นานมาแล้วมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเธอมีรองเท้าอยู่ 1 คู่ ซึ่งเป็นคู่ที่เธอรักมากที่สุด เธอจะดูแลเเละถนอมมันเป็นอย่างมาก แต่แล้ววันหนึ่งเธอก็จำเป็น ต้องสละรองเท้าเก็บไว้ เพราะรองเท้าคู่นี้ไม่สมควรกับเธออีกต่อไป ทั้งความเหมาะสม และขนาดเท้าของเธอ เธอจึงเก็บรองเท้านี้เข้าตู้ไป และยังหวังเสมอว่าวันนึงจะมีโอกาสที่จะได้ใส่รองเท้าคู่โปรดนี้อีกครั้ง...
เจ้ารองเท้าเกิดอาการน้อยใจ คิดว่าหญิงสาวไม่รักมันแล้วมันจึงเดินออกจากตู้เพื่อไปตามหาเจ้าของคนใหม่และแล้ว เจ้ารองเท้าก็ได้เจอกับเด็กผู้หญิงอีกคน เธอใส่มันได้พอดี เเละเหมาะสมกับวัยของเธอ เเต่เธอไม่เคยที่จะดูแลรองเท้าเลย เธอปล่อยให้รองเท้าเลอะเปอะเปื้อน แต่เจ้ารองเท้าก็ยังรัก และคิดเสมอว่าเจ้าของใหม่ของมันดีเหลือเกิน แต่เวลาก็ล่วงเลยมา จนเจ้ารองเท้าคิดถึงเด็กผู้หญิงคนเก่า ที่เธอช่างดูแลเเละถนุถนอมมันเป็นอย่างมาก มันเลยตัดสินใจกลับไปที่เดิมที่ ที่มันจากมา...
หญิงสาวรู้สึกดีใจเพราะว่า หลังจากที่เจ้ารองเท้าหายไป เธอเฝ้าแต่รอคอยให้เจ้ารองเท้ากลับมา ถึงแม้ว่าเธอจะใส่มันไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ยังอยากเห็นมันเป็นของเธอ เจ้ารองเท้ากลับมาด้วยสภาพที่ไม่สู้ดี พื้นรองเท้าสึก เเละเปอะเปื้อนด้วยฝุ่นเต็มไปหมด หญิงสาวจึงทำความสะอาดให้ และก็ได้รู้ว่า เจ้ารองเท้ามีคนใช้งานมันแล้วในตอนที่เธอ เฝ้ารอให้มันกลับมา ...
เธอคิดในใจเสอมว่า เธอจะใส่มันลงอีกหรือป่าว มันคงจะหลวมลงบ้างแล้ว มันคงไม่กัดเธอแล้ว มันเป็นรองเท้าคู่ที่เธอรักมากนะ รักมากที่สุดเท่าที่เด็กผู้หญิงคนนึงจะรักได้ แต่เธอคิดแล้วว่า อย่าใส่มันอีกเลยจะดีกว่า เพราะว่าเจ้ารองเท้าคงจะมีคนที่เหมาะสมกับมันมากกว่าเธอ ทั้งขนาดที่พอดี และความเหมาะสม เธอจึงตัดสินใจบอกเจ้ารองเท้าไปว่า ...
"เจ้ารองเท้าจ๋า เรารักเธอมากนะ เธอเป็นรองเท้าคู่แรกสำหรับเรา เราใส่เธอได้ทุกโอกาส แต่มาวันนี้ เธอหายไปจากเรา เธอทิ้งเราให้คอยเเต่เฝ้าคิดถึงเธอ และตอนนี้เธอมีเจ้าของใหม่แล้ว เธอควรที่จะกลับไปอยู่กับเขานะ ป่านนี้เขาคงตามหาเธอแย่เเล้ว ถึงเธอจะเป็นรองเท้าที่เรารักมากที่สุด เราก็ไม่อยากที่จะใช้เธอร่วมกับใคร เธอเข้าใจเรานะ "
หลังจากสิ้นสุดคำพูดของเด็กผู้หญิง เจ้ารองเท้าก็หายไปตลอดกาล...ทิ้งไว้เพียงเเต่ร่องรอยของความคิดถึง และความผูกพันธ์ที่ทั้งคู่มีให้แก่กัน
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : เราไม่ควรใช้ของร่วมกับใครถึงแม้ว่าของชิ้นนั้นเราจะเคยเป็นเจ้าของมาก่อน และเป็นของที่เรารักมากก็ตาม เพราะที่สุดแล้ว ของที่เรารักมาก ก็อาจจะไม่ได้อยู่กับเราแต่ จะไปอยู่กับคนที่คู่ควรและเหมาะสมกว่าเราก็เป็นได้ค่ะ
เด็กหญิงกับรองเท้า...
เจ้ารองเท้าเกิดอาการน้อยใจ คิดว่าหญิงสาวไม่รักมันแล้วมันจึงเดินออกจากตู้เพื่อไปตามหาเจ้าของคนใหม่และแล้ว เจ้ารองเท้าก็ได้เจอกับเด็กผู้หญิงอีกคน เธอใส่มันได้พอดี เเละเหมาะสมกับวัยของเธอ เเต่เธอไม่เคยที่จะดูแลรองเท้าเลย เธอปล่อยให้รองเท้าเลอะเปอะเปื้อน แต่เจ้ารองเท้าก็ยังรัก และคิดเสมอว่าเจ้าของใหม่ของมันดีเหลือเกิน แต่เวลาก็ล่วงเลยมา จนเจ้ารองเท้าคิดถึงเด็กผู้หญิงคนเก่า ที่เธอช่างดูแลเเละถนุถนอมมันเป็นอย่างมาก มันเลยตัดสินใจกลับไปที่เดิมที่ ที่มันจากมา...
หญิงสาวรู้สึกดีใจเพราะว่า หลังจากที่เจ้ารองเท้าหายไป เธอเฝ้าแต่รอคอยให้เจ้ารองเท้ากลับมา ถึงแม้ว่าเธอจะใส่มันไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ยังอยากเห็นมันเป็นของเธอ เจ้ารองเท้ากลับมาด้วยสภาพที่ไม่สู้ดี พื้นรองเท้าสึก เเละเปอะเปื้อนด้วยฝุ่นเต็มไปหมด หญิงสาวจึงทำความสะอาดให้ และก็ได้รู้ว่า เจ้ารองเท้ามีคนใช้งานมันแล้วในตอนที่เธอ เฝ้ารอให้มันกลับมา ...
เธอคิดในใจเสอมว่า เธอจะใส่มันลงอีกหรือป่าว มันคงจะหลวมลงบ้างแล้ว มันคงไม่กัดเธอแล้ว มันเป็นรองเท้าคู่ที่เธอรักมากนะ รักมากที่สุดเท่าที่เด็กผู้หญิงคนนึงจะรักได้ แต่เธอคิดแล้วว่า อย่าใส่มันอีกเลยจะดีกว่า เพราะว่าเจ้ารองเท้าคงจะมีคนที่เหมาะสมกับมันมากกว่าเธอ ทั้งขนาดที่พอดี และความเหมาะสม เธอจึงตัดสินใจบอกเจ้ารองเท้าไปว่า ...
"เจ้ารองเท้าจ๋า เรารักเธอมากนะ เธอเป็นรองเท้าคู่แรกสำหรับเรา เราใส่เธอได้ทุกโอกาส แต่มาวันนี้ เธอหายไปจากเรา เธอทิ้งเราให้คอยเเต่เฝ้าคิดถึงเธอ และตอนนี้เธอมีเจ้าของใหม่แล้ว เธอควรที่จะกลับไปอยู่กับเขานะ ป่านนี้เขาคงตามหาเธอแย่เเล้ว ถึงเธอจะเป็นรองเท้าที่เรารักมากที่สุด เราก็ไม่อยากที่จะใช้เธอร่วมกับใคร เธอเข้าใจเรานะ "
หลังจากสิ้นสุดคำพูดของเด็กผู้หญิง เจ้ารองเท้าก็หายไปตลอดกาล...ทิ้งไว้เพียงเเต่ร่องรอยของความคิดถึง และความผูกพันธ์ที่ทั้งคู่มีให้แก่กัน
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : เราไม่ควรใช้ของร่วมกับใครถึงแม้ว่าของชิ้นนั้นเราจะเคยเป็นเจ้าของมาก่อน และเป็นของที่เรารักมากก็ตาม เพราะที่สุดแล้ว ของที่เรารักมาก ก็อาจจะไม่ได้อยู่กับเราแต่ จะไปอยู่กับคนที่คู่ควรและเหมาะสมกว่าเราก็เป็นได้ค่ะ