงอาจต้องทำให้คนหัวเก่าสิ้นบุญไปก่อน คนหัวใหม่จึงจะสามารถขับเคลื่อนเปลี่ยนแปลงสิ่งใหม่ๆได้
...เช่นเดียวกับเหตุผลที่ทำไมผู้เขียนถึงให้ชายวิสตาย เพราะถ้าชายวิสมีชีวิตอยู่ ก็ไม่มีวันยอมให้น้องแต่งกับไพร่แน่นอน หญิงหลงก็จะถูกพี่ชายจับคู่แต่งกับสุรคมอยู่ดี (แล้วแต่งกับสุรคมใช่จะสบาย ไม่รักก็เหนื่อย เจอแม่ผัวรังเกียจเรื่องข่าวลือ ไหนต้องระแวงว่าพี่สามี ท่านอธิป จะแอบมาตีท้ายครัวหรือเปล่า)
...ต่อให้บิดบทว่าชายวิสไม่ตาย และมีหัวเป็นฝรั่ง ไม่ถือเรื่องยศศักดิ์...บทมันก็จะไม่พีคพอที่จะบีบหัวใจคนอ่านคนดู ที่คนเขียนต้องการให้ชีวิตของหญิงหลงต้องมาลำบากมากขึ้นกว่าเดิม
นี่เป็นสิ่งที่ประทับใจเหมือนครั้งคุณหญิงวินิตาเคยเขียนเรื่อง มาลัยสามชาย ซึ่งเราอ่านไปก็วิเคราะห์ไป ว่าทำไมท่านถึงได้วางแผนการดำเนินตัวละครนั้นๆอย่างมีเหตุผล เป็นการเขียนนิยายอย่างมีระบบแบบแผน เหมือนวางสตอรี่บอร์ดเค้าโครงเรื่องตั้งแต่ต้นจนให้จบแบบไม่ออกทะเล จึงทำให้ท่านเขียนนิยายได้มีที่มาที่ไปอย่างที่รับได้
(เพชรกลางไฟ)(มีสปอลย์)พอเข้าใจว่าทำไมผู้เขียนถึงเลือกให้คุณสร้อยกับผินตาย
...ลองคิดในมุมกลับว่า สมมติถ้าคุณสร้อยกับผินไม่ตาย เรือนปั้นหยาแค่ไหม้ ไม่มีใครตาย
ต่อให้ท่านหญิงหลงย้ายไปเรือนจางวางสม หม่อมต่วนก็ต้องตามจองล้างจองผลาญไม่จบไม่สิ้นอยู่ดี
...และนั้นอาจจะทำให้ท่านหญิงกับอนลไม่สามารถเจอกันได้ เพราะคุณสร้อยกับผิน เป็นคนที่ยึดมั่นในศักดิ์ของเจ้านายมาก ไม่มีวันยอมให้ท่านหญิงไปเป็นอุษา แม่ค้าขายขนมจีน ล่องแพอย่างแน่นอน ยิ่งคุณสร้อยเอง นั้นก็จะทำให้อนลกับท่านหญิงไม่สามารถมาลงเอยกันได้
เพราะหญิงทั้งคู่กับคนหัวเก่า ผินนี่ยังไม่เท่าไหร่ แต่คุณสร้อยที่เป็นนางข้าหลวงเสด็จป้า ไม่มีทางยอมให้อนลมาใกล้ได้กับท่านหญิงแน่นอน เพราะต้องยึดมั่นคำสั่งของเจ้านายเอาไว้ตราบชีวิต เผลอๆเธออาจจะเดินหน้าชนกับหม่อมต่วน ทวงศักดิ์ศรีท่านหญิง ไม่ยอมให้มาอยู่เรือนจางวางสมอย่างแน่นอน
