- สวัสดีครับ ชาวพันทิบนี่เป็นการตั้งกระทู้แรกในชีวิตของผม เพราะตัวผมเองเป็นคนเล่าเรื่องไม่ค่อยเก่งชอบอ่านของคนอื่นอย่างเดียว 55
  เข้าเรื่องเลยดีกว่าครับ พอดีผมพึ่งจะเลิกกับแฟนที่คบกันมา 7 ปี เราคบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลายจนเข้ามหาวิทยาลัย และก็จนต่างคนต่างแยกย้าย    
  กันไปทำงาน คือเราสองคนใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาตลอดอะครับตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัยก็อยู่ด้วยกันช่วงเวลานั้นผมยอมรับเลยว่าเรามีความสุขกันดีมาก พ่อ แม่ของเราทั้งสองฝ่ายก็รู้จักกันไปมาหาสู่กันบ่อย ถึงขั้นที่ว่าพ่อแม่เราสองฝั่งเตรียมการเรื่องแต่งงานไว้หลังจากที่เราทั้งคู่มีงานมีการทำ แต่ก็นะใช่ว่าเราทั้งคู่จะ แฮปปี้กันไปซะทุกเรื่องใช่ว่าไม่มีเรื่องทะเลาะกันเลย ด้วยความที่เราคบกันมาสมัยละอ่อน ในช่วงนั้นผมเป็นผู้ชายที่งมงายในเรื่องความรักเลยแหละ55
คือก่อนจะมาคบกับเทอผมเป็นคนที่สูบบุหรี่ ดื่มเหล้า ว่าง่ายๆก็เป็นผู้ชายสาย dark นี่ละ ข้อเสียของผมตอนนั้นคือพอมีแฟนแล้วก็จะยอมเขาทุกอย่างไม่ว่า  
เรื่องอะไรก็จะทำให้เขา ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องที่เราไม่อยากจะทำให้เลย อย่างว่าอะเนาะpuppy love อะไรก็ยอมประมาณนั้น ผมเชื่อว่าผู้ชายหลายคนก็เคย  เป็นเหมือนผม แต่บางเรื่องที่เขาขอใช่ว่าผมจะยอมทำแต่โดยดีนะ เช่น เรื่องสูบบุหรี่ ปากผมก็บอกว่าเลิกละแต่ลับหลังผมก็ไปแอบสูบคนมาเคยอะครับสูบมานานมันหักใจยากแต่ก็รู้แหละว่าเขาหวังดีกับผม เรื่องดื่มเหล้านางก็จะเป๊ะเวลากับผมตลอดแล้วช่วงนั้นมหาลัยด้วยเพื่อนดื่มเยอะ บางทีก็ยอมรับว่าอายเพื่อนนะครับแบบว่าชอบโดนล้อว่ากลัวเมีย คือกูอยากจะบอกว่ากูไม่ได้กลัวกูขี้เกียจทะเลากับมัน55 ส่วนใหญ่เราก็จะทะเลากันเรื่องพวกนี้บ่อยและก็เรื่องจิปาถะเรื่อยเปื่อย แต่เราก็ผ่านมันมาด้วยกันได้เพราะผมก็ยอมทำตามเทอเหมือนๆเดิมเราก็รักเขาอะเนาะไม่อยากเห็นคนรักเสียใจหรอก แล้วพอเราเรียนจบมหาลัยฯ ในหัวผมก็คิดแล้วแหละว่าผู้หญิงคนนี้แหละเป็นคนที่เราจะแต่งงานด้วย เสน่ห์ของเทอหรอคับเป็นคนห้าวๆแบบเด็กบ้านนอกมีความจริงใจโก๊ะมากและติดดินดีผมชอบแนวนี้แต่เวลาไม่พอใจก็แสดงสีหน้าอย่างชัดเจนไม่ค่อยไว้หน้าใครเท่าไหร่ ซึ่งเรื่องนี้ก็มีผลเกี่ยวกับการที่เราต้องหยุดความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่ลง ช่วงที่จบกันมาใหม่ๆแฟนผมเขาก็ได้ทำงานอยู่ที่จังหวัดเดิมแหละ แต่ตัวผมเองมีเหตุให้ต้องไปทำงานต่างจังหวัดซึ่งตอนนั้นผมบอกเลยว่าไม่อยากไปทำงานไกลๆเลยก็แฟนเราอยู่นี่อะเนาะเป็นห่วงมัน กลัวความห่างไกล ตอนแรกที่เทอรู้นะว่าผมไปทำงานต่างจังหวัดนางกินไม่ได้นอนไม่หลับก็เข้าใจอะนะแต่ทำไงได้ เราโตกันแล้วไม่ใช่เด็กๆมันก็ต้องเป็นไปตามนั้น ไม่ใช่โลกนี้มีเพียงเราแค่สองคน และเราก็ผ่านมันมาได้ 2 ปีกับการที่ผมและเทออยู่ห่างไกลกันช่วงนั้นผมก็เป็นฝ่ายไปหาเทอตลอด มันคิดถึง 55 มีบ้างที่เทอมาหาผมแต่ตัวผมเองไม่ค่อยอยากให้เทอมาหาหรอก ไม่ใช่อะไรนะแต่เป็นห่วงผู้หญิงนั่งรถคนเดียวอันตราย(คือตรงๆแฟนผมเขาน่ารักอะ 55 หวง) จนวันนึงผมก็ได้มีโอกาสกลับมาทำงานที่จังหวัดเดียวกับเทอคือแบบว่าชีวิตตอนนั้นไม่มีอะไรพิเศษไปกว่านี้แล้วเราดีใจกันทั้งคู่ที่จะได้ใช้ชีวิตเหมือนเมื่อก่อน กินด้วยกัน ดูหนังด้วยกัน ทะเลากัน ทำอะไรด้วยกัน ผมมีความสุขจริงๆ
- แต่ นั่นแหละครับทุกอย่างมันไม่สวยงามเสมอไป ช่วงนั้นเราได้กลับมาอยู่ด้วยกันปะมาน 1 ปีได้ และก็มีเหตุเกี่ยวกับเรื่องงานที่ทำให้ผมต้องไกลจาก
เทออีกครั้ง ตอนนั้นที่รู้เครียดกันมากครับ คือแบบพึ่งมาป่าววะ จะให้กุไปอีกแล้วหรอแต่มันต้องไปเพื่ออนาคตครับ เราก็ปรึกษากันและเทอก็เข้าใจผมแม้ว่าเทอเองไม่อยากให้ผมไปหรอก แต่ด้วยความที่เราโตแล้วมันเป็นเรื่องของความมั่นคงอนคตเราก็ต้องเอาเรื่องนี้ไว้ก่อน และผมกลับเทอก็ห่างกันอีกครั้ง
- แต่ครั้งนี้แหละครับที่ทำให้ผมกับเทอต้องเลิกลากันไป ด้วยความที่ที่ทำงานใหม่ของผมเป็นประเภทที่ชอบดื่มกันบ่อย คือผมก็เป็นคนดื่มอยู่ละ แต่บางทีมันปฏิเสธกันยากอะครับเข้าใจใช่ไหมคับว่างานสังคมแล้วผมเป็นคนปฏิเสธคนไม่ค่อยเก่ง ช่วงนั้นก็มีสังสรรค์กันบ่อย แล้วด้วยความที่เราห่างกันเทอก็ไม่ค่อยไว้ใจแบบว่ากลัวไปมีคนอื่นบ้างไรปะมานนั้น ไม่อยากให้กลับดึกบ้าง แต่ช่วงนั้นผมยอมรับเลยว่าเหมือนผมได้กลับมาเป็นตัวผมเองที่หายไป ผมกินเที่ยว สูบ แต่ไม่มีเรื่องผู้หญิงนะครับ แล้วเราก็ทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยๆ จนจะเลิกกันไปหลายรอบ แต่ผมก็ไปหาเทอเป็นประจำนะครับไม่ได้ห่างไปไหน
ด้วยความที่ว่าเราคบกันมานานและบวกกับเรื่องทะเลาะกันถี่ขึ้น มันเลยอาจเป็นเหตุผลให้เราเริ่มลดความรู้สึกที่ดีต่อกันลง คือผมกลับไปหาเทอแล้วผมจะยืมโทสัพเทอโทแต่เทอตั้งรหัสหน้าจอใหม่ คือผมเป็นคนไม่ค่อยยุ่งกับโทรศัพท์แฟนอยู่ละเราไว้ใจกัน แต่วันนั้นไม่รุ้ผมเอะใจอะไรถึงได้อยากเข้าไปดูแชทของเทอ พอผมได้รหัสผมก็เลยแอบส่องสักหน่อยก็ปรากฏว่าเจอเทอคุยกับคนอื่นปะมาน 3 คนได้ พอผมรู้ผมรู้สึกเสียความรู้สึกมากแต่ผมก็เก็บเรื่องนี้ไว้ก่อนไม่บอกใคร เพราะผมอยากจะรอดูว่าเทอจะหยุดคุยไหม จนผ่านไปปะมาน 2 เดือน เรามีอีเว้นไปงานแต่งกัน ผมก็แอบส่องเหมือนเดิมก็เห็นว่าเทอยัง
คุยอยู่ แต่ผมก็ไม่พูดเหมือนเดิม(นี่แหละอาจจะเป็นข้อเสียของผม) หลังจากที่เรากลับมาจากงานแต่ง ผมก็เอาบ้างคุยกับคนอื่นบ้างจนวันนึงผมเกิดรู้สึกดีกับคนที่คุยเข้าให้ รู้สุกแปลกใหม่ รู้สึกเบื่อแฟนผมขึ้นมาจริงๆ หลังจากนนั้นผมรู้ตัวเลยว่าความรู้สึกผมที่มีต่อเทอมันลดลงเรื่อยๆ จนมันไม่เพิ่มขึ้นมีแต่จะลดลง ผมโทหาเทอเหมือนทานยา 3 เวลา เช้า กลางวัน เย็น ทำไปโดยที่รู้สึกว่าเป็นแค่หน้าที่ ไม่ได้รู้สึกผูกพันอะไร ผมรู้สึกแย่กับตัวเองมากๆ และหลังจากนั้นผมก็เป็นคนบอกเลิกเทอ เทอร้องไห้เสียใจมากเทอไม่รุ้เลยว่าผมขอเลิกกับเทอเพราะอะไร และผมก็บอกเหตุผลโง่ๆไป ว่าเพราะเทอเริ่มคุยกับคนอื่นก่อนซึ่งจริงๆแล้วถ้าผมพูดไปตั้งแต่ตอนนั้นถามเทอเลย เรื่องมันคงไม่เกิดคงจะจบ เพราะจริงๆแล้วเทอแค่คุยไม่ได้มีอะไรเกินเลยจริงๆ เทอก็แค่รู้สึกเหงาบ้าง และไม่เคยมีใครมาจีบทำนองนั้น แต่เทอรักผมมากจริงๆ เทอยอมทุกอย่างบล็อคคนที่คุย ทำทุกๆอย่างเพื่อให่เรากลับมาเหมือนเดิม แต่ชาวพันทิบคับตอนนั้นใจผมไม่ได้อยู่กับเทอแล้วคับ ผมคิดว่าผมกำลังมีใจให้ใครอีกคนไปแล้ว เลยทำให้ผมไม่ให้โอกาสเทอในการกลับมาคืนดีกัน ผมรู้สึกว่าผมแย่มาก
แต่ผมก็อยากกลับไปนะครับ แต่มันทำไม่ได้จริงๆด้วยโลกโซเชี่ยวทุกอย่างมันไปไว เทอขึ้นโพสเฟสบุคว่าความสัมพันธ์เราจบแล้ว พ่อแม่ของเทอก็เล่นด้วย
รู้ไหมคับพ่อแม่เขาโทมาต่อว่าผม ผมก็เข้าใจละคับลูกเขาอะเนาะใครก็รักไม่อยากให้เสียใจ นี่ก็เป็นสาเหตุนึงที่ผมละอายใจไม่กล้ากลับไปคืนดีกับเทอ ไม่รุ้จะมองหน้าพ่อแม่เขายังไง แต่ผมก็ยอมรับว่าผมใจแข็งมากจริงๆไม่รุ้เหมือนกันว่าใจทำด้วยอะไร เทอเสียใจมากๆถึงขั้นที่ว่าขู่ผมจะฆ่าตัวตาย ช่วงนั้นผมเครียดมากจริงๆ แต่ณ ตอนนั้นผมไท่ได้คุยกับผู้หญิงอีกคนแล้วนะคับเพราะเทอรุ้ว่าผมีแฟนอยู่แล้วก็เลยหายไป ตอนนั้นผมเคว้งมากไม่รุ้จะทำไงดีจะกลับไปก็ไม่ได้ แต่ผมก็ตัดใจแล้วว่าเราหยุดกันตรงนี้เป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้วเพราะผมรู้เลยว่าผมเองก็ไม่เหมือนเดิมผมรักเทอน้อยลง และหลังจากนั้นเราก็ยังติดต่อกันบ้าง ผ่านไปสัก 3 เดือนเทอก็ดีขึ้นเสียใจน้อยลง เราก็นัดกินข้าวกันบ้าง ยังคงเห็นความเคลื่อนไหวของกันอยู่ตามเฟสบุค ผมก็มีคนคุยเทอก็มีคนคุยแต่ต่างกันที่เทอยังรักผมอยู่ซึ่งผมเองหมดใจแล้ว แต่บางทีเทอก็ขอให้เรากลับไปเหมือนเดิม แต่ผมก็บอกปัดทุกครั้งจนวันนึงเทอบอกผมว่าเราขอบล็อคเฟสเทอนะ ของตัดขาดการเคลื่อนไหวของผมเพราะจะทำให่เขาทำใจไม่ได้เขาไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้นดีที่สุดสำหรับเขา ผมก็ตกลงถ้าเทอทำแล้วสบายใจก็ไม่เป็นไร และผ่านไปสัก เดือนสองเดือนคุนที่ผมคุยด้วยผมก็กับรู้สึกเฉยๆ รู้สึกอยากอยู่คนเดียว และที่สำคัญตอนนี้ผมคิดถึงเทอ ผมแอบไปส่องเฟสเทอแต่ไม่มีแล้วเทอลบมันไปแล้ว อินตราแกรมเทอก็บล็อคผมไปแล้ว มีเพียงแต่เบอโทเทอที่ยังอยู่แต่ก็ไม่กล้าโทไป ผมไม่สามารถเห็นได้เลยว่าเทอทำอะไรอยู่ ผมคิดถึงเทอจริงๆนะ ผมเชื่อเลยว่าที่เขาบอกว่า เราจะเห็นค่าคนที่สำคัญก็ตอนเมื่อเขาไม่อยู่แล้วจริงๆ ผมยอมรับเลยว่าไม่มีใครดีเท่าเทอเทอรักผมจริงๆดีกับหวังดีกับผมตลอด
-ท้ายนี้ผมอยากบอกเทอว่า เป็นไงบ้าง สบายดีไหม ส่วนตัวผมหรอผมเหงามากผมคิดถึงเทอ ผมขอโทษ นะ ที่ทำให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ ผมยังรักเทอเหมือนเดิม ผมเสียใจครับ