หิมาลัย.......ใจลอย   (เส้นทางสู่ ABC)


บันทึก เรื่องราวการผจญภัย การใช้ชีวิตอยู่กว่า2สัปดาห์ ของกลุ่มชาย4หญิง2 เพื่อพิชิต Annapurna base camp (ABC) ที่ระดับความสูงจากน้ำทะเล 4,130 เมตร ด้วยการเดินเท้า ผ่านขั้นบันไดสุดโหด เขตหมู่บ้านศักดิ์สิทธิ์ มัจฉาปูชเร(ยอดเขาหางปลา) พูนฮิลจุดนัดพบพระอาทิตย์ เผชิญกับสภาพอากาศสุดจะทน การต่อสู้กับสภาพร่างกายในภาวะอ๊อกซิเจนเบาบาง


เนปาล ดินแดนที่ว่ากันว่าอยู่ติดสวรรค์มากที่สุด โดยมีหิมาลัย เป็นจุดเชื่อมต่อระหว่างสวรรค์กับโลกมนุษย์  โดยที่หิมาลัย มีพื้นที่พาดผ่านถึง5ประเทศ และ10อันดับยอดเขาที่สูงที่สุด เกือบทั้งหมดอยู่ที่นี่


ช่วงเวลาการเดินทางตั้งแต่ต้นจนจบของพวกเราอยู่ในช่วง 26/11/16 ถึง 8/12/16 (ยาวนานมาก)

กาฐมาณฑุ เมืองหลวงของเนปาล ประเทศที่มีแรงศรัทธา และความเชื่อ ทางศาสนาสูง สถาปัตยกรรมที่นี่หลายแห่งถูกขึ้นเป็นมรดกโลกด้วย
ที่นี่คนอาศัยอยู่หนาแน่น รวมถึงการจราจรที่นี่ด้วย เวลาเดินซื้อของที่นี่ต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ ฝุ่นตามถนนก็เยอะพอสมควร ควรเอาผ้าปิดจมูกไปด้วย

สถูปโพธินาถ หรือ พุทธนาถ เจดีย์ขนาดใหญ่ บนเจดีย์มีดวงตาเห็นธรรม ทั้งสี่ทิศ

เราอยู่ที่กาฐมาณฑุหนึ่งคืน เพื่อซื้อของที่ใช้ในการเดินทางส่วนที่เหลือนิดหน่อย ที่ย่านทาเมล เช้านี้เราต้องเดินทางไปยังเมืองโพคารา(Pokhara) ด้วยการนั่งรถบัสราวๆเจ็ดชั่วโมง เส้นทางไปยังโพคารา บอกเลยว่าหวาดเสียวมากครับ เป็นเส้นทางแนวเขาแถมรถที่นั่งค่อนข้างขับรถเร็วด้วยครับ โค้งก็เยอะ(บอกเลยว่ามีเมาครับ)

ตลอดเส้นทางมีจุดพักรถเป็นระยะ ให้เข้าห้องน้ำ ซื้อขนมของกินลองท้อง

ถึงซักที่ โพคารา เรามาถึงที่นี่ช่วงเย็น เมืองนี้น่าอยู่กว่า กาฐมาณฑุ เงียบกว่า สะอาดกว่า คนน้อยกว่า แถมไม่ค่อยวุ่นวาย คนที่นี่ใช้ชีวิตทุกๆวันด้วยวิวแบบนี้

จากเช้าโพคาราเรานั่งรถตู้อีกสองชั่วโมงไปยัง nayapul เพื่อเริ่มเดิน เป้าหมายของวันนี้อยู่ที่ Ulleri วันแรกของการเดินถือว่าสุดครับ บันไดสุดจริงๆอยากรู้ต้องลองดูครับ สุดจริงๆ

เช้าวันที่2ของการเดิน เป้าหมายอยู่ที่ Ghorepani ตั้งแต่วันแรกของการเดินหมอกลงหนามากเลย และยังไม่สามารถมองเห็นยอดเขาเลยซักยอด
แต่เหมือนหิมาลัยจะรับฟังสิ่งที่เราพูดกัน เธอยอมให้เราเห็นเบาๆ เป็นกำลังใจก่อนออกเดินกัน
การเดินเขาที่นี่เวลาเดินก็เดินจนร้อน เวลาพักก็เย็นจนหนาว แถมมีหมอกด้วย การรักษาความอบอุ่นของร่างกายเป็นเรื่องสำคัญ ดื่มน้ำเยอะๆ ครับ
เส้นทางไปGhorepani เป็นเส้นทางผ่านเขตป่าที่มีความชื่นสูง อาจเพราะมีน้ำตกอยู่ใกล้ๆ

