สวัสดีค่ะ...ขอระบายนิดนึงนะ
     พอดีว่าเรามีโรคประจำตัว คือ ภูมิแพ้ แพ้อากาศ แพ้กลิ่นควัน กลิ่นบุหรี่ ขนแมว แพ้ฝุ่น แพ้สะบั้นหั่นแหลก แพ้มันทุกอย่าง เป็นทีไรหน้าแดง จมูกแดง ตาแดง (ถ้าอาการหนัก) หรืออาจจะตื่นมาแล้วมีอาการแค่จาม มีน้ำมูก ฟึดฟัดตลอด กินยาสักพักก็หายได้
     จนวันนึง ตื่นมาแล้วจาม มีน้ำมูกไม่มาก แต่หายใจไม่สะดวก ฟืดฟาดคัดจมูก (นึกถึงเสียงสูดน้ำมูก ครืดๆ) อาบน้ำแต่งตัวมาทำงานด้วยอารมณ์ดีๆ ยาก็กินแล้วนะ แต่ยังไม่ออกฤทธิ์ทันที จนมาถึงที่ทำงาน เจอน้องร่วมแผนก ตอนแรกก็คุยเล่นกันดีๆ ไอ้เราก็ยังหายใจครืดๆอยู่ สักพักนางพูดขึ้นมาด้วยอารมณ์รำคาญ เสียงดังๆ ว่า "เนี่ยๆ ไอ้เสียงอย่างเนี้ย น่ารำคาญ น่ารังเกียจ" เราได้ยินปุบ หน้าชา หูดับ ว่ากลับไป "ก็ไม่ได้อยากจะเป็นหรอกนะไอ้โรคเวรโรคกรรมเนี่ย จะให้ทำยังไงได้ ก็มันเป็นไปแล้ว ยาก็กินแล้ว ถ้าไม่ชอบก็ไปที่อื่น" เราโมโหค่ะ เสียใจด้วย ไม่รู้จะทำยังไง ก็เราไม่ได้อยากจะเป็นอย่างนี้ ร้องไห้ด้วย เราอาจจะเหมือนเด็กๆที่โมโหแล้วร้องไห้ตลอดๆ ทำอะไรไม่ได้ แต่ทำไมต้องมาว่าเราด้วย เราหาวิธีหลีกเลี่ยงสิ่งเร้าที่ทำให้เกิดอาการตลอดๆ แต่มันก็ยังเป็น ไม่เห็นใจ ไม่สงสาร ก็น่าจะเข้าใจกันบ้างว่ามันทรมานแค่ไหนเวลาที่มีอาการ
     ขอเสียงคนที่เจอแบบเดียวกับเราหน่อยค่ะ ว่าคิดยังไงกันบ้าง ตอนนี้เบื่อมากค่ะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