วันนี้เป็นอีกแมตช์ที่ทำหน้าที่แฟนผี ก็คือการแช่งลิเวอร์พูลเหมือนปกติ ถึงแม้ผลการแข่งขันจะไม่เป็นใจอย่างที่คิด แต่ก็รู้สึกดีที่ได้ดูเกมส์ที่สนุก ตื่นเต้น และจบลงอย่างขาวสะอาด สมกับเป็นแมตช์ชี้ชะตาแชมป์อย่างแท้จริง

       แต่เหตุการณ์ที่กระแทกใจแฟนผีอย่างผม และเชื่อว่าอีกหลายๆคน ทั้งแฟนหงส์เองและแฟนทีมอื่น ก็คือน้ำตาของเจอร์ราด ซึ่งถ่ายทอดความรู้สึกที่มันสุดวิเศษจริงๆ กับการที่นักเตะคนหนึ่งที่เป็นเด็กปั้นจนเติบโตมาเป็นกัปตันทีมผู้ที่จงรักภักดีกับสโมสร จะได้มีโอกาสสัมผัสกับแชมป์ฟุตบอลลีก ที่ตัวเค้าเองอยากจะได้มาตลอดชีวิตการค้าแข้ง ซึ่งผมคิดว่าก่อนหน้านี้เจิดอาจจะเลิกฝันไปแล้วด้วยซ้ำด้วยสภาพทีมที่ก่อนหน้าที่แทบไม่มีคำว่าลุ้นเลย จนมาถึงปีนี้ที่หงส์โชว์ฟอร์มได้ดี จนเค้ากล้าที่จะกลับมาหวังอย่างเต็มตัวอีกครั้งหลังจากการบุกชนะเวสแฮมได้ จนมาถึงการชนะเรือในวันนี้ ซึ่งทั้ง 2 นัดหลังจบเกมส์เราได้เห็นการฉลองชัยชนะด้วยการที่ทุกคนไปล้อมวงกอดกัปตันทำให้รู้สึกเลยว่าแชมป์นี้จะมีค่ากับเจอร์ราดมากแค่ไหน

       สุดท้ายนี้ถึงแม้อีก 4 นัดที่เหลือผมจะยังตามแช่งหงส์อยู่เหมือนเดิม (เหอๆ) แต่หากหงส์ชนะรวดใน 4 นัดที่เหลือ ผมก็จะร่วมยินดีด้วยเป็นอย่างยิ่ง ทั้งด้วยวิธีการเล่นที่บุกอย่างสนุก และการเก็บชัยชนะรวด 14 เกมส์(หากชนะอีก 4 นัด) ก็เหมาะสมกับตำแหน่งแชมป์ด้วยประการทั้งปวง และจะยินดีกับเจอร์ราดที่จะได้รับผลของความเป็นนักสู้และจงรักภักดีกับสโมสรเสมอมา