หญิงหลงต่อให้รักอนลแค่ไหน แต่เพราะถูกเลี้ยงมาแบบให้ยึดศักดิ์ตัวเองเอาไว้ คงไม่ใจเด็ดจะแหวกขนบในยุคที่ยังไม่อนุญาตให้เชื้อพระวงศ์หญิง ลดฐานันดรตัวเองไปแต่งงานกับไพร่ได้ ไม่ใช่ท่านหญิงถือตัวอวดดี แต่เป็นการเลี้ยงดูที่ถูกสอนไม่ให้ทำตัวลดเกียรติตัวเอง หญิงหลงอาจจะไม่ได้ดูถูกความเป็นไพร่ของอนล แต่เธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ยังมีแม่กับยาย ที่หัวเด็ดตีนขาดยังไง ไม่ยอมให้หญิงหลงลดตัวไปแต่งกับอนลแน่
เพราะอย่างนั้นเมื่อท่านหญิงย้ายไปปากน้ำโพ คนที่ติดตามไปด้วยจึงไม่ค่อยใช่คนที่ยึดมั่นเรื่องศักดิ์ท่านหญิงนัก สมมติขืนให้ยายแข็งแรงติดตามไปด้วย หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่มีวันให้อนลเข้ามาขอความรักท่านหญิงแน่นอน (แม่สลวยกับจันยึดมั่นไม่เยอะมาก) เพราะงั้นบทจึงให้ยายไม่แข็งแรงด้วย จะได้ไม่ติดตามไป...รวมถึงไม่ให้คุณสร้อยกับผินรอดตาย เพราะถ้ารอดก็ติดตามท่านหญิงไปอีก ไม่ยอมให้อนลเข้าใกล้อีกเช่นเดิม ดังนั้นบทนิยายจึงต้องกำจัดตัวละครหัวเก่าที่เป็นอุปสรรคออกไป
เพราะคนหัวเก่าหลายท่านก็ไม่อาจไปเปลี่ยนความคิดได้ ไม่อาจใจกว้างได้เหมือนจางวางสม จึงอาจต้องทำให้คนหัวเก่าสิ้นบุญไปก่อน คนหัวใหม่จึงจะสามารถขับเคลื่อนเปลี่ยนแปลงสิ่งใหม่ๆได้
...เช่นเดียวกับเหตุผลที่ทำไมผู้เขียนถึงให้ชายวิสตาย เพราะถ้าชายวิสมีชีวิตอยู่ ก็ไม่มีวันยอมให้น้องแต่งกับไพร่แน่นอน หญิงหลงก็จะถูกพี่ชายจับคู่แต่งกับสุรคมอยู่ดี (แล้วแต่งกับสุรคมใช่จะสบาย ไม่รักก็เหนื่อย เจอแม่ผัวรังเกียจเรื่องข่าวลือ ไหนต้องระแวงว่าพี่สามี ท่านอธิป จะแอบมาตีท้ายครัวหรือเปล่า)
...ต่อให้บิดบทว่าชายวิสไม่ตาย และมีหัวเป็นฝรั่ง ไม่ถือเรื่องยศศักดิ์...บทมันก็จะไม่พีคพอที่จะบีบหัวใจคนอ่านคนดู ที่คนเขียนต้องการให้ชีวิตของหญิงหลงต้องมาลำบากมากขึ้นกว่าเดิม
นี่เป็นสิ่งที่ประทับใจเหมือนครั้งคุณหญิงวินิตาเคยเขียนเรื่อง มาลัยสามชาย ซึ่งเราอ่านไปก็วิเคราะห์ไป ว่าทำไมท่านถึงได้วางแผนการดำเนินตัวละครนั้นๆอย่างมีเหตุผล เป็นการเขียนนิยายอย่างมีระบบแบบแผน เหมือนวางสตอรี่บอร์ดเค้าโครงเรื่องตั้งแต่ต้นจนให้จบแบบไม่ออกทะเล จึงทำให้ท่านเขียนนิยายได้มีที่มาที่ไปอย่างที่รับได้