เราได้รู้จักกับผู้ชายคนนึง....เขารู้จักเราเพราะเราชอบเขานี่เเหละ เราเริ่มคุยกันมาเรื่อยๆ เรารู้ตัวเลยว่าเรารู้สึกดีกับเขามาก เขาก้เคยบอกนะว่าเขาก้รู้สึกเหมือนกัน เราคุยกันทุกเรื่อง รู้สึกถูกชะตาแต่มันก้ตลกตรงที่เราก้ไม่ได้เป็นแฟนกันแต่คุยกันมาเรื่อยๆ อยู่ๆเขาก็ไปมีแฟน ตอนแรกเราก็ตกใจนะตกใจมาก แต่เราก็เป็นเเค่คนคุยนี่ไม่อยากเรียกร้องอะไร เราก้หายไปจากเขาเลย (ในใจไม่คิดถึงตูบ้างหรอหว้าาาา)แต่ก็ตัดใจดีกว่า เราอยู่แบบเราไม่ได้เกลียดเขานะเจอหน้าเขาก้ยิ้มให้เหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น555555ตลกจัง (โกหก)แต่เพราะเราอยู่โรงเรียนเดียวกันรุ่นเดียวกันเพื่อนเขาเพื่อนเราก็รู้จักกันด้วยแหละมั้ง เราเลยไม่เคยตัดใจจากเขาคิดในใจอย่างน้อยก้ยังเห็นหน้ากันอยู่เเหละหว้าาา ผ่านไปไม่นาน เขาก้ทักเรามาบอกว่าคิดถึงโทรหาได้ไหม (เขายังคบกับแฟนอยู่) เราก้งงนะคือไรแบบนี้ก็ได้หรอ เราเเค่คิดว่าเขาคงเหงารึป่าวแต่แปลกตรงที่เขาทำแบบนี้มาตลอด2ปีกว่า เขาจะหายไปบ้างกลับมาบ้าง เราก็รู้สึกผิดกับแฟนเขานะที่เราทำแบบนี้ เเต่เรากลัวเขามีปัญหาเขาอาจมีเรื่องให้ช่วยเราก็เป็นห่วงเขาอยู่ตลอด บางทีเห็นเขามีความสุขกันโพสรูปต่างๆเราก็เสียใจ จนเราหนีทุกอย่าง เขาก้ยังตามมาทำแบบเดิมยังพูดยังทำเหมือนเขารู้สึกกับเราอยู่ มาหาบ้าง ชวนไปกินข้าว ต่างๆนาๆ แต่บางครั้งจะหายไปแบบงงๆ มันเจ็บจนพูดไม่ออก บางครั้งก็เหมือนจะสำคัญแต่...ก็นั้นเเหละ งงเหมือนกัน เราเลยตัดสินใจพูดกับเขาตรงๆ ว่า
ทำแบบนี้มันดีแล้วหรอ?
เขาตอบว่ารู้ว่ามันไม่ดีเเต่บอกไม่ถูกเหมือนกันกูลืมไม่ได้
(ในใจเราก็คิดว่าลืมกูไม่ได้แล้วหนีไปมีแฟนทำไม)เเต่ความจริงก้ได้เเต่ตอบว่า กูก้ลืมไม่ได้ อย่าทำให้รู้สึกมากไปกว่านี้เลย คนที่อยู่ในสถานะเเบบนี้มันเจ็บทั้งนั้น ทุกครั้งที่เราเริ่มไม่โอเคเราก้จะพุดแบบนี้เเต่เขาก้ยังทำกับเราเหมือนเดิม
เรารู้สึกได้เลยเรารู้สึกกับเขามากทั้งๆที่เเค่คุยกันมีเวลาดีๆร่วมกันเเต่ไม่เคยมีอะไรเกินเลยนะเราก้ยังแปลกใจตัวเองเหมือนกันทำไมเขาถึงทำให้เรารักเขามากขนาดนี้ เวลาก้ล่วงเลยมานานเป็นปีๆแล้วกับความรู้สึกที่เรายังจมอยู่กับเขา เห็นเเค่ภาพเขาน้ำตามันก็ไหลมาแบบบอกไม่ถูก หรือที่เราเป็นแบบนี้เพราะตัวเราที่ยังเก็บเขาไว้ในใจ
**
อยากถามว่าเขารู้สึกยังไงกันเเน่ คิดว่าเราเป็นเเค่คนแก้เหงาใช่มั้ย? แต่มันก้ติดตรงเวลาที่เขาเปนเเบบนี้มาสองปีกว่าแล้ว
แล้วเราจะทำยังไงต่อไปดี มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถุกเลย หน่วงๆ มากๆ หรือเราควรตัดใจแล้วเดินต่อ
ทำไมในใจมีแต่คำถาม
ทำแบบนี้มันดีแล้วหรอ?
เขาตอบว่ารู้ว่ามันไม่ดีเเต่บอกไม่ถูกเหมือนกันกูลืมไม่ได้
(ในใจเราก็คิดว่าลืมกูไม่ได้แล้วหนีไปมีแฟนทำไม)เเต่ความจริงก้ได้เเต่ตอบว่า กูก้ลืมไม่ได้ อย่าทำให้รู้สึกมากไปกว่านี้เลย คนที่อยู่ในสถานะเเบบนี้มันเจ็บทั้งนั้น ทุกครั้งที่เราเริ่มไม่โอเคเราก้จะพุดแบบนี้เเต่เขาก้ยังทำกับเราเหมือนเดิม
เรารู้สึกได้เลยเรารู้สึกกับเขามากทั้งๆที่เเค่คุยกันมีเวลาดีๆร่วมกันเเต่ไม่เคยมีอะไรเกินเลยนะเราก้ยังแปลกใจตัวเองเหมือนกันทำไมเขาถึงทำให้เรารักเขามากขนาดนี้ เวลาก้ล่วงเลยมานานเป็นปีๆแล้วกับความรู้สึกที่เรายังจมอยู่กับเขา เห็นเเค่ภาพเขาน้ำตามันก็ไหลมาแบบบอกไม่ถูก หรือที่เราเป็นแบบนี้เพราะตัวเราที่ยังเก็บเขาไว้ในใจ
**
อยากถามว่าเขารู้สึกยังไงกันเเน่ คิดว่าเราเป็นเเค่คนแก้เหงาใช่มั้ย? แต่มันก้ติดตรงเวลาที่เขาเปนเเบบนี้มาสองปีกว่าแล้ว
แล้วเราจะทำยังไงต่อไปดี มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถุกเลย หน่วงๆ มากๆ หรือเราควรตัดใจแล้วเดินต่อ