วันนี้มีเรื่องมาระบาย!!
เราคบกับแฟนมาประมาณ2ปีกว่า
ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราก็มีปัญกันบ้าง
รักกันดีบ้าง เขาดีกะเรานะถึงจะทำให้ร้องไห้บ่อยๆ
เราเริ่มกันมาก็ไม่ได้ดีอะไรหนักหนา จะใช้คำว่า
"แย่งมา"ก็ได้ เพราะตอนแรกเราก็มีแฟนอยู่
เราเป็นคนร้องไห้ง่ายมาก ก่อนจะคบกันเค้าก็คอยปลอบ
คอยทำให้ยิ้ม คุยกันไม่มีสถานะอยู่สามเดือน
เราก็ตกลงเป็นแฟนกัน หลังจากนั้นอะไรๆก็ไม่เหมือนเดิม
เริ่มทะเลาะ เริ่มหวงเรื่องไม่เป็นเรื่อง
เริ่มโดนห้ามไม่ให้อยู่กับคนรอบทั้งเพื่อน ทั้งสิ่งที่เราชอบทำ กลายเป็นคนเก็บตัว
เราเป็นคนชอบเที่ยวกะเพื่อนนะ ติดเพื่อนมากแต่ยอมทำให้เขาสบายใจ
มันก็เหมือนมีข้อดีข้อเสียในตัวของมันกับสิ่งที่เขาทำ
บางทีก็คิดนะทำไมเราต้องมาแบกรับความรู้สึกบ้าๆนี่ไว้
มันเรียกว่ารักหรืออะไรกันแน่ ตั้งแต่เริ่มคลกันเราจะเปนคนผิด
ต้องเปนคนยอมตลอด จะว่าเราโง่ก็ได้นะ
เราเป็นคนชอบทำอะไรให้เต็มที เราเคยเสียใจเพราะความไม่พยายาม
แล้วสุดท้ายก็ต้องมานั่งทบทวนทำไมทิ้งทั้งๆที่รัก
มันเรยกลายเป็นว่าเรากลัวการเริ่มต้นใหม่
แต่ก็กลัวการเอ่ยปากบอกเลิกใค ไม่อยากมานั่งเสียใจ
ตอนที่แก้ไขอะไรไม่ได้ เราเรยพยายามจูนให้เรากพแฟน
เข้ากันปรับตัวตลอด บ้างทีก็เหมือนปรับยุคนเดียว
เราคบกันมาสองปีกว่า มีทะเลาะเรื่องคุยกะคนอื่บ้าง
แต่เป็นแค่เพื่อนที่เรียนด้วยกัน จนบางทีดูไร้เหตุผล
เราไม่เคยคิดจะมีคนอื่น ตลอดเวลาทีคบกัน
จนมาตอนนี้เขาหาว่าเราไปมีอะไรกะคนอื่นทั้งๆที่เรามีเขาแค่คนเดียว
เสียใจมากนะ เรายอมเปลี่ยนเพื่อเขาอย่างมากแล้วมาเป็นแบบนี้
เขาไม่ขอโทด ไม่พูด เราก็เอาแต่ร้องไห้ มันเสียความรสึกมาก
ตอนนี้เราไม่รู้จะเริ่มตรงไหน ทำอะไรก่อนหลัง
เขาไม่พูดเราก็ไม่พูด เอาจิงๆเรายอมละ ไม่แน่ใจว่ายีงไหวไม่
อยากบอก ผช ที่มีแฟน ถึงไม่ได้รักเขามากก็ใส่ใจหน่อย
พูดอะไรนึกถึงความรุสึกหน่อย ความรุสึกมันเปราะบาง
พังแล้วเยียวยายาก พอเป็นซ้ำคนโดนกระทำก็จะเริ่มก่อกำแพง
คบกันนานแค่ไหน ไม่ได้การันตีว่าเขาจะทนคุณไหว
ยิ่งคบนานยิ่งมีคถามมากขึ้น ยิ่งสับสน

ปล.นี่เป็นกระทู้แรก ผิดพลาดยังไงต้องขอโทดด้วยคะ