ผมเริ่มดูบอลครั้งแรก ยูโร2000รอบรองชนะเลิศ ฝรั่งเศสพบโปรตุเกส จำได้นัดนั้นตื่นมาดูกับพ่อ
นักเตะคนแรกที่ผมรู้จักคือซีดาน ปีนั้นฝรั่งเศสได้แชมป์ยูโร และผมก็เชียร์ฝรั่งเศสตั้งแต่นั้นมา

ตอนหลังฟุตบอลโลก2002 ผมไปอ่านประวัติฟุตบอลโลก เจอว่าอุรุกวัยที่ได้แชมป์ฟุตบอลโลกครั้งแรก(1930)
และได้แชมป์อีกครั้งหลังจากสงครามโลกครั้งที่2(1950) ผมว่าทีมนี้ประวัติยิ่งใหญ่ดี ผมเลยเชียร์อุรุกวัยด้วยอีกทีมนึง ในฟุตบอลโลกครั้งนั้น
แต่ปรากฏว่าทั้งสองทีมที่ผมเชียร์ ตกรอบแรกทั้งคู่ ทั้งที่อยู่กลุ่มเดียวกัน และปีนั้นก็เป็นปีที่พ่อผมเสียด้วย ผมเสียใจที่สุดในชีวิตเลย

ต่อมายูโร2004 ผมเพิ่มทีมที่ผมเชียร์ในยูโรอีกทีมนึงเป็น2ทีม คือฝรั่งเศสกับเนเธอร์แลนด์
และผมก็เลยเพิ่มทีมที่ผมเชียร์ฝั่งอเมริกาใต้ด้วยเพื่อให้เป็น2ทีมเท่ากัน คืออุรุกวัยกับโคลัมเบีย
แต่ตอนนั้นผมยังไม่ได้ติดตามโคปาอเมริกา ผมนึกว่ามีแต่ฟุตบอลโลกกับยูโรเท่านั้นที่เป็นรายการสำคัญ
ฟุตบอลสโมสรคืออะไรผมยังไม่รู้จักเลย ณ ตอนนั้น ผมเลยไม่มีความผูกพันกับบอลสโมสรเท่าไหร่

ผมเริ่มติดตามบอลสโมสรครั้งแรกฤดูกาล2005-2006 ซึ่งแน่นอนลีกที่ผมติดตามก็คือลีกยอดนิยมของคนไทยอย่างพรีเมียร์ลีกอังกฤษ
ตอนผมติดตามใหม่ๆ รู้มั้ยทีมอะไรอยู่หัวตารางอันดับที่2ของพรีเมียร์ลีก นั่นแหละครับ ทีมที่ผมเชียร์ฝังใจมาจนถึงทุกวันนั้น
ผมรู้มาว่า ฤดูกาลนั้น(2005-06) ทีมที่ผมเชียร์เพิ่งเลื่อนชั้นขึ้นมาเป็นครั้งแรกของประวัติสโมสร
สาเหตุที่ผมเลือกเชียร์เพราะไม่เคยมีประวัติเก่าในลีกสูงสุดมาก่อน และอยู่อันดับที่2ของตารางคะแนน ตามหลังแค่เชลซีเท่านั้น
หลังผ่านไป11นัดแรกของฤดูกาล ทีมที่ผมเชียร์ฟอร์มดีมาก ชนะ8 เสมอ1 แพ้2 ผมเลยปักใจเชียร์ทีมนี้เต็มที่
แต่หลังจากนั้นฟอร์มก็แผ่วลงไปเรื่อยๆ เริ่มอยู่กลางๆตาราง แต่ก็ยังมีข้อดีอีกอย่างนึงคือ
ฤดูกาลนั้นทีมที่ผมเชียร์ได้ผ่านเข้าชิงคาร์ลิงคัพ หรือลีกคัพด้วย ผมว่าทีมที่ผมเชียร์ทีมนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ
สุดท้ายก็ไปแพ้แมนฯยูฯ4-0 และจบที่10ของตารางคะแนนพรีเมียร์ลีก