เรามาถึงGhorepani ในช่วงเย็น และในคืนนั้นเป็นคืนที่หนาวมาก จำได้ว่าตอนอาบน้ำ น้ำที่ทำความร้อนจากแก๊ส ยังไม่ทันตกลงพื้นก็เป็นไอน้ำแล้ว เราต้องรีบนอน เพื่อที่จะตื่นเช้ามืดแล้วเดินไปยัง Poonhill
เช้ามืดวันขึ้นPoonhill เราเดินเร็วกันมาก และรู้สึกเลยว่าเราเหนื่อยง่ายมาก หยุดก็หนาวมากๆ หลายคนในกลุ่มมีอาการจะแพ้ความสูงแต่ไม่มาก เราหยุดเป็นระยะ แต่ก็โชคดีที่เรามาทันนัดพระอาทิตย์
นี่น่าจะเป็นภาพที่โรแมนติกที่สุดเท่าที่เคยถ่ายภาพมา
จริงๆแล้วก็หวั่นๆว่าฟ้าจะไม่เปิด เพราะตลอดทางที่เดินมาหมอกลงตลอด
นี่น่าจะเป็น Annapurna south ที่เราเห็นที่ Ulleri
เราอยู่นี่ไม่ได้นานเพราะมันจะกินเวลาการเดินทางของวันนี้ ที่จะไปTadapani ตามแผนการเดิน
รู้สึกขอบคุณตัวเองที่ พาตัวเองมาถึงที่นี่ได้ แค่นี้ก็ถือว่าคุ้มค่าแล้วจริงๆ
วิวหน้าโรงแรมที่พัก พึ่งสังเกตุเห็นหลังคาที่นี่เป็นสีแดงช่างตัดกับสีท้องฟ้าอะไรเช่นนี้

ความประทับใจที่ Poonhill ยังไม่ทันจาง เราก็ต้องเดินจากไป
วันนี้ถือว่าเดินง่าย สบายๆ ผ่านแนวป่าที่แตกต่างจากที่เคยผ่านมา เป็นป่าสน นั่นทำให้พวกเราตื่นเต้นทุกๆการเดิน
วิวห้องอาหาร ที่Himalaya ภาพนี้ถ่ายตอนเช้า
ถ้าให้พูดถึง ความทุกข์ยาก น่าจะเริ่มจากที่ Tadapani นี่แหละ
ตั้งแต่ห้องนอนขนาด 3x3 นอน2คนไม่มีปลั๊กไฟ ถ้าจะใช้ต้องจ่ายเงิน ผนังกั้นห้องบางๆสามารถได้ยินเสียงห้องข้างๆได้โดยไม่ต้องแอบฟัง ห้องน้ำรวมทั้งหญิงชาย น้ำร้อนมีให้อาบแต่ต้องจ่ายเงิน ถ้าจะอาบก็ควรอาบตั้งแต่เย็น ถ้ามืดแล้วอย่าเลย(เตือนแล้วนะ)  wifi(จ่ายเงิน)เล่นได้เป็นพักๆ อากาศโหดร้าย กล้ามเนื้อต้นขา หัวเข่าเริ่มงอแงอยากกลับบ้าน
ที่นี่เห็นยอดเขา Fish tail (มัจฉาปูชเร)ได้อย่างชันเจน บ่งบอกว่าเราเข้าใกล้ความจริงเข้าไปทุกที

Sinuwa หมู่บ้านที่เราจะพักคืนนี้ วันนี้ถือว่าหนักเอาเรื่องถือว่าเป็น มหากาพย์ขั้นบันได เดินลงสุดเพื่อจะไปขึ้นสุด แถมช่วงเย็นๆมีละอองฝนด้วย
ตั้งแต่Sinuwa ขึ้นไปจะเป็นเขตศักดิ์สิทธิ์ เขตที่ห้ามนำเนื้อสัตว์ใหญ่เข้า อาหารข้างบนนี้จะเป็นมังสวิรัติทั้งหมด

