จขกท เจอปัญหาที่ทำงานมาช้านาน
ที่ผ่านมา ก็ โทษตัวเองเป็นหลัก เลยอยู่มาเรื่อยๆ เพราะคิดว่า ก็พัฒนาตัวเองไป
มีอะไรก็ ทน ทน ทน ทนจนสุขภาพจิตเสีย
เกิดเหตุการณ์อะไรๆ มากระทบ ก็ถูกว่า ว่าคิดไปเอง
.
ก็ทำงานต่อ งานที่ทำ ใช้ความชำนาญของเราเป็นผลิตภัณฑ์ของที่นี่ แต่ก็แฟร์ๆ คุณก็จ้าง เราก็ทำ แต่เรามันดันทำด้วยใจ ทอนให้เกินตลอดๆ ไม่มีเบี้ยเลี้ยง ไม่มีโอที
หลังๆ ท้อ จึงมีขอหยุดคิด หยุดทำงานเสาร์อาทิตย์ ล่วงเวลา โดนเขาค่อนขอดว่าทำงานไม่เต็มที่
.
โดนเด็กของเจ้านายมาด่ากระแทกโครมๆ
.
เราก็ ทนเนาะ...
.
จนเมื่อไม่นานมานี้ เราได้รู้ความจริง ว่าเจ้านาย เอาเร่ไปพูดแย่ๆ เกินความจริงไปมาก และตราหน้าไว้ว่า ฉันจะบีบ และกดดันมันจนถึงที่สุด
.
มันร้าวไปทั้งตัว ตลอดเวลาที่ผ่านมา เรามันโง่
.
เลยลาออก
.
เรื่องงานใหม่ เราไม่ห่วง มีคนชวนไปทำงานเรื่อยๆ ตอนนี้ก็มี
จริงๆ ไม่เคยคิดว่าต้องจากงานที่รักมากๆ ไปเลย
แต่มันจบแล้ว
.
ตอนนี้กลายเป็นว่า เราลาออกแล้ว แต่ค่อนขอดกันไม่หยุดไม่หย่อน
เรากัดฟัน ทำหน้าที่ให้ดี เราจะคิดว่าชดใช้กรรมให้หมดๆ ไปเสีย
.
ตอนนี้ลามไปเป็นว่า ทุกอย่างที่เราทำมันเลวไปเสียทั้งหมด
เราให้ความช่วยเหลือคน ก็ไปมองว่าคนที่เราช่วยนั้นไม่ดี
เราทำบุญตามปกติของเรา ก็ไปด่า ว่าวัดแย่
.
คงด่าบรรพบุรุษบุพการีไปถึงไหนต่อไหน
.
เรารู้ว่า ห้ามน้ำไม่ไหล ห้ามไฟไม่ให้มีควัน ห้ามไม่ได้ ก็เหมือนการนินทา
.
แต่เอาเถอะ วันนี้มันจบแล้ว จบ และพอกันที
.
เสียใจ แต่มันเกินมือ
เรารักที่นี่ มาก เรารักเจ้านายเรา มาก เค้าเคยบอกว่ารักเรามาก แต่สุดท้าย เขาข้ามผ่านความโกรธ มาเป็นความเข้าใจไม่ได้
มันคือความไม่จริงใจนั่นล่ะ
แย่เลย :')
.
รู้สึกแย่ แต่มันจบแล้ว