ฤดูกาลต่อมา2006-07 ทีมนี้ฟอร์มไม่ดีหนีตกชั้น แต่นัดสุดท้ายก็เอาตัวรอดได้อย่างหวุดหวิดโดยการชนะเชฟฟิล ยูไนเต็ด
เล่นทำผมซะใจหายเลย ผมยังคิดว่า ถ้าทีมที่ผมเชียร์ตกชั้นไปตั้งแต่ตอนนั้น ผมคงจะไม่ฝังใจมากจนถึงทุกวันนี้
และหลังจากนั้นทีมที่ผมเชียร์ก็วนเวียนอยู่ในโซนหนีตกชั้นมาตลอด
จนฤดูกาล2008-09 ทีมที่ผมเชียร์รั้งอันดับ7ช่วงต้นปี2009ประมาณ2เดือน ก่อนที่จะจบลงด้วยอันดับ11ในฤดูกาลนั้น
นับเป็นช่วงที่ดีที่สุดตั้งแต่ที่ผมเริ่มเชียร์ก็ว่าได้ ถ้าไม่รวมตอนแรกที่หลอกผมว่าฟอร์มดี ทำให้ผมหลงไปเชียร์

ย้อนกลับมาพูดถึงฟุตบอลโลก2006 ผมเพิ่งเข้าใจความผิดหวังของการเชียร์ฟุตบอลครั้งแรกว่ามันเป็นยังไง
นั่นคือการที่ฝรั่งเศสแพ้จุดโทษอิตาลีและซีดานอำลาทีมชาติไม่สวย มันเลวร้ายกว่าทีมที่ผมเชียร์ตกรอบแรกซะอีก
ผมเลยรู้สึกอินกับทีมชาติที่ผมเชียร์มากกว่า แต่สโมสรนั้นที่ผมเชียร์ผมก็อินนะ

จนตอนหลังสโมสรนั้นได้โค้ชใหม่มาชื่อโรแบร์โต้มาติเนซ พาทีมหนีตกชั้นเกือบไม่รอดทุกทีแต่ก็ไม่เคยโดนปลด เป็นเวลา4ปีเต็ม
โค้ชคนนี้เป็นนักเตะเก่าทีมนี้มาก่อน และสนิทกับเจ้าของทีมเดฟวีแลน วางแผนระยะยาวไว้กับสโมสร และสโมสรนี้จะต้องขึ้นไปอยู่แถวหน้าของตารางคะแนนให้ได้ แม้จะไม่เคยทำได้อีกเลยก็ตาม จนในปี2011–12 โบลตันกับแบล็คเบิร์น 2ทีมที่อยู่ในพรีเมียร์ลีกมานานได้ตกชั้นลงไป
เท่ากับว่าตอนนี้ทีมที่ผมเชียร์ อยู่ในลีกสูงสุดมานาน8ปี ยาวนานเป็นทีมอันดับที่10
รองจาก อาร์เซนอล เอฟเวอร์ตัน ลิเวอร์พูล แมนยู สเปอร์ส เชลซี แมนซิตี้ อัสตันวิลล่า และฟูแล่มเท่านั้น
และเคยเอาชนะทีมเหล่านี้ได้ทุกทีมแล้ว (โดยทีมสุดท้ายใน9ทีมนี้ที่สามารถเอาชนะได้คือแมนยูฤดูกาล2011-12)
หลังจาก2ฤดูกาลแรกที่เลื่อนชั้นขึ้นมา แพ้ทีมที่เค้าเรียกกันว่าบิ๊กโฟร์ไป-กลับรวม2ครั้ง ฤดูกาลละ8นัด
ฤดูกาลใหม่นี้(2012-13)ผมเลยมีความมั่นใจเป็นพิเศษว่า ทีมนี้ไม่กลัวใครหน้าไหนทั้งนั้นเพราะเป็นทีมเก่าแก่อันดับ10ของพรีเมียร์ลีก
และเคยเอาชนะทุกทีมที่อยู่มาก่อนได้แล้ว แม้ว่าจะเพิ่งเสียนักเตะคนสำคัญอย่างวิกเตอร์ โมเสสไปก็ตาม
แต่สุดท้ายโรแบร์โต้มาติเนซ ก็ทำทีมหนีตกชั้นเหมือนเดิม แต่กลับบอลถ้วยอย่างเอฟเอคัพ ฟอร์มกลับไม่เหมือนในลีก
เมื่อเริ่มต้นประดิมด้วยการเจอกับบอร์นมัธ ซึ่งตอนนั้นยังอยู่ลีกวัน ก็ผ่านสบายสิครับ
รอบต่อมาเจอแม็คเคิ่ลสฟิลด์ ทาวน์ทีมนอกลีก กับฮัดเดิลสฟิลด์ ทาวน์ ทีมจากลีกแชมเปี้ยนชิพ ก็ผ่านสบายอีกเช่นกัน
ศักดิ์ศรีทีมจากพรีเมียร์ย่อมดีกว่าอยู่แล้ว จนรอบ8ทีมจับเจอเอฟเวอร์ตัน ผมบอกว่ากลัวเอฟมาก ตอนนั้นผมไปฝึกงาน รอเกรดออก
เพื่อนผมคิดว่าผมกลัวเอฟวิชาอะไร ที่ไหนได้ผมกลัวเอฟเวอร์ตัน แหะๆๆ ก็บอลถ้วยคือความหวังเดียวที่มีอยู่เนาะ ฟอร์มในลีกก็ไม่ดี
สุดท้ายก็ผ่านเอฟเวอร์ตันไปได้สบาย3-0 ฝีมือของโรแบร์โต้มาติเนซซะอย่าง ซึ่งกลายเป็นกุนซือเอฟเวอร์ตันในเวลาต่อมา
ผมเชื่อเหลือเกินว่า ถ้าทีมนี้ไม่ตกชั้น มาติเนซจะไม่ไปไหน และยังคงอยู่กับทีมต่อไป โดยวางเป้าหมายระยะยาว ให้ทีมขึ้นไปติดหัวตารางให้ได้
รอบรองเจองานสบาย จนมารอบชิงเจอแมนซิตี้ เพื่อนผมมันเคยถามผมว่า ถ้าเลือกได้ระหว่างหนีตกชั้นทุกปี และไม่ได้แชมป์อะไรเลย
กับได้แชมป์รายการใหญ่อะไรสักอย่างและตกชั้นจะเลือกอะไร ผมก็เชียร์ทีมนี้มาแปดปีเต็มเนาะ ไม่เคยเชียร์สโมสรอื่นเลย
ถ้าหากย้อนคืนวันเวลาได้อีกครั้ง อย่างไรฉันก็จะยอมให้เป็นเหมือนเดิม จะเชียร์ทีมนี้อย่างเดิม อยากให้ได้แชมป์เพื่อเป็นประวัติสโมสร
แม้จะต้องตกชั้นก็ตาม สุดท้ายก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ จากวันที่ได้แชมป์ ผมดีใจได้3วัน สุดท้ายต้องตกชั้นด้วยฝีมือของอาร์เซนอล
แต่ก็คุ้มนะ ได้แชมป์เอฟเอคัพ บอลถ้วยที่เก่าแก่ที่สุดในโลก ในปีที่สมาคมมีอายุครบ150ปีพอดี
นับเป็นความสำเร็จที่ผมดีใจมากที่สุดเป็นครั้งที่2 (ครั้งแรกคืออุรุกวัยได้แชมป์โคปา2011) ตั้งแต่เชียร์บอลมา
(ไม่รวมฝรั่งเศสได้แชมป์ยูโร2000) ตอนผมเริ่มเชียร์

ย้อนกลับไปเมื่อปี2010 ฟุตบอลโลกที่แอฟริกาใต้ ตอนนั้นผมเป็นเฟรชชี่ใหม่ๆ ชีวิตเปลี่ยนแปลงอะไรหลายอย่าง
แต่ทีมที่ผมเชียร์ก็ทำผลงานได้ดีโดยได้เข้ารอบรองทั้ง2ทีมคือเนเธอร์แลนด์กับอุรุกวัย และเจอกันเองด้วย
ตอนนั้นผมคิด ทีมใดได้แชมป์ก็ได้ ขอให้เป็นทีมจากสายนี้ก็พอ และสุดท้ายก็ไปแพ้สเปนรอบชิง นับเป็นความเสียใจครั้งยิ่งใหญ่เป็นครั้งที่2

ส่วนครั้งที่3ก็คือวีแกนตกชั้น และอดไปป้องกันแชมป์เอฟเอคัพ โดยเป็นอาร์เซนอลเจ้าเดิม ที่ดวลจุดโทษดับฝันแชมป์เก่าในรอบรองปี2014

ส่วนฟุตบอลโลก2014นั้น เป็นครั้งแรกที่ทีมที่ผมเชียร์ได้เข้ามาครบทั้ง4ทีม คือ ฝรั่งเศส เนเธอร์แลนด์ อุรุกวัย โคลอมเบีย
4ทีมนี้ผมเชียร์มาเป็น10ปี และได้เข้ารอบ16ทีมด้วยทั้ง4ทีม แต่สุดท้ายก็ไปไม่ถึงฝัน แถมไม่ได้เข้าชิงด้วย
แต่ผมไม่เสียใจเท่า2ครั้งก่อนนะ เพราะยังไม่ได้เข้าชิง และอีกครั้งที่ผมเสียใจมากๆเป็นครั้งที่4ก็คือ ฝรั่งเศสแพ้โปรตุเกสในรอบชิงยูโร2016
สรุปแล้วตั้งแต่ผมดูบอลมา เคยเสียใจสุดๆถึง4ครั้ง ดีใจสมหวังแค่2ครั้งเท่านั้น

ส่วนปัจจุบัน หลังจากวีแกนตกชั้นไป ผมดูบอลพรีเมียร์ลีกไม่รู้สึกอินอีกเลย เพราะเชียร์มาตั้ง8ปี มันก็ฝังใจอยู่พอสมควร
ส่วนในแชมป์เปี้ยนลีกกับยูโรป้า ที่ผมเชียร์ปารีสกับอาแจ็กซ์ เพราะเป็นเมืองหลวงของฝรั่งเศสกับเนเธอร์แลนด์
เหตุผลง่ายๆสั้นๆแค่นั้น ไม่ได้เชียร์จากใจจริงๆ และถ้าฤดูกาลนี้วีแกนตกชั้นไปอยู่ลีกวันอีกครั้ง ผมกะจะเลิกติดตามฟุตบอลสโมสรอย่างถาวร
ไม่ว่าสโมสรจากประเทศไหนทั้งนั้น เพราะทำใจเชียร์ทีมอื่นไม่ได้จริงๆ
อย่างไลป์ซิกทีมน้องใหม่ฟอร์มดีฤดูกาลนี้จากเยอรมนี ก็น่าสนใจติดตามเชียร์อยู่นะ แต่ผมไม่อยากเชียร์ทีมอื่นอีกแล้วกลัวเป็นอย่างวีแกน
อย่างเลสเตอร์ฤดูกาลที่แล้วกับฤดูกาลนี้ก็แสดงให้เห็นแล้ว แต่เลสเตอร์ผมไม่ได้เชียร์เพราะทีมเคยมีประวัติเก่าในลีกสูงสุดมาก่อน
ทีมที่ผมจะเริ่มเชียร์ได้ ต้องเป็นทีมน้องใหม่ที่ไม่มีประวัติเท่านั้น ซึ่งผมก็ฝังใจกับวีแกนทีมเดียว
สรุปคือถ้าฤดูกาลนี้วีแกนร่วงไปลีกวัน คราวนี้ผมจะเลิกดูบอลสโมสรอย่างถาวรจริงๆ ไม่ลุ้นให้มันขึ้นมาอีกแล้ว
ปีที่แล้วผมไปติดตามผลถึงลีกวัน ลีกที่ผมไม่เคยติดตามมาก่อน ปีหน้าไม่อย่างเป็นอย่างนั้นอีกแล้ว จะขึ้นหรือไม่ขึ้นพอกันที
สุดท้ายทีมที่ผมเชียร์จริงๆ คือทีมชาติ4ทีมนี้ ฝรั่งเศส เนเธอร์แลนด์ อุรุกวัย โคลัมเบีย ตลอดกาลและตลอดไป
โดยมีฟุตบอลระดับประเทศให้ดูปีละรายการ ปีหน้าบอลโลก 2019โคปา 2020ยูโร 2021คอนเฟด สลับกันไปเรื่อยๆ
นี่คือรายการที่ผมสนใจเท่านั้นพอ ไม่มีบอลอื่นอีกแล้ว (ถ้าฤดูกาลนี้วีแกนตกชั้นไปลีกวันนะ)
ส่วนคอนเฟดปีนี้ ผมเชียร์เจ้าภาพรัสเซีย (ไม่มีทีมจะเชียร์)
นี่คือประวัติฟุตบอลทีมที่ผมเชียร์ทั้งหมด (ที่จริงมียาวกว่านี้แต่กลัวว่ามันจะยาวเกินไป)