เมื่อสิบปีก่อน ดิฉันมีเพื่อนสนิทอยู่คนนึง ร่วมทุกข์สุขแบ่งปันแชร์ ต่างๆ เป็นเพื่อนที่ทำงาน คบกันมาหลายปี ช่วงที่ทำงานด้วยกันเขาจนกว่าเรา เรารายได้ดีกว่าเล็กน้อย เวลาไปไหนกินอะไรทำอะไร ถ้ามีส่วนต่างที่แชร์ไม่เท่ากันเรามักจ่ายส่วนที่เกินนี้เสมอ รวมถึงรถและค่าน้ำมันเราก็ดูแลเองไม่ให้ยุ่งยากเพื่อน  
   เมื่อ4ปีที่แล้ว เพื่อนมีสามีต่างชาติ ชีวิตของเพื่อนก็เริ่มดีขึ้นถึงดีมาก  แต่งานเรารายรับน้อยลงมากทำให้สภาพการเงินไม่คล่องเท่าไรถึงขั้นต่ำลงมาก
   เพื่อนอยู่ ตปท.กลับบ้านปีละ1-3ครั้ง  ซึ่งเราก็ตามเทคแคร์บ้างตามแต่โอกาส
  ประเด็นอย่างย่อๆคือ เพื่อนยังเหมือนเดิม คือเพื่อนก็แชร์แหละ ไปไหนแชร์ รถ+น้ำมันของเราเหมือนเดิม บางทีเราออกมากกว่านิดหน่อยเหมือนเดิม  แต่ความคิดเราเปลี่ยนไป เราคิดว่า เพื่อนไม่ให้ใจเราเลย ถ้าคุณสถานการณ์ดีขึ้นแต่เพื่อนแย่ลงคุณควรเทคแคร์เพื่อนเพิ่มขึ้นไหมเพราะตอนที่คุณแย่ เพื่อนยังเทคแคร์คุณเลย  และดิฉันไม่ได้อยากให้ใครมาเลี้ยงอะไร แค่กินข้าว100-200 จ่ายเองได้ แต่อยากดูน้ำใจเพื่อนว่าถ้าเราตกยากกว่านี้ คำว่าเพื่อนจากเพื่อนคนนี้จะมีความหมายไหม
   มันเหมือนคนอกหัก ที่เราลองให้โอกาสใครสักคนในใจ หวังให้เขาให้ใจเรา แต่มันไม่มี  เราเสียดายความรู้สึกที่เคยให้ไปจัง เคยร้องไห้คิดถึงเขาด้วยซ้ำ มาคิดแล้วรู้สึกสมเพชตัวเองจัง
  ที่มาตั้งกระทู้นี้เพราะอยากให้ใครสักคนพูดให้เราคิดอีกมุม อาจจะเช่น
  1.เป็นเมียฝรั่งไม่จำเป็นต้องจ่ายทุกอย่าง=สบายใจได้ ไม่เคยคิดอยากให้จ่าย
   2.ลองพูดกันตรงๆ=สำหรับเรา คำว่าเพื่อน มันต้องสัมผัสด้วยใจ
   3.เลิกคบ=ทุกวันนี้ก็ไม่ได้คุยกันเลย แต่ทำไมเรายังรู้สึกเสียใจ
   4.เขาอาจจะเคยจนมากมาก่อนเลยใช้เงินคุ้มค่า=คงจะใช่เพราะให้เงินพ่อแม่หลักพันต่อปี ทั้งๆที่น่าจะมีเงินเก็บหลายตังค์
    ที่กล่าวมา มันมีเหตุผลแค่นี้เหรอคะ ที่ดิฉันจะเอาใจออกห่างเพื่อนที่คบกันมาเป็น10ปี  เพียงเพราะเรื่องเงินหลักร้อยเหรอ เพราะเขาไม่เลี้ยงเราเหรอ เพราะเขาไม่เคยมีของฝากติดมาให้เราเหรอ
   คิดดูแล้ว ไม่นะ   แต่เราคิดว่า เหมือนเราเสียเปรียบอยู่ร่ำไปยังไงไม่รู้ เพื่อนมันต้องมีความหมายมากกว่านี้สิ ถ้างั้นต้องเปลี่ยนสถานะจากเพื่อนเป็นคนรู้จักแล้วล่ะ