Deurali นอนห่มไอน้ำ
ความหนาวเย็นโหดร้ายขึ้นตามระดับความสูง ที่นี่ก็เช่นกัน ข้างล่างเป็นน้ำตกยิ่งเพิ่มความทรมานขึ้นไปอีก เวลานอนต้องใส่ชุดที่เยอะที่สุด ใช้ถุงนอน ใส่ถุงมือถุงเท้าที่ทำจากขนจามรี แล้วเอาผ้าห่มทับอีกที ไม่งั้นเอาไม่อยู่จริงๆ
จุดสีฟ้าๆไกลๆเป็นที่พักของเรา

เช้าที่Deurali เป็นเช้าผมจะไม่มีวันลืม กล้องcanon 7D ของผมทนความเย็นไม่ไหว มันดับ ถ่ายออกมาเป็นภาพมืดๆแบบนี้ ส่งผลโดยตรงกับสภาพจิตใจของผม และยิ่งไปกว่านั้นวันนี้เป็นวันที่เราจะขึ้นไปABCแล้ว
ผมพยายามจะถ่ายมันอีกครั้ง แต่ภาพที่ได้กลับเหมือนเคย ผมแทบจะรับไม่ได้กับเรื่องนี้เลย เพราะผมให้น้ำหนักกับเรื่องนี้มาก เป็นความผิดหวังที่ไม่อยากจะผิดหวังเลย


พอเดินไปคิดไป ก็คิดได้ว่า ถ้ามัวแต่จมอยู่กับความผิดหวัง ก็คงไม่ได้ชื่นชมความสวยงามตลอดเส้นทาง ที่กำลังจะผ่านไป ผมเลยตัดสินใจเก็บกล้อง แล้วหยิบiphone ขึ้นมาถ่าย
เรามาถึง MBC เบสแคมป์ของมัจฉาปูชเร่ที่ระดับความสูง 3,700 เมตร เพื่อมาพักข้าวเที่ยง ก่อนจะขึ้นABC ในช่วงบ่าย และกลับลงมานอนที่MBC เพราะอากาศอุ่นกว่า
จริงๆแล้วก็ไม่ค่อยถนัดถ่ายภาพผ่านโทรศัพท์เลย เหมือนไม่ใช่ตัวเราเลย 5555+
เรามาถึงABCตามเวลาที่นั่น ประมาณบ่ายสามกว่าๆ
หัวใจคนเรามีขนาดแค่กำมือ น้ำหนักแค่300กรัม แต่กลับมีความสำคัญต่อร่างกายมาก นอกจากจะสูบฉีด เลือดให้เรามีชีวิตแล้ว หัวใจยังสามารถ ควบคุมร่างกาย สั่งให้เสียใจ ร้องไห้เป็นวันๆ สั่งให้ดีใจ มีความสุข สั่งให้รัก สั่งให้เกลียด และ ทำในสิ่งที่เกินกว่าที่จะคิด เกินลิมิตของตัวเองได้
จริงๆแล้ว หัวใจมีขนาดแค่กำปั้นมือจริงๆหรอ บางคนเปรียบเทียบขนาดของหัวใจพอๆกับสิ่งที่ทำ ในคำพูดที่ว่า “คนเราจะทำอะไรได้มากแค่ไหน ขึ้นอยู่กับขนาดของหัวใจ ว่าใหญ่แค่ไหน” ถ้าเป็นอย่างนั้น คนที่พิชิตเอเวอร์เรสได้ หัวใจของเขาจะใหญ่ขนาดไหน คงจะต้องใหญ่พอที่จะฉุดร่างกาย เอาชนะความคิด ผลักตัวเองขึ้นไปถึงยอดเขาที่มีความสูงพอๆกับระดับ ที่เครื่องบิน บินผ่าน คนเราเอาชนะตัวเองได้ด้วยใจ เอาชนะความคิดได้ก็ด้วยใจ ใจที่เล็กเท่ามือกำเองนะ
เป็นกำลังใจให้ สำหรับคนที่จะมาABCครับ สู้ๆครับ

ขอบคุณมากๆครับที่อ่